لباس‌های تاثیر‌گذار در دنیای مد (قسمت اول)

تاریخچه رقص تانگو

رقص تانگو در ابتدا به عنوان موسیقی افراد محروم در مناطق طبقه کارگر بوئنوس‌آیرس در آرژانتین مونتو‌ویدئو در اروگوئه متولد شد. در سال‌های ابتدایی قرن بیستم این سبک موسیقی و رقص توانست به طبقه برتر آرژانتین برسد و به سرعت در میان آن‌ها رواج یافت. این رقص بی نظیر به سرعت موفق شد تا به تمام دنیا معرفی شود.

آوازه این شاهکار نیز به مراکز مد دنیا مانند پاریس، لندن و نیویورک رسید. تانگو به عنوان یک رقص زوجی شناخته شد و در سال ۱۹۱۳ به یک پدیده جهانی تبدیل شد. رقص تانگو به جوانان اروپایی کمک کرد تا محدودیت‌های سبک ویکتوریایی را بشکنند و الگوهای جدید لباس را در آغوش بگیرند. به این واسطه برای اروپاییان سبک جدیدی در مد ظهور کرد.

آن سال‌ها برای اولین بار تانگو توسط گروه  tango teas در هتل والدورف لندن رقصیده شد؛ همچنین سبک‌های جدید با رقصنده‌های تانگو در پاریس پدید آمد. اما توپ بزرگ تانگو در فروشگاه selfridge در ایالات متحده ترکید و به عنوان یکی از بزرگترین رویدادهای مد شناخته شد. لباس‌های مناسب تانگو، لباس‌هایی رنگانگ و براق در اواخر سال ۱۹۱۳معروف به tango visit در نیویورک شروع به تولید و تبلیغ کردند.

تاثیرات تانگو بر فرهنگ، پوشش، مد و فشن…

همان‌طور که تانگو مورد استقبال بسیاری قرار گرفت اما از طرف دیگر مورد حمله‌ی عده‌ی زیادی واقع شد. آن‌ها لباس‌های عجیب و غریب تانگو را برای آن دوره تایید نکردند. تانگو دقیقا در حالی وارد دنیای مد شد که سبک محدود کننده‌ی لباس‌های ویکتوریایی از محبوبیت دور می‌شد. مهمترین آیتم لباس زنان در آن دوره که در تاریخ ثبت شده است دامن‌هایی دارای ژپون و کرست‌های تنگ بود. زنان پاریسی با خوشحالی از پوشیدن چنین لباس‌هایی دست برداشتند تا بتوانند آزادانه تانگو برقصند.

 انتقادات بسیاری وجود داشت که موسیقی و رقص تانگو را مبتذل و نامفهوم تلقی کردند. اما گذشت زمان، تغییرات مد و شرایط اجتماعی مردم این امکان را فراهم کرد که تانگو در سراسر جهان پذیرفته شود.

تغییرات لباس و اکسسوری به سبک تانگو

کلاه‌های بزرگ با تورهای درهم پیجیده، با پره‌های بزرگ و تزئینات سنگین در عین حال که زیبا بودند، برای رقصیدن مانع محسوب می شدند. با گذشت زمان و افزایش محبوبیت این رقص، کم‌کم این آیتم به کنار رفت و این کلاه‌ها جای خودشان را به کلاه‌های کم حجم دادند. لباس‌ها‌ی تانگو به فرم پیراهن‌های ابریشمی با دامن‌های جلو باز بین خانم‌ها محبوبیت پیدا کرد.

رقص تانگو حس شور و شیدایی را از طریق لباس‌ زنان به مخاطب منعکس می‌‌کرد؛ به همین دلیل انتخاب لباس اهمیت زیادی داشت. چنین رویدادی، فرهنگ و عادات اجتماعی، پوشش زنان و صنعت مد را به سرعت تحت تاثیر قرار داد.

رنگ لباس تانگو:

سال‌ها رنگ رسمی لباس رقص تانگو رنگ نارنجی بود، این رنگ تا مدت‌ها ادامه داشت. اما امروزه یکی از محبوب‌ترین رنگ‌های لباس رقصنده‌های خانم قرمز است و لباس های مردانه سیاه و سفید هستند.

لباس تانگو، پیراهنی دو جانبه

یکی از عناصر اصلی هر لباس تانگو، ظرافت آن است. زنان غالبا می‌توانستند پیراهن تانگو را برای کاربرد دو جانبه انتخاب کنند؛ هم برای رقص و هم برای رفتن به مهمانی و رویداد‌های اجتماعی آن را می‌پوشیدند. در اوایل قرن بیستم این لباس‌ها کوتاه‌تر و جوراب‌ها ساق بلند شدند و متناسب با اندام هر شخص سفارشی دوخته می‌شدند.

لباس مردان در تانگو

لبا‌س تانگو برای مردان باوقارتر و به لباس‌های رایج آن دوره نزدیک‌تر بود. مردان رقصنده معمولا ترجیح می‌دادند استایلی از پیراهن مردانه و شلوار مدل آنیس (شلوار کمرکش به فرم گشاد و راحت) با برش مستقیم داشته باشند. یا بر اساس تم رقص لباس مخصوص به تن می‌کردند.

علاوه بر این مردان می‌توانستند با اکسسوری‌های مختلف همچون جلیقه و کلاه ظاهر و استایل خودشان را بهتر کنند. اگر استایل رقصنده آقا با ظاهر پارتنرش همخوانی داشته باشد، شیک‌ترین نمایش از رقص ارائه می‌شود.

