چگونه سیاست به بزرگترین روند در هفته مد نیویورک در پاییز 2017 تبدیل شد؟

در فصول گذشته، هفته مد نیویورک یک منظره بزرگتر از بزرگ بود که افراد عجیب و غریب را از کارهای چوبی بیرون آورد. اما برای پاییز 2017، به نظر می رسید که تغییری در هوا وجود داشته باشد. این جو بسیار کمتر تند و تیز بود و قطعاً مغزی تر بود

شاید صنعت مد راهی برای کنترل هجوم وبلاگ نویسان، اینفلوئنسرها، سلبریتی های مد و مانند آن پیدا کرده باشد – یا، حداقل، بفهمد چه کسی واقعاً وزن را تحمل می کند، و لیست دعوت را به افراد ضروری محدود کرده است. و اگرچه تا حدودی هیاهو وجود داشت (سرانجام نمایش های مد اساساً به ترفندهای بازاریابی تبدیل شده اند)، جمعیت شلوغ کمتری داشتند، ترافیک پیاده آنقدرها شلوغ نبود، و به نظر می رسید که منیت ها کاهش یافته است (در بیشتر موارد). همه اینها باعث شد تا هیاهوی اطراف این رویداد کمتر رایج شود و تمرکز بر آنچه واقعاً مهم است: لباس، ارائه، و ایده های پشت آنها باشد.

در واقع، مد بیشتر از هدف اصلی خود برای پوشاندن بدن عمل می کند: همچنین منعکس کننده فضای اجتماعی یک دوره زمانی معین است. و به نظر می رسد که بسیاری از طراحان در نیویورک در مورد دومی قرار گرفته اند و مجموعه هایی را ارائه می دهند که به شیوه ای برجسته در مورد سیاست، جنسیت و نژاد اظهار نظر می کنند. مانند یک نقاش با قلم مو یا یک نوازنده با یک ساز، مجموعه طناب خوانی از رسانه یک نمایش مد برای بیان دیدگاه های خود در مورد زیتگیست استفاده می کرد، که عمدتاً بر دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ و سیاست هایی که او از زمان فرماندهی کل قوا اعمال کرده بود، متمرکز بود.

از مخالفت رئیس جمهور با برنامه ریزی والدین تا ممنوعیت پناهجویان تا عدم تنوع در کابینه وی، اعتراضات جمعی به مخالفت با دستور کار ترامپ در هفته مد نیویورک برمی‌گردد.

برای شروع، شورای طراحان مد آمریکا (CFDA) دکمه‌های صورتی ایجاد کرد که روی آن نوشته شده بود «مد با برنامه‌ریزی والدین است»، که در تعدادی از نمایشگاه‌ها توزیع شد و در نهایت راه خود را به باند فرودگاه توم باز کرد. سپس طراحانی بودند که با پیراهن های اعتراض آمیز اظهارات آشکاری کردند: آلیس + اولیویا یک T چاپ شده داشتند که روی آن نوشته شده بود “تغییر که می خواهید در جهان ببینید”، موجودات باد می گفتند “ما همه انسان هستیم”، پیر ماس گفت. «چیزی برای گفتن نیست» و پرابال گورونگ تعدادی اعلامیه داشت، از جمله «ما ساکت نخواهیم شد». برجسته‌ترین شعار از دائو-یی چاو و ماکسول آزبورن از مدرسه دولتی بود که کلاه‌های قرمزی داشتند که روی آن نوشته شده بود «آمریکا را به نیویورک ب

هجوم لباس‌های شلواری که بر باندهای رایان روش، تیبی، جیسون وو، گابریلا هرست، 3.1 فیلیپ لیم، اسکار د لا رنتا و غیره تسلط داشتند، کمتر به چشم می‌خورد. آیا این می تواند اشاره ای ظریف به لباس بدنام هیلاری کلینتون و گروه پرکار فیس بوک Pantsuit Nation باشد که از نامزدی ریاست جمهوری او حمایت کرد؟ این بستگی به تفسیر دارد. اما با مشاهده اینکه چگونه اکثر جامعه مد از کلینتون در مسیر مبارزات انتخاباتی حمایت کردند، تأثیر او ممکن است جرقه این روند باشد. همچنین نشان می دهد – امیدوارم یک بار برای همیشه – که پوشیدن کت و شلوار فقط یک مد گذرا نیست که بسیاری آن را به عنوان قرض گرفتن از پسرها پایین می آورند. استایل روشی مؤثر برای تراوش قدرت در یک محیط حرفه ای است و نباید فقط برای یک جنسیت مشخص شود.

در نهایت، و مهم‌تر از همه، مدل‌هایی از نژادها، اندازه‌ها و عقاید مختلف بود که کت واک‌ها را زیبا می‌کردند. تنوع همیشه یک مسئله در مد بوده است، جایی که ظاهر سفید و آبکی اغلب فصل به فصل تغییر می کند. چسبیدن به ظاهری دست نیافتنی هنجار تجویز شده برای برندها بود. اما در تلاش برای تبلیغ نحوه “ما همه انسان هستیم”، هفته مد نیویورک برای پاییز 2017 یک دیگ ذوب مجازی بود.

مارا هافمن، به‌ویژه، ارائه‌ی خیره‌کننده‌ای داشت که برخی از راهپیمایی زنان را به روسای مشترک واشنگتن نشان داد. استفاده از زنان قوی و مصمم (همراه با انبوهی از مدل‌ها و رقصنده‌ها) مجموعه باورنکردنی او از لباس‌های بی‌هیجان و در عین حال بازیگوش و جدایی‌های ظریفی را که همگی از مواد ارگانیک ساخته شده بودند، تقویت کرد. شاید تظاهرات او بارزترین تظاهرات بود، اما مطمئناً او به تنهایی سوار قطار تنوع نبود. در واقع، اکثر طراحان این نکته را برای ترویج ایده گنجاندن عنوان کردند. دیگر افراد برجسته عبارتند از Prabal Gurung، J. Crew (که مانند هافمن بازیگران واقعی را انتخاب کرد)، Tome، Christian Siriano، Chromat و Michael Kors، که سوپر مدل انحنای اشلی گراهام را در کنار کادری که در همه جا حضور داشتند، داشت.

در مد، روندها می آیند و می روند. اما در اینجا امیدواریم که طراحان مد نیویورک کارهای بیشتری در خط مقدم انجام دهند تا تنوع را به استاندارد تبدیل کنند، و نه فقط یک اقدام جدید.