زنان قدرتمند چه می‌­پوشند؟

در سکانسی از فیلم بانوی آهنین (۲۰۱۱)، مارگارت تاچر را که هنوز به مقام نخست‌وزیری و رهبری حزب نرسیده می‌­بینیم که با مشاوران تبلیغاتی کمپینش «آیری نیو» و «گوردون ریس» نشسته است و فیلمی از مصاحبۀ خود با یک شبکۀ تلویزیونی را نگاه می‌­کند.

مشاوران هنگام تماشای فیلم، با تحلیل نحوۀ سخن گفتن و ظاهر خانم تاچر در فیلم، به او توصیه می‌­کنند که برای جلب آرا، باید تغییراتی در ظاهرش بدهد؛ از جمله اینکه کلاه و گوشواره­‌های مرواریدش را بردارد. زیرا در پوشش کنونی، بیشتر شبیه یک «زن محافظه‌­کار» از طبقه ممتاز است و به این ترتیب رای او از پیش مشخص است و شکست می‌خورد. تغییرات درخواستی به این موارد ختم نشد و از او خواسته شد تا لحن صدا و نوع آرایش موهای خود را هم عوض کند تا بیشتر «مهم» به نظر بیاید و قدرت بیشتری از خود به نمایش بگذارد.

مارگارت تاچر در پاسخ می‌­گوید که حاضر است ظاهر و صدایش را عوض کند اما با وجود تمام این تلاش‌­ها، هم­‌حزبی‌­هایش هرگز حاضر نیستند به خاطر جنیستش از او تبعیت کنند.

مشاوران در جواب می‌­گویند که این موضوع (جنسیت) دقیقا امتیاز شماست؛ درصورتیکه بتوانید تمامی شایستگی­‌هایتان را به رخ بکشید و نشان دهید که «ظاهر» یک رهبر قدرتمند را دارید. در نهایت تاچر به این تغییرات تن داد و موفق هم شد.

تاچر؛ الگوی پوشش برای قدرت (Power dressing)
جین تاینان، استاد تاریخ مُد در کالج سنت مارتینز لندن در مصاحبه با روزنامه ایندپندنت دربارۀ پوشش زنان سیاستمدار و سبک خاص تاچر می­‌گوید: «او از اهمیت تصویر خود آگاه بود و از لباس به عنوان ابزاری برای قدرت استفاده می‌­کرد.» هرچند که این استاد مد اضافه می‌کند:«تاچر در این زمینه پایه‌گذار ترندی نبود بلکه بیشتر پیرو سبک Power Dressing [قدرت طراحی و انتخاب لباس] در دهۀ هشتاد بود.»

نحوۀ پوشش زنان سیاستمدارِ پیش از تاچر، مؤید همین موضوع است. به عنوان مثال یکاترینا فورتسوا از معدود زنانی که در اتحاد جماهیر شوروی سابق به پست مهم سیاسی (وزارت فرهنگ) دست پیدا کرد، سال‌­ها پیش از تاچر با همان با کت و دامن نیمه بلند، پیراهن پاپیون‌­دار، کفش پاشنه بلند و آرایش کم در محافل مختلف ظاهر می‌­شد.

خانم تاچر به عنوان یکی از قدرتمندترین زنان سیاست­مداران قرن بیستم، همواره الگویی از «ظاهر و پوشش» برای نسل بعدی سیاستمداران بوده است. بگونه‌ای که حتی چند سال پیش، موزۀ «ویکتوریا آلبرت» لندن نمایشگاهی از معروفترین و تاثیرگذارترین لباس‌­های او برگزار کرد.

نمونۀ این تاثیرگذاری را در پوشش هیلاری کلینتون هم می‌­توان دید، ظاهر او در مقام بانوی اول آمریکا در مقایسه با زمانی­که مقام مستقل سیاسی از همسرش یعنی سناتوری و وزارت خارجه را کسب کرد چرخش کاملا محسوسی داشت و از الگویی شبیه به پوشش مارگارت تاچر استفاده می‌کرد.

