سدره پوشی

سدره پوشی زايشی نو و “تولدی ديگر” است. زايشی مينوی (معنوی) در يك دينِ بهساز و آباد كننده.با پوشيدن سدره و بستن كشتی گامه‌ی كوشای (جدی)  زرتشتی شدن آغاز می گردد

سدره پوشی نشانه‌ی بیرونی زرتشتی شدن است. با پوشیدن سدره و بستن کشتی آدمی بیان می دارد که به پیوستگی خویش با گیتی و هستی از راه مهر آگاه گشته است و می پذیرد که با دیگر بسته کشتیان و مردمان نیک گیتی هم پیوند و هم پیمان گردد و راه زرتشت و دین بهی را پیگیری کند.

سدره پوشی زایشی نو و “تولدی دیگر” است. زایشی مینوی (معنوی) در یک دینِ بهساز و آباد کننده.
با پوشیدن سدره و بستن کشتی گامه‌ی کوشای (جدی)  زرتشتی شدن آغاز می گردد.

Video Player

00:00

01:45

سدره پیراهنی است بی ‌یقه و بی آستین از پارچه نازک سفید رنگ و نخستین جامه ای است که بدن را میپوشاند.سدره،جامه‌ی نازش (تفاخر) نیست بلکه جامۀ ساده ای است که نشان سادگی و پاکی است و رنگ و ریا در آن راهی ندارد. (یقه و آستین بلند هر دو نشانه خودنمایی بوده و آستین بلند و گشاد در گذشته اسباب نازش دارنده آن به شمار می آمده است)

سادگی و سفیدی این جامه نشان میدهد که شخص نمیخواهد با دربرکردن آن به جاه و مقامی برسد و آنرا وسیله ای برای رسیدن به بلند پروازی ‌های خود قرار دهد.

باپوشیدن این جامه‌ی ساده، سفید و پاک،انسان همانند و همرنگ آن می‌گردد. هم رنگ دیگر زرتشتیان میشود. بهدین میشود. سپیدی،خود آمیختگیِ رنگ های دیگر است بدین چیم که رنگارنگیِ زیبای باشنده در گیتی در یگانگی سپید با هم آمