برچسب های دیجیتال

ارائه اطلاعات استفاده از لباس توسط برچسب های دیجیتال می توانند فراوانی و مدت زمان استفاده از لباس را با قابلیت اطمینان معقولی بسنجندو با قابلیت استفاده بیشتر، دوام پذیری طولانی تر و استفاده مجدد را تشویق می کنند

گزارش پروژه منتشر شده توسط کنسرسیوم پایداری (TSC) نشان می دهد که برچسب های دیجیتال می توانند فراوانی و مدت زمان استفاده از لباس را با قابلیت اطمینان معقولی بسنجند. این پروژه با هدف ایجاد یک سیستم مبتنی بر بازار راه اندازی گردیده که در آن تولید کنندگان لباس به ساخت اجناسی با قابلیت استفاده بیشتر، دوام پذیری طولانی تر و استفاده مجدد تشویق می گردند.

در یک پروژه آزمایشی به نام Project WearEver که گزارش آن در همکاری با دانشگاه ایالتی آریزونا (Arizona State University)، دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی (North Carolina State University) و دانشگاه آلبرتا (University of Alberta) در سال ۲۰۱۹- ۲۰۲۰ منتشر گردیده، امکان استفاده از برچسب های دیجیتالی جهت اندازه گیری به کارگیری لباس مورد بحث قرار گرفته است.

پروژه مذکور به این نتیجه رسیده که برچسب های دیجیتال می توانند فراوانی و مدت زمان استفاده از لباس را با قابلیت معقولی بسنجند. دیدگاه شرکت کنندگان نسبت به این ایده پس از مطالعه آزمایش نسبت به قبل از آن مثبت تر شده است. گزارش به این موضوع نیز اشاره کرده که هنوز محدودیت های عملی زیادی وجود دارند که قبل از این ایده می توانند به صورت گسترده تری مورد آزمایش قرار گیرند.

هدف پروژه TSC، تعیین امکان سنجی استفاده از فناوری برچسب های دیجیتال جهت ردیابی استفاده از لباس، و شناسایی معیارهای مناسب و پروتکل های اندازه گیری جهت امکان ارتباط بین ذینفعان بود.

این پروژه جهت کمک به ایجاد یک سیستم مبتنی بر بازار راه اندازی گردیده که در آن تولید کنندگان لباس جهت تولید کالاهایی در این حوزه برای استفاده بیشتر، با قابلیت ماندگاری طولانی تر و دوباره به کار گیری ترغیب می گردند. علاوه بر این کنسرسیوم پایداری به دنبال انگیزه دادن به خرده فروشان و تشویق مصرف کنندگان به انتخاب لباس هایی است که از نظر اخلاقی برتر، و سودمندی و دوام پذیری فیزیکی بیشتری دارند.

برندهای از جمله آدیداس، KJUS و پرانا (Prana) یا Renewal Workshop برای طرح مقدماتی تحقیق، لباس هایی اهدا کرده اند. فناوری در نظر گرفته شده در این گزارش شامل برچسب های QR، برچسب های RFID، حسگرهای بلوتوث و برنامه های تلفن همراه بودند.

کوین دولی (Kevin Dooley)، پژوهشگر ارشد TSC می گوید: “هر چند فست فشن هنوز دنبال کننده های زیادی دارد؛ اما جنبش اسلو فشن از طریق مصرف کنندگانی که ارزش را نه تنها در قالب هزینه، بلکه به ازای مصرف جستجو می کنند، عزم حرکت به دست می آورد. کنسرسیوم پایداری می خواهد به ایجاد سیستمی که در آن مصرف کنندگان و خرده فروشان بتوانند برندها را از نظر دوام پذیری قابل اعتماد مقایسه کنند و داده ها را جهت ایجاد تقاضای بازار برای لباس های پایدارتر مورد استفاده قرار دهند، کمک می نماید.

میزان فروش جهانی لباس در سال ۲۰۱۹ در حدود ۱.۸۷ تریلیون دلار برآورد شده؛ با این حال هنوز چالش هایی در صنعت پوشاک جهت کاهش تأثیر تولید لباس بر روی مردم و زمین باقی مانده است.

لباسی که بادوام است، دوباره قابلیت استفاده را دارد یا می تواند بازیافت شود، مسائل موجود در حوزه پایداری از جمله وضعیت آلودگی آب و هوا، شرایط کاری ناایمن و موضوع بچه های کار را با کاهش رو به رو می کند. این گزارش جهت ایجاد مسیری برای مصرف کنندگان جهت درک دوام پذیری لباس برندها، و به وجود آوردن ارتباط پیوسته میان برندها، خرده فروشان و مصرف کنندگان، تلاش هایی را به جریان انداخته است.

کارن لئوناس (Karen Leonas)، استاد دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی در حوزه نساجی، پوشاک، فناوری و مدیریت عنوان کرده که “خود تولید لباس و توزیع آن معمولا با توجه به نیاز به مقادیر زیادی از آب، انرژی، مواد شیمیایی و دیگر منابع طبیعی به حجم زیادی از منابع وابسته است، و ایجاد آلودگی در آب های سطحی، هوا و به وجود آوردن ضایعات جامد در آن همیشه به چشم می خورد. عمده منسوجات با هدف کاهش بسیاری از این منابع طبیعی مورد تقاضا می توانند بازیافت شوند”.

لئوناس می گوید: “با این حال برای محقق شدن این امر، توجه به چندین موضوع ضروری است. آموزش و ترغیب مصرف کنندگان به ایجاد تغییر در روش های دفع ضایعات جزء موارد مهم به شمار می آید. با این وجود وقتی کالایی دور انداخته میشود؛ برای مدیریت مؤثر فرآیند بازیافت و ایجاد محصولات جدید، محتوا و فرآیندهای تولید استفاده شده در تولید اولیه لباس بسیار حائز اهمیت تلقی می گردند. این فناوری در سراسر زنجیره تأمین برای تولید کنندگان، مصرف کنندگان و متصدیان امور بازیافت، شرایطی را برای افزایش معلومات فراهم می کند”.