اهمیت تصویر چقدر است؟
در مقاله‌­ای با عنوان «(نا) بهنجاری مُد روز در سیاست: جنسیت، قدرت و معضل لباس» اوا فلیکر نویسنده و جامعه شناس اتریشی، با اشاره به نتایج یک تحقیق بیان می­‌کند که از میان مخاطبان یک روزنامه، ۹۰ درصد مخاطبان تنها عکس‌­ها را می‌بینند،۴۰ تا ۷۰ درصد عناوین و سرتیترها را می‌­خوانند و تنها نیمی از مخاطبان هستند که کل مقالات را تا انتها می‌­خوانند.اهمیت تصویر چقدر است؟
در مقاله‌­ای با عنوان «(نا) بهنجاری مُد روز در سیاست: جنسیت، قدرت و معضل لباس» اوا فلیکر نویسنده و جامعه شناس اتریشی، با اشاره به نتایج یک تحقیق بیان می­‌کند که از میان مخاطبان یک روزنامه، ۹۰ درصد مخاطبان تنها عکس‌­ها را می‌بینند،۴۰ تا ۷۰ درصد عناوین و سرتیترها را می‌­خوانند و تنها نیمی از مخاطبان هستند که کل مقالات را تا انتها می‌­خوانند.

او با این مقدمه به اهمیت ویژگی‌های بصری در رسانه‌‌ها می‌­پردازد و اشاره می‌­کند تا چه اندازه ظاهر یک سیاستمدار اولین و یکی از ماندگارترین تاثیرات را در ذهن مخاطب می‌­گذارد و از مهم‌ترین اقدامات یک سیاستمدار، ساختن ظاهر و تصویری مناسب با این هدف است که در کوتاهترین زمان تاثیر مهمی در ذهن مخاطب بگذارد.

اهمیت این ویژگی‌­های بصری در ماجرای مربوط به اسما اسد، بانوی اول سوریه بهتر مشخص می‌­شود. سال ۲۰۱۰ میلادی جوآن جولیت باک، یکی از نویسندگان مجله وُگ در مقاله‌­ای با عنوان «رزی در صحرا» به توصیف شیوۀ زندگی و سبک پوشش اسما اسد می‌­پردازد. زنی که به نوشتۀ نویسنده برخلاف سایر زنان خاورمیانه به پوشش‌­های شلوغ و پرزرق و برق علاقه‌­ای ندارد بلکه ساده، شیک و مدرن است.

پس از شروع جنگ‌­های داخلی سوریه، مجله با انتقادات شدیدی مواجه شد و بعد از مدتی مطلب از سایت وُگ حذف شد و اکنون نسخه­‌ای از آن مقاله موجود نیست. کمی بعد هم نویسنده از این مجله اخراج شد.

تاریخچه پوشش برای قدرت
جنبش‌های زنان در دهه ۷۰ میلادی برای برابری حقوق زنان و مشارکت دادن بیشتر آنان در بازار کار و مشاغل سیاسی در اورپا (متاثر از جنبش‌های مشابه زنان در آمریکای شمالی) باعث شد در این دوران زنان بیشتری و در رده­‌های مهمتری در عرصه­‌های مختلف سیاسی- اقتصادی وارد صحنه شوند.

سال ۱۹۷۹ میلادی نویسندۀ مقاله‌­ای در نشریۀ نیویورکی «پست استاندارد» برای اولین بار اصطلاح Power dressing را برای توصیف لباس‌­هایی که در هفته‌های مُد آن سال‌­ها به نمایش درآمده بودند و مناسب زنان برای محل کار محسوب می‌­شدند به کار برد. اگرچه که به نظر برخی، حتی قبل از مطرح شدن این اصطلاح، این ایده در کارهای کسانی مانند کوکو شنل وجود داشت، زیرا او با طراحی لباس‌­های راحت و ساده، زنان را برای ورود به قرن بیستم و دنیای حرفه­‌ای آماده کرد.

