بررسی مسابقات تلویزیونی طراحی لباس

برنامه‌ی تلویزیونی “Project Runway” فعالیتش را از سال 2004 آغاز و مردم را با مسابقه‌ی تلویزیونی طراحی لباس آشنا کرد. محبوبیت این مسابقه در میان تماشاگران تلویزیون به اندازه‌ای زیاد شد که کشورهای …

برنامه‌ی تلویزیونی “Project Runway” فعالیتش را از سال 2004 آغاز و مردم را با مسابقه‌ی تلویزیونی طراحی لباس آشنا کرد. محبوبیت این مسابقه در میان تماشاگران تلویزیون به اندازه‌ای زیاد شد که کشورهای دیگر نیز تصمیم گرفتند تا برنامه‌ای مشابه آن تولید کنند. به همین خاطر امروز Project Runway دیگر تنها بازیکن میدان نیست وغول‌های بزرگ صنعت سرگرمی مانند نتفلیکس و آمازون هم وارد بازی شده‌اند. نتفلیکس با “Next In Fashion” و آمازون با “Making the Cut” نسخه‌‌های جدیدتری از مسابقات طراحی لباس را معرفی کردند.

Next in Fashion که برای اجرای برنامه از تن فرنس (Tan France) و الکسا چانگ (Alexa Chung) دعوت کرده، نقش سوشیال مدیا در دنیای امروز را به تماشاگر یادآوری می‌کند. فرنس و چانگ هر دو از چهره‌های شاخص شبکه‌های اجتماعی به شمار می‌روند. Making the Cut توسط تیم گان (Tim Gunn) و هایدی کلوم  (Heidi Klum)، داوران اسبق Project Runway، اجرا شده و بر بخش بیزینسی و برندسازی شخصی فشن تمرکز می‌کند و در هر کدام از چالش‌های خود، لباسی قابل پوشش و پرفروش را درخواست می‌کند.

مسئولیت داوری هر یک از قسمت‌ها بر عهده‌ی داورانی سرشناس قرار دارد. برای مثال، آمازون از نائومی کمبل، نیکول ریچی و چیارا فرانی، اینفلوئنسر مشهور،  برای داوری دعوت کرده و در سوی دیگر، اوا چن(Eva Chen)، مدیر فشن اینستاگرام، تامی هیلفیگر و آدریانا لیما به عنوان داور در برنامه‌ی نتفلیکس حضور پیدا می‌کنند.

مسابقات طراحی لباس جزو برنامه‌های واقع نما (Reality TV Show) به شمار رفته و نکات بسیاری از شخصیت شرکت‌کنندگان را در اختیار ما قرار می‌دهند. تفاوت اصلی این دو برنامه‌ی جدید با Project Runway، در چگونگی نشان دادن شخصیت طراحان لباس است. پیش‌تر، برنامه‌های تلویزیونی واقع نما به دنبال حاشیه و شخصیت‌های پر سر و صدا بودند تا هرچه بیشتر مخاطب جذب کنند. اما Next In Fashion و Making the Cut کمتر بر زندگی شخصی شرکت‌کنندگان تمرکز کرده و هدف آن‌ها اغلب نشان دادن خلاقیت و مهارتشان در طراحی است. شخصیت‌ها دیگر به دو دسته‌ی خیر و شر تقسیم نمی‌شوند و سعی می‌کنند تا جای ممکن از حاشیه دور باشند. البته که هنوز اختلافات بین هم‌گروهی‌ها و اتفاقات مشابه آن پیش می‌آید، اما داوران دیگر اجازه‌ی دامن زدن به حاشیه را نمی‌دهند.

در این دو برنامه می‌توان مسائل زیادی از صنعت مد را در سال‌های اخیر بررسی کرد. اضطراب حاصل از فعالیت در صنعتی که خواستار شتاب و سرعت عمل است، خود-بیانگری و ظهور شخصیت طراح در طرح‌هایش و  تقابل هنرمندان ایده پرداز با آنانی که از مهارت‌های دوخت و دوز و اجرا نیز بهره می‌برند، از جمله مواردی هستند که در این برنامه‌ها قابل ردگیری هستند. در Next In Fashion آنجلو (Angelo)، طراح  ایتالیایی، در مرحله‌ای که باید انفرادی کار کند، موفقیتی به دست نمی‌آورد، چرا که هیچ‌وقت به صورت حرفه‌ای خیاطی نکرده است. ساباتو (Sabato) که از شرکت کنندگان Making the Cut است، 25 سال سابقه‌ی فعالیت در صنعت مد را دارد، اما او هم در چالش انفرادی از رقیبان جوانش عقب می‌ماند.

تفاوت دیگری که در Making The Cut و Next in Fashion دیده می‌شود، حضور شرکت‌کنندگان با سابقه است که اکثرا پیش از مسابقات، در صنعت مد فعالیت داشته‌اند. برخی از طراحان با ستارگانی همچون بیانسه همکاری کرده و یا فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی سنترال سن مارتین، یکی از برترین موسسات آموزش مد، هستند. طراحان در Next in Fashion اکثرا با شناخت قبلی هم گروه شده‌ و این مساله، تنش را در برنامه کم می‌کند.

در برگزاری مسابقات، مسائل اجتماعی معاصر کاملا مورد توجه قرار می‌گیرد. برای مثال، توجه به برابری نژادی، باعث شده طراحانی از ملیت‌های مختلف برای رقابت در نظر گرفته شوند. ثمره‌ی این تنوع نژادی، طراحی‌هایی خلاق و متفاوت، با جهان‌بینی خاص هر ملیت بوده است. توجه به استریت ویر نیز اهمیت به فرهنگ سیاهپوستان را نشان می‌دهد. در Next in Fashion نه تنها طراحانی از صحنه‌ی فشن خیابانی حضور دارند، بلکه داوران هم از اشخاص فعال در این زمینه انتخاب شده‌اند.

حامی برنامه‌ی تلویزیونی نتفلیکس، فروشگاه اینترنتی Net-a-Porter است که 250هزار دلار به عنوان جایزه‌ی مسابقه در نظر گرفته و طراحی‌های فرد برنده را برای فروش، در وبسایت خود قرار می‌دهد. حامی Making the Cut آمازون است و طرح برنده‌ی هر چالش، برای فروش بر روی وبسایت آمازون قرار می‌گیرد. نفر اول این مسابقه‌ی طراحی لباس با دریافت 1 میلیون دلار، فرصت توسعه‌ی برند خود را پیدا می‌کند.