رقص باله

باله یک رقص نمایشی است که در آن تکنیک رقص با دیگر عناصر هنری مانند موسیقی، لباس و صحنه نمایش ترکیب می‌شود. باله به عنوان یک رشته‌ی هنری در دانشگاه‌های غربی‌ شناخته شده است.

تاریخچه باله:

از ۱۹۴۵ باله در اروپا ظهور کرد. تاریخچه رقص باله به دوره رنسانس ایتالیا زمانی که در دربار به عنوان سرگرمی راه پیدا کرد، برمی‌گردد. در طول قرون ۱۵ و ۱۶ میلادی رقص باله به رسمیت شناخته شد. مرکز این هنر پس از ازدواج کاترین (اشراف‌زاده‌ای از رم) با هنری دوم (شاه فرانسه) از ایتالیا به فرانسه منتقل شد. رقص نمایشی باله با یک نوازنده درباری با خلق موسیقی برای این رقص، یک سنت طولانی از آن را در دربار فرانسه افتتاح کرد. باله در زمان لویی چهاردهم در اواسط قرن هفدهم به اوج خودش رسید.

در سال‌های اولیه رقصنده‌ها آقایان بودند، البته این روند تا سال ۱۶۸۱ بیشتر ادامه نداشت. اولین رقاص زن در آن سال‌‌هاFantine   Mlle laبود که در هنر باله ظاهر شد. به تدریج او و رقصنده‌های دیگر به همان خوبی مردان شناخته شدند. در اوایل شهرت آن‌ها همان قرن ۱۷ بالرین‌ها کفش‌های پاشنه‌دار می‌پوشیدند. حتی مردان نیز لباس‌های la Romain دامن‌هایی از متریال سفت و محکم می‌پوشیدند. زنان لباس‌هایی سنگین که یادآور لباس دربار بودند با جواهرات و کار دست بسیار می‌پوشیدند.

رقصندگان زن و مرد ماسک‌های چرمی با ظاهری طنز و تراژدیک به صورت می‌زدند که نمایانگر شخصیت آن‌ها در رقص نمایشی باله بود. در اوایل قرن ۱۸میلادی بالرین ماری کامارگو برای اولین بار لباس خودش را با دامن‌های کوتاه انتخاب کرد. او کفش‌های بدون پاشنه و تخت مخصوص این رقص که به تازگی ابداع شده بودند را به پا کرد. کفش‌های باله برای حفظ تعادل با ربان به دور پا می‌پیچید. . آیتم ماسک از صورت توسط او کنار رفت و تصویری از مو و چهره‌ی خودش را در صحنه به نمایش گذاشت.

طراحی خاص لباس متناسب با بالرین

لباس‌های باله یک آیتم نمادین برای رقص محسوب می‌شوند. بالاتنه‌ی لباس باله تنگ، متناسب با منحنی کمر هر بالرین و از پارچه‌های براق و تزئین شده دوخته می‌شود. دامن‌های این لباس به گونه‌ای طراحی شده است که علاوه بر ظرافت پاهای بلند بالرین‌ها را به زیبایی به نمایش می‌گذارند. لباس باله در گذشته از پارچه‌های muslin (نوعی پارچه پنبه‌ای با بافت سبک)، tarlatan (شبیه پارچه‌های باندی)، ابریشم و نایلون تهیه می‌شد. اما در حال حاضر از تورهای سبک آرگانزا برای دامن رقصنده‌ها استفاده می‌کنند.

لباس باله فقط یک پیراهن ساده نیست، بلکه بیان‌گر شخصیت رقصنده است و گویی یک داستان را از کاراکتر او برای مخاطب تعریف می کند. طراحی لباس رقص باله در تاریخ فشن اثر به سزایی گذاشت. سوای اینکه این هنر نمایشی و رقص بر صحنه‌‌ی کت واک‌ها حضور داشته است، الهامات طراحی از لباس باله را بر تن مدل‌ها در فشن شوها دیده‌ایم.

چند سبک لباس tutus

سبک رمانتیک

در سال ۱۸۳۲اولین بار حضور باله در این سبک توسط Marie Taglioni در پاریس رقصیده شد. در این سبک پیراهن‌ها بلند و قد آن تا بالای مچ پا بودند. در عوض لایه‌های تور به کار رفته در آن کمتر است و از تورهای افتان، سبک استفاده می‌شود.

سبک کلاسیک

با توجه به حرکات نمایشی و خاص این سبک دامن‌های‌ tutus کوتاهتر شدند و تورها لایه‌ لایه و پیچیده درهم در زیر دامن دوخته می‌شود. اولین کسی به سبک کلاسیک در دهه ۱۸۸۰در ایتالیا رقصید بالرین مشهور ور جینا زوچی (Virginia zucci) بود.

سبک pancake

شکل متفاوت دامن با سبک  pancake از قسمت باسن با چین‌های ریز به صورت افقی بر اندام بالرین قرار می‌گیرد. در این سبک برای دامن از پارچه سفت و محکم استفاده می‌شود و در بین هر لایه حلقه‌ی میله‌ای قرار می‌گیرد.

رقص‌ها همانند سایر رویداد‌های هنری بر فرهنگ پوشش و صنعت فشن تاثیرگذار بودند؛ به طوری که برای زنان حذف برخی از محدودیت‌های پوشش و آزادی را به ارمغان آورد. در ادامه با لباس رقص‌های دیگر با کمد همراه شوید.