این اصطلاح بعدها بیشتر رایج شد و منظور از آن نوع پوششی بود که در آن زنان برای جذب بیشتر قدرت در محیط‌های مردانه خصوصا محیط‌­های اقتصادی و سیاسی به آن روی می‌­آوردند؛ لباس­هایی مثل کت با اِپُل­های بزرگ و شانه‌های پهن، دامن نیمه بلند تا پایین زانو و کفش‌­های پاشنه بلند.

پنهان کردن اندام زنانه و پوست بدن و استفاده از رنگ‌­های تیره از ویژگی این سبک است؛ همانطور که خود خانم تاچر یک‌بار گفت: «من هرگز (در طول دوران کاری) لباس بدن‌نما نپوشیده‌ام.»

جوآن اَنتویسل، استاد کینز کالج لندن در کتاب «بدنِ مُد روز: مُد، لباس و نظریه مدرن اجتماعی» می‌نویسد: «به لحاظ تاریخی، لباس زنان با بدن و جنسیت ارتباط بیشتری دارد. این موضوع هم تا حدودی به سنت یهودی-مسیحی مربوط می‌شود». به نظر او لباس‌ها همواره راهی برای انتقال پیام بویژه پیام­‌هایی دربارۀ جنسیت شخص تصور می‌­شوند.

این تصور غلط هم که «زنان با لباسی که می‌­پوشند نشان می‌­دهند “خودشان می‌­خواهند”» که امروز در فرهنگ عامه و در موضوع محکومیت‌­های تجاوز مطرح می‌شود، ریشه در این مساله دارد. بطور خاص در محل کار، زنان با این گونه تصورات ریشه‌دار در مورد جنسیت، زنانگی و بدن‌نمایی درگیر هستند.

اَنتویسل در تحقیقات خود نشان داده است که چگونه گفتمان­‌ مربوط به پوشش برای قدرت، بدن زنان را به عنوان مانعی در راه دستیابی آنان به موفقیت‌­های حرفه­‌ای مطرح می‌کند.

به نظر او این گفتمان یک استاندارد دوگانۀ خطرناک را به میان می‌­آورد زمانی که لباس‌های مردانه را به عنوان لباسی «طبیعی» معرفی می‌­کند، در حالی که لباس‌­های زنانه «ذاتا» سیگنال جنسی ارسال می‌کنند.

او سپس از دستورالعمل‌­های سخت­گیرانه و تا حدی غیرممکن از Power dressing برای زنان صحبت می‌کند؛ اینکه زنان شاغل باید زیرکانه لباس بپوشند تا جدی گرفته شوند، اما نباید خیلی مردانه به نظر بیایند، چرا که تهدیدی برای همکاران مرد محسوب می‌­شوند. در عین حال باید تا حدودی زنانه لباس بپوشند تا به اندازه کافی بدون اینکه تحریک­‌آمیز به نظر برسند، برای مردان جذاب باشند.

هر چند که امروزه گفتمان Power Dressing مثل گذشته مطرح نیست اما زنان همچنان نسبت به مردان با فشار بیشتری مواجه هستند تا ظاهر خود را در تمامی حوزه‌های عمومی و نه فقط در محل کار، کنترل و ارزیابی کنند.

به قول جین تاینان در مصاحبۀ مذکور، زنان اکثرا به دلیل جنسیت­شان در لباس پوشیدن زیر ذره‌بین هستند، همانقدر که پوشش درست باعث قدرت بخشی به زنان سیاستمدار می‌شود، خیلی وقت‌­ها نیز به همین دلیل مورد انتقاد قرار می‌­گیرند و ماجراهایی مشابه انتقاد جرمی کوربین از شلوار چرمی گران‌قیمت ترزا مِی را به میان می‌­آورد و ادامه می‌­دهد که مردان به‌ندرت به خاطر پوشش مورد انتقاد قرار می‌­گیرند.

به گفته او، خود جرمی کوربین مردی ژولیده و شلخته است اما کسی از این بابت او را نقد نمی‌­کند. کافی است تنها زنی شبیه به او لباس بپوشد تا رسانه­‌ها به حساب او برسند. یا مثلا آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان بارها به خاطر عدم علاقه­‌اش به مد مورد انتقاد گرفته است.

این نوع الگوی پوشش برای قدرت (Power dressing) در کشورهای غیرغربی کاملا متفاوت است که در این نوشته به دو مورد اشاره می‌شود.

هند و پاکستان
در شبه‌جزیرۀ هند، لباس‌­های سنتی خصوصا لباسی به نام کادی (khadi) نقش مهمی در مبارزات ضدامپراتوری بریتانیا داشتند. در واقع این لباس بود که مردم هند را در مبارزات و تظاهرات ضد استعماری با هم متحد ­‌کرد.

گاندی از مردمش می‌خواست در تظاهرات “کادی” برتن کنند و اگر نمی‌­توانند آن ­را تهیه کنند خودشان آن­ را ببافند. کادی همچنین برای هندی‌ها به عنوان نمادی از خودباوری و خودکفایی شناخته می‌­شد زیرا لباس‌­های سنتی هندی­‌ها مورد استهزا بریتانیایی‌ها قرار می‌­گرفت.

چرچیل یک بار گاندی را درویش نیمه برهنه خواند و نحوۀ پوشش او را مورد انتقاد قرار داد.

اما در نهایت تصویر گاندی در کنار چرخ نخ‌ریسی به یکی از تصاویر به یادماندنی مبارزات هند تبدیل شد. امروز صنعت نساجی هند دومین صنعت بزرگ این کشور است.

ایندرا گاندی و بی‌نظیر بوتو هر دو از اولین زنان سیاستمدار این منطقه و پدران هر دو نیز از مبارزان جنبش آزادی­بخش هند بودند. آنها هم در ادامۀ راه سنت مبارزات هند، همواره لباس‌­های سنتی هندوها و مسلمانان را برتن می‌کردند، هرچند یکی از دوستان بوتو در مصاحبه‌­ای گفته بود که او چندان به لباس‌­های سنتی علاقه نداشت و هر زمان می‌توانست روسری خود را از سر بر می‌داشت.

آن­ها لباس­‌هایی در رنگ­‌ها و طرح‌های متنوع بر تن می‌کردند، این نوع پوشش برعکس چیزی که در غرب مرسوم است، اقتباسی از پوشش مردانه نیست بلکه کاملا زنانه است. هرچند یکی از دلایل این موضوع در کتاب «لباس و ایدئولوژی: مُد کردن هویت از دوران باستان تا به امروز» اینطور بیان شده که پوشیدن لباس مردانه برای زنان در این کشورها به لحاظ عرفی ممنوع محسوب می‌شود.

و به همین ترتیب استفاده از رنگ‌های درخشان لباس‌های سنتی آفریقایی هیچگاه برای آنان مانعی دربرابر کسب و ابراز قدرت نبود.

باید توجه داشت که در آفریقا نیز مانند هند، استفاده از لباس‌­های سنتی در محافل سیاسی، تاکید بر نوعی از گفتمان ضداستعماری نیز هست.

از مشخصۀ لباس‌های غرب آفریقا می‌توان به پیراهن دوتکه، شال و سربند اشاره کرد که آخری حتی به عنوان تاج هم به کار برده می‌شود و کاربرد مذهبی ندارد.

امروزه این الگوهای مشخصِ پوشش تا حدود زیادی در حال تغییر هستند، به عنوان مثال گابریلا هِرست، طراح مشهور و صاحب برندی با نام خودش چندی قبل در مصاحبه­‌ای با واشنگتن پست عنوان کرد که مجموعه‌های او برای زنان شاغل و سیاستمدار طراحی می‌­شود اما الگو و منبع الهام او نه مارگارت تاچر و هیلاری کلینتون بلکه کسانی مثل آنجلا دیویس، از فمینست‌­های سیاهپوست آمریکایی هستند.

به گفته خانم هرست او نمی‌­خواسته است (مثل دیور) تنها به چاپ چند شعار فمینستی روی تی­شرت‌ها بسنده کند بلکه برای او شخصیت آنجلا دیویس و سبک یگانۀ پوشش او منبع الهام بوده است. تاثیر این سبک پوشش در کسانی مثل الکساندریا اوکازیو کورتز، عضو جوان مجلس نمایندگان آمریکا که از مشتریان گابریلا هرست هستند، دیده می‌­شود.

در هفته‌های مُد اخیر نیز می‌­توان دید که برندهای مختلف همگی با شعارهای قدرت بخشی به زنان و Power dressing استایل­‌های کاملا متفاوت و جدیدی را ارائه دادند.

عکاسی مدلینگ کاندیدای نخست‌وزیری بریتانیا برای دیده شدن

تصاویر جلد مجلات مد و سبک زندگی، به خصوص اگر مانند مجله ووگ با قدمت بالا و کیفیت عالی خود جایگاه قابل توجهی در جامعه داشته باشند، راهی برای ارتباط برقرار کردن با مردم است؛ چیزی که مورد توجه زنان مطرح جهان قرار گرفته و بر سر جلد مجله ووگ رقابت می‌کنند.

گفته می‌شود که لیز تراس، وزیر خارجه فعلی انگلیس و کاندیدای نخست‌وزیری بریتانیا، می‌خواهد برای مجله ووگ عکاسی کند؛ با این حال او اولین چهره مشهوری نیست که قصد کرده از این رسانه برای دیده شدن بهره ببرد.

هیلاری کلینتون، میشل اوباما، ترزا می و نیکولا استورجن چهره‌هایی هستند که پیش از این روی جلد مجله ووگ حضور داشته‌اند و تراس هم امیدوار است بازخورد مورد انتظار خود را از این اقدام دریافت کند.

مجله ووگ ، مجله ماهانه مد و سبک زندگی آمریکایی است که موضوعات زیادی از جمله مد، زیبایی، فرهنگ و زندگی را پوشش می‌دهد و ۱۲۹ سال است که منتشر می‌شود. جالب اینکه تراس با اضطرابی که سعی در کنترلش داشته، از وزیر اول اسکاتلند، نیکولا استورجن، مشورت گرفته بوده و در کنفرانس آب و هوای Cop۲۶ پرسیده بوده که چگونه این کار را انجام دهد.

جیمز اشنایدر، مدیر سابق ارتباطات چهره‌های مطرح می‌گوید قرار گرفتن روی جلد چنین مجله‌ای صدای فرد را به افرادی خارج از حوزه پیام‌رسانی معمولی او می‌رساند؛ این مجله به مدت یک ماه دست به دست می‌شود و جلد آن حتی زمان بیشتری هم مورد توجه قرار می‌گیرد.

اشنایدر می‌گوید: «این یک نکته مثبت است اما خطر منفی آن این است که فردی احمقانه، بی‌معنا و حتی دور از ذهن به نظر برسد.»؛ با این اوصاف تراس حق داشته که مضطرب باشد. جالب اینکه در مورد چهره‌هایی که در فضای مجازی، مثلا اینستاگرام فعالند هم این یک فرصت است.

