آیا برچسبِ “ساخت چین” همیشه به معنی کیفیتِ پایین است؟ آیا صرفاً همه‌ی لباس‌هایی که در چین تولید می‌شوند دور انداختنی‌هایِ بی کیفیت و فست فشن هستند؟ فردی که به شدت معتقد به مُد پایدار و ماندگاری بیش‌تر در صنعت مد است، آیا باید از خرید هرگونه لباس چینی خودداری کند؟ در این مقاله به بررسی فاکتورهایی برای اثبات و یا رد این موضوع می پردازیم.
کارخانه‌ی تولید لباسِ جهان
چین بدون شک با صادرات ۲۸۸ بیلیون دلاری در سال ۲۰۱۴ بزرگترین کشور صادر کننده‌ی لباس یا میتوان گفت “کارخانه‌ی تولید لباسِ جهان” است. بیش از یک سوم صادران جهاتی منسوجات از چین انجام می‌شود. صنعت منسوجات چین بیش از ۶۰ درصد از تولیدات الیاف شیمیایی و مصنوعی جهان را شامل می‌شود. همه‌ی این‌ها به آنجایی برمی‌گردد که شرکت‌ها می‌خواهند با هزینه‌های ارزان تولید خط تولید خود را افزایش دهند و از این رو هم برندهای فست فشن و هم برندهای معتبر در چین تولید می‌شوند. سوالی که در اینجا پیش می آید آن است که چرا بسیاری از برندها تمایل به تولید لباس‌های خود در چین دارند؟
حال نگاهی به انگیزه‌ی پنهان شرکت‌ها برای تولید لباس‌های خود در چین بیاندازیم:
۱. کارگر ارزان
تقریبا ۱.۳۵ بیلیون نفر چین را خانه‌ی خود می‌دانند. جمعیت انبوه قشر کارگر در چین به تولید انبوه کمک می‌کند. چین هرگونه نیاز صنعتیِ فصلی را برآورده می‌کند و حتی از پسِ هرگونه افزایش تقاضایی برمی‌آید.
۲. حقوق پایین
کمترین حقوق در شهری مانند شنژن که حجم زیادی از تولیدات لباس و منسوجات صنعتی در آن‌جا انجام می‌شود تقریبا ۳۳۶ دلار در ماه است ولی این‌ها فقط آمار رسمی هستند. به گفته‌ی الن روپل شل (Ellen Ruppel Shell)، نویسنده‌ی کتاب ارزان:هزینه‌ی بالای فرهنگ تخفیف:
“میلیون‌ها کارگر که بسیاری از آنها مهاجرانی از مناطق روستایی دوردست چین هستند، قرارداد رسمی استخدامی ندارند، که همین موضوع آنها را در برابر استثمار و سوء استفاده آسیب پذیر می‌کند. بدون قرارداد کاغذی کارگران چینی سندی مبنی بر استخدام بودن خود ندارند و کارفرماها به راحتی می‌توانند حتی وجود آنها را انکار کنند.”
۳. عدم انطباق
کارخانه‌های چینی به سستی در تنظیم مقررات مربوط به کار کودکان،قوانین امنیتی و سلامتی، قوانین حقوق و ساعت کاری، و حفاظت محیط زیست شناخته می‌شوند. طبق گزارش بانک جهانی در سال ۲۰۱۳، شانزده شهر از بیست شهر آلوده‌ی جهان در چین قرار دارد. محدودیت‌های بهداشتی اغلب اجباری ندارند و این به شرکت‌ها اجازه می‌دهد هنگام رنگ و پردازش لباس از مواد شیمیایی خطرناک استفاده کنند.
در واقع این موضوع در چین در قالب یک شوخی در آمده است که می گویند شما می توانید با نگاه کردن به رنگ رودخانه، رنگ مُد “آن” فصل را تشخیص دهید. از کشاورزان انتظار نمی‌رود که رنگ مُد را پیش بینی کنند ولی با وارد شدن رنگ کارخانه ها به آب رودخانه از این امر مطلع می شوند. تخمین زده شده که در چین ۷۰ درصد از رودخانه‌ها و دریاچه‌ها بوسیله‌ی ۲.۵ میلیون بشکه از فاضلاب تولید شده توسط صنعت نساجی آلوده شده اند.
۴.دست‌کاری ارز
چین نرخ ارز خود را کنترل می‌کند. تا همین چند سال پیش بطور مصنوعی ارزش یوان را کاهش داد تا قیمت صادرات چین ارزان‌تر شود. حال آنکه ارزش یوان در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
صنعت پوشاک چینی در حال حاضر:
افزایش حقوق
حقوق‌ها در حال افزایش است. حقوق ۳۳۲ دلار در ماه در کشورهای دیگر جنوب شرقی آسیا دوبرابر است. این حس رقابت را در چین بوجود آورد. پیدایش اقتصادهایی در آفریقا و دیگر قسمت‌های آسیا کارگران ارزان‌تر را وارد صحنه کرد و بنابراین با روند نزولی در مناطق عمده‌ی وارد کننده‌ی پوشاک از جمله ایالت متحده، اتحادیه‌ی اروپا و ژاپن، سهم ارزشی بازار چین در صنعت نساجی و پوشاک جهان از ۳۸.۶ در سال ۲۰۱۵ به ۳۵.۸ در سال ۲۰۱۸ کاهش یافت.
