آیا حجاب فقط مخصوص دین اسلام است ؟

عده ای گمان می كنند كه حجاب مخصوص دین مقدس اسلام است ولی این موضوع صحیح نیست، می توان گفت،تمام ملل و مردم جهان، زنانشان دارای حجاب بوده اند اگرچه در كیفیت پوشش فرق داشته‌اند

زنان ایران از دیرباز حجاب‌،اخلاق نیکو،‌پاکدامنیشان زبانزد همه بوده است و این حقیقت نیز روشن می شود که با ورود دین مقدس اسلام به ایران، حجاب وارد ایران نشده است، بلکه بانوان ایران از قدیم الایام حجاب داشته اند

در  حالی که در جهان بدحجابی و بی حجابی شیوع پیدا کرده و در اثر همین کار، فساد و بی بندوباری، بسیاری از کشورهای دنیا را فراگرفته، عده ای گمان می کنند که حجاب مخصوص دین مقدس اسلام است،ا آنچه به طور خلاصه می توان گفت آن است که: تمام ملل و مردم جهان، زنانشان دارای حجاب بوده اند اگرچه در کیفیت پوشش فرق داشته اند.

در تاریخ آمده است که: هنگامی که سه تن از دختران کسری (شاهنشاه ساسانی) را به همراه غنائم فراوان نزد عمر آوردند وی دستور داد با آوازی بلند روی آنان فریاد کشند که پوشش از چهره برگیرند تا مسلمانان آنها را ببینند و خریداران بیشتر با پول زیادتری پیدا شوند. دوشیزگان ایرانی از برهنه کردن صورت خودداری کردند، و یک مشت بر سینه نماینده عمر زدند و آنان را از خود دور ساختند.

هم چنین در جاهای مختلف شاهنامه سخن از زن نیکوی ایرانی و حجاب او به میان آمده است که از این اشعار استفاده می شود که زنان ایرانی از دیرباز حجاب داشته اند.در نقش هایی که از ایران باستان برجای مانده هیچ صورت زن دیده نمی شود این نقشها نشان می دهد که زنان دارای حجاب، مخصوصاً با چادر بوده اند.

بررسی‌ها نشان می دهد که پوشش تمام بدن در دوره های مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران یک حقیقت بوده است و به هیچ وجه ایرانیان در برهنگی به سر نمی برده اند. اما این را بایستی در نظر داشت که پوشش کامل و آراسته همراه با تزئینات زنان در ایران، با پوشش چادر اسلامی متفاوت بوده است.

ویل دورانت درباره پوشش زنان ایران باستان و اینکه حجاب بسیار سختی در بین آنان رایج بوده است،‌می گوید: «زنان طبقات بالای اجتماع جرأت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش دار از خانه بیرون بیایند،زنان شوهر دار حق نداشتند هیچ مردی را، ولو پدر یا برادرشان باشد، ببینند. در نقش هایی که در ایران باستان بر جای مانده، هیچ صورت زن دیده نمی شود و نامی از ایشان به نظر نمی رسد.

بررسی‌ها نشان می دهد که پوشش تمام بدن در دوره های مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران یک حقیقت بوده است و به هیچ وجه ایرانیان در برهنگی به سر نمی برده اند. اما این را بایستی در نظر داشت که پوشش کامل و آراسته همراه با تزئینات زنان در ایران، با پوشش چادر اسلامی متفاوت بوده است.

ویل دورانت معتقد است نقش پوشش و حجاب زنان در ایران باستان چنان برجسته‌است که می‌توان ایران را منشاء اصلی پراکندن حجاب در جهان دانست،دایره‌المعارف لاروس نیز به وجود حجاب زنان در ایران باستان اشاره می‌کند. در تفسیر اثنی عشری چنین آمده‌است: «تاریخ نشان می‏دهد که حجاب در فرس(فارس) قدیم وجود داشته‌است.»

در زمان باستان نیز، زنان پارسی منزلت بالایی داشتند؛ چراکه در دوران زرتشت، مقام زنان و مردان یکسان بود و زنان می توانستند به مقام قضاوت، پادشاهی و غیره برسند. در میان امشاسپندان (فرشتگان) زرتشتی نیز، چندین فرشته نام های مونث داشتند که از مرتبه والای زن در آن دوران حکایت دارد.

برپایه متون تاریخی، در تمدن ها و ادیان پیشین جهان، به ویژه در سلسله های مختلف ایران باستان، در دوره ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی، حجاب در میان زنان معمول بوده است و این حقیقت روشن می شود که با ورود دین مقدس اسلام به ایران، حجاب وارد نشده است و حجاب آنان با توجه به شرایط اقلیمی، اجتماعی، کار و پیشه، سبک و اسلوب خاص داشت.

آنچه بر صحت این ادعا گواهی دارد، نوع پوشش آنهاست که می توان آن را در دوران باستان از روی کتیبه های به جا مانده در مکان های باستانی(نقش رستم)، تحت جمشید، نقش رجب و غیره، ظروف، تندیس ها و مجسمه های محافظت شده در موزه ها و در دوران بعد از اسلام از طریق منابع و کتاب های معتبر مانند شاهنامه فردوسی که آینه تمام نمای فرهنگ ایران زمین است، مشاهده کرد.

زنان ایرانی از چادر و روبنده استفاده نمی کردند، ولی از جلوه گری ها و نمایش اندام برهنه پرهیز می نمودند. نقوش برجای مانده از سکه ها، تندیس ها و نقوش به دست آمده از زنان نشان می دهد زنان ایران باستان حجابی نداشتند، ولی پوشیدگی موی و روی، سنت و وجه امتیاز اشراف به شمار می رفته است.

هردوت و استرابون نیز هر دو پوشیدگی زنان طبقات ممتاز ایران قدیم را امری متداول می دانند و آنرا نوعی اشرافیت به شمار می آورند و تأکید می کنند که زنان طبقات دیگر از این در پرده بودن، خود را آزاد می دانستند. اما با توجه به اینکه واژه «چادر» (cvatur)در زبان پهلوی به معنی «لباس» و «پوشش» آمده است، چنین برمی آید که این واژه قبل از ساسانیان نیز کاربرد داشته.

تعریف حجاب یک یا چند پارچه است که برای پوشاندن بخشی از سر یا پوشاندن بخشی از بدن استفاده می‌شود،حجاب در لغت نامه ی دهخدا؛ در پرده کردن، حجب، روگیری، عفاف، حیا، شرم،به هر حال حجاب در منابع مختلف به یک معنی تعبیر می شود و آن پوشش است اما هر پوششی حجاب نیست. امروزه حجاب به همان معنی که همه می‌دانیم و برای پوشش زنان استفاده می‌شود و مقصود ما هم دقیقاً همین معنی می‌باشد.

در کتاب تورات می‌خوانیم که در شریعت ابراهیم پوشش برای زن تعریف شده است،در اصول اخلاقی تلمود که یکی از کتاب های دینی یهود است نوشته شده اگر زنی در آیین یهودی بدون پوشش در انظار ظاهر می‌شد شوهرش اجازه داشت تا او را طلاق دهد.

در آیین مسیحیت هم زنان دارای پوشش بودند. در انجیل از زنان خواسته شده وقتی مشغول عبادت با خدا هستند شایسته است که سر خود را بپوشانند و به همین دلیل به زنان توصیه شده وقتی که خداوند خواسته در مقابل او که آفریدگار است پوششی بر سر داشته باشند پس در مقابل مردان هم باید حجاب داشته باشند.

حجاب در دین مقدس اسلام ،جواهر لعل نهرو می‌نویسد که زنان اعراب در دوران جاهلیت حجاب نداشتند و بعد از اسلام که با دو امپراطوری هم جوارشان ایران و یونان ارتباط برقرار کردند اعراب هم برای زنان شان پوشش در نظر گرفتند،در صورتی که این تعبیر اشتباه و همان طور که می‌دانیم اسلام حجاب را در قرآن برای زن تعریف کرده است.

حجاب اعراب جاهلیت،آیاتی که در قرآن به حجاب زنان تاکید شده است آیه ی ۵۹ سوره ی احزاب و همچنین آیه ی ۳۱ سوره ی نور است.

در قرآن حجاب زن پوشش بدن و سر او به غیر از صورت و دست ها می باشد. به صورتی که برجستگی های بدن زن مشخص نباشد و هم چنین لباس او لباس شهرت نباشد.

حجابی که دین مقدس اسلام برای زن خواسته حجابی نه برای پنهان شدن زن در خانه است که از همه نوع فعالیت اجتماعی و اقتصادی بازماند؛ که از نظر دین مقدس اسلام تنها با حجاب است که زنان می‌توانند بدون آزار دیدن از مردان به فعالیت های اقتصادی بپردازند و نه حجابی است برای دور کردن مردان از زنان که مردان بتوانند مرتاض‌گونه و به دوره از همه مواهبی که خداوند برای بندگانش خواسته زندگی کنند.