پیش از این، ترزا می برای ووگ آمریکایی و نه بریتانیایی عکس گرفت و بعد از انتقاداتی که به دلیل پوشیدن شلوار چرمی قهوه‌ای ۱۰۰۰ پوندی دریافت کرده بود، چهره‌ای متعادل از خود ارائه داد؛ در ایالات متحده، کاملا هریس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا، در حین مبارزات انتخاباتی برای عکسبرداری ژست گرفت و سردبیران این مجله او را با طبیعتی معتبر و قابل دسترس توصیف کردند.

هیلاری کلینتون و کاملا هریس روی جلد ووگ

هیلاری کلینتون، هم پیش از حضور در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، برای ووگ عکسبرداری کرده بود. میشل اوباما در سال‌های مختلفی روی جلد این مجله رفت اما لورا بوش، باربارا بوش، نانسی ریگان و ملانیا ترامپ هرگز به عنوان بانوی اول روی جلد ظاهر نشدند.

وقتی جیل بایدن، در اوایل سال جاری روی جلد ووگ قرار گرفت، ملانیا و دیگر اعضای خانواده ترامپ اعتراض کردند و این اقدام ووگ را سیاسی دانستند چراکه دعوتنامه از طرف مجله برای افراد مشهور ارسال می‌شود. با این حال او هم قبل از ریاست جمهوری ترامپ برای این مجله عکسبرداری کرده بود.

به نظر می‌رسد موقعیت و ارتباط فرهنگی زیادی که مجله‌هایی مانند ووگ دارند و هنوز به اندازه کافی برای تولید تصاویر با کیفیت سرمایه‌گذاری می‌کنند از عوامل محبوبیت آنهاست. دسترسی بسیار خوب این مجلات، انتشار مطالب مثبت و عکس‌های فوق العاده توسط آنها برای مردم جذاب است و به چهره‌ها اعتبار می‌بخشد و حضور و روایت این چهره‌ها هم برای مردم عادی جذاب است.

قدرتمندترین زنان سیاست‌مدار چگونه لباس می‌پوشند؟ لباس، قدرت آن‌هاست

لباس پوشیدن مانند یک بیانیه است. نشانگری سخت ساده و سخت پیچیده که به شما اطلاعات زیادی درباره سطح اجتماعی، روحیه و زندگی افراد می‌دهد. لباس برای زنان سیاست مدار البته بسیار فراتر از این موارد و معانی است- زنان سیاست مدار خارجی البته- آن‌ها قدرت خود را هم با لباس‌هایشان به تصویر می‌کشند و به دنیای اطراف پیام می‌دهد.

نگاهی انداخته‌ایم به سبک و استایل آنها به این امید که روزی هم از زنان سیاست مدار قدرتمند ایرانی بنویسیم و سبک و استایلشان که نشانی از زنان وطن شان است.  در ادامه به استایل شش نفر از آنها نگاهی انداخته ایم.

کامالا هریس: شیطان، بازیگوش و جدی و خشن

کامالا هریس در سالهای قدرتش گسترده‌ترین طیف لباس‌ها را به تن کرده است. او در مراسم تحلیف رییس جمهور امریکا، استایل منوکروم بنفش روشن پوشیده بود، رژ لب بسیار کمرنگ و مات زده بود و اجازه داده بود بیشتر از خودش، لباسی که پوشیده بدرخشد.

برند لباس او «کریستوفر جان راجرز» بود که یک طراح مد آمریکایی است. انتخاب این رنگ برای این مراسم نشان دهنده وحدت بین آبی دموکرات و قرمز جمهوری خواه بود.

کاملا هریس در سال ۲۰۱۹ برای یک مراسم رژه کتی رنگین کمانی پوشید که با شور و هیاهویی که در آن جمع بود حسابی همخوانی داشت.

جالب اینکه چند سال بعد، خانمی به نام لورن فاسولو تصمیم گرفت ژاکت رنگین کمانی را که کامالا هریس پراید پوشیده بود، با دست بسازد. او این کار را با ۳۵ هزار بدلیجات ساخت. اما این فقط یک تلاش هنری نبود.