با این حال چین چیزی دارد که بقیه‌ی اقتصادهای نوظهور ندارند؛ جمعیت انبوهِ کارگر، ظرفیت عظیم تولید با بهره وری چشمگیرِ زنجیره‌ی تامین، وجود کارخانه‌های هنری، استعداد گسترده‌ای از کارگران ماهر و کارگران سازگار. این سیر تکاملی به چین کمک کرد تا در برابر مرکز تولیداتی با طول عمر طولانی و با کیفیتی مانند ایتالیا بتواند رقابت کند ولی در حال حاضر این امر لزوماً برای چین چیز خوبی نیست زیرا سطح کالاهای چینی در سطح زیرین و ثانویه باقی مانده است، اما این وضع به آرامی در حال تغییر است.
افزایش تقاضا
روند واردات کشورهای دیگر آسیایی از چین سیر صعودی دارد، برای مثال واردات پارچه‌های بنگلادش از چین با ارزش ۳۹ درصد در سال ۲۰۰۵ به ۴۷ در صد در سال ۲۰۱۵ رسیده است. معاملات مشابه در کمبودیا، ویتنام و مالزی در حال انجام است. طبقه‌ی متوسط که به سرعت در حال گسترش است، تقاضای لباس‌های ارزان و برند “ساخت چین” را دارند. در سال ۲۰۳۰ آسیا جمعیتی ۳ بیلیونی از افراد متوسط جامعه را در خود جای خواهد داد! لباس تولید چین وقتی به صورت انبوه تولید شود به صرفه خواهد بود.
تاکید بر ماندگاری
در یک جنبش مثبت محیط زیستی در اکتبر ۲۰۱۶ چین اعلام کرد که نقشه‌هایی بین المللی برای اجرای برنامه‌ی ۲۰۱۳ ملل متحد برای توسعه پایدار دارد که هر یک از اهداف توسعه‌ی پایدار (SDG) را به “برنامه‌های عملیاتی” برای چین تبدیل کند. دولت چین نقش فعالی را در پایان دادن به فقر، حفظ کره‌ی زمین و اطمینان از اینکه همه‌ی مردم در صلح و آرامش زندگی می‌کنند ایفا می‌کند.
جمع بندی و نتیجه گیری
آیا هنوز هم باید از خرید لباس‌های چینی خودداری کنیم؟ چین دیگر سرزمین تولیدات انبوه، سریع و ارزان نیست. اینک طیف گسترده‌ای از کیفیت، استعداد، حقوق کارگران و حفاظت از محیط زیست وجود دارد بنابراین انتخاب کارخانه‌هایی که لباس‌های با کیفیت تولید می‌کنند و محیط زیست و اصول اخلاقی را به خطر نمی اندازند بر عهده‌ی برند است. این بر عهده‌ی خود ماست که تصمیم بگیریم با پول خود از کدام برند حمایت کنیم. در زمانی که مد و فشن تاثیر منفی روی محیط زیست و افرادی که آنها را تولید می‌کنند دارند ما باید تلاش کنیم تا خرید لباس خود را با دقت بیشتری انجام دهیم و به موادی که لباس‌هایمان از آنها ساخته می‌شوند و کسانی که آنها را تولید می‌کنند دقت کنیم.
تولید در چین به معنی سودآوری بالاتر برای برندهاست، حال چه آنها منسوجاتی سریع و ارزان تولید کنند یا محصولاتی باکیفیت مانند برندهای پرادا، کوچ و مولبری. این امر مخصوصاً برای شرکت‌هایی که به صورت انبوه لباس تولید می‌کنند بسیار مقرون به صرفه است. در واقع این قضیه برای شرکت‌هایی که مقادیر پایینی لباس تولید می‌کنند صدق نمی‌کند زیرا هزینه‌های زیادی برای حمل و نقل پوشاک و همچنین هزینه‌ی سفر برای بازدید از کارخانه‌ی تولید وجود دارد.
وظایف ما به عنوان مصرف کننده
چین بر حسب تقاضای شرکت‌ها و مصرف کننده‌ها تولید می‌کند، حال چه محصولات بی کیفیتی که آب‌راه ها را آلوده می‌کنند و کارگران تولید لباس را در شرایط وخیم کار مشغول به کار می کند یا منسوجات با کیفیتی که در کارخانه‌های هنری و بدست کارگران شاد و راضی تولید می‌شوند. این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم کدام نوع لباس تولید شود پس بیایید درباره‌ی اینکه چه کسی لباس ما را تولید کرده و چه موادی در آن استفاده شده دقت بیشتری به خرج دهیم، بیایید لباس‌هایمان را دوست داشته باشیم.
هیچ محصولی در سبد خرید نیست. 
Persian 
English