همسر فاسولو، جاناتان در ماه مه ۲۰۲۰ به سرطان مبتلا شده بود و او در شرف شروع شیمی درمانی بود. فاسولو این پروژه را راهی برای مشغول نگه داشتن ذهن خود در یک زمان پر استرس می‌دانست.

الکساندریا اوکاسیو-کورتز: مغرور با رژ قرمز

لکساندریا اوکاسیو کورتز که با حروف اول نامش AOC نیز شناخته می‌شود، یک سیاستمدار و فعال آمریکایی است. او از سال ۲۰۱۹  نماینده ایالات متحده برای منطقه چهاردهم کنگره نیویورک لوده و به عنوان یکی از اعضای حزب دموکرات بوده است.

الکساندریا اوکاسیو-کورتز جوانترین زنی است که به کنگره امریکا راه پیدا کرده است. او هم یکی از زنان سیاست مداری است که تنوع در استایلش همیشه مورد توجه قرار می‌گیرد.او برای سوگندش در کنگره یک کت و شلوار سفید پوشید با گوشواره‌های حلقه‌ای طلایی و البته رژ لب قرمزش را هم زد.

البته الکساندریا به جز لباس؛ رژ لب قرمز را هم به امضای خود تبدیل کرده است. او به مجله مد Vogue د رباره رازهای زیبایی‌اش گفته؛ رژ لب قرمز می‌زند تا اعتماد به نفسش بیشت شود.او تصادفی به اینجا نرسیده و نه تنها رفتارش که کمد لباس‌ها و اکسسوری‌هایش هم در این راه به او کمک کرده اند.

الکساندریا گوشواره‌های بزرگ؛ بلوزهای جواهر دار، لباس چرمی و لباس‌هایی الهام گرفته بومیان سرخپوست هم می‌پوشید.

سامانتا کامرون؛ پیراهن‌پوش

سامانتا کامرون همسر دیوید کامرون نخست وزیر پیشین بریتانیا است. او که یک تاجر است و سفیر موسسه خیریه Save the Children هم هست.

سامانتا به خاطر سبک لباس پوسیدنش همیشه مورد توجه بوده است. او به پیراهن‌های طرح دار علاقه زیادی دارد و همیشه هم پیراهن‌های خاصی را انتخاب می‌کرد.او همچنین در یک نظرسنجی اسمش در میان ده زن برتر سیاست که بهترین لباس را پوشیده اند، بود.

ملانی جولی: خوش استایل و لطیف

ملانی جولی، وزیر امور خارجه کانادا با لبخندی همیشگی و لباس‌های روشن و لطیفی که می‌پوشد؛ یکی از زنان سیاست مدار مورد توجه است.

انتخاب اول ملانی جولی کت و شلوارهای کلاسیک است. اما برای انتخاب دوم او پیراهن‌های ساده را ترجیح می‌دهد.

کریستین لاگارد: معتاد به دستمال گردن

کریستین لاگارد، مدیر عامل صندوق بین المللی پول است. او نه تنها یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین زنان دنیاست که یکی از خوش‌پوش‌ترین زنان دنیای سیاست هم به حساب می‌آید.

همچنین دستمال گردن و شال‌هایی که با استایلش ست می‌کند یکی از آیکون‌های مهم استایل اوست.کریستین لاگارد به لایه لایه پوشیدن علاقه زیادی دارد.

مرکل: استاد کت‌های رنگی

غیر ممکن است از زنان دنیای سیاست حرف بزنیم اما اسم آنگلا مرکل را با آن کت‌های رنگی فراموش کنیم.

زنی که به عنوان شخصیت سال TIME انتخاب شد. مرکل علیرغم مخالفت شدید، درهای آلمان را به روی مهاجران در جریان بحران پناهجویان سوری باز کرد.

مرکل به اندازه همین عکس و شاید بیشتر؛ در طی سالیان سیاست مداری‌اش کت‌های رنگی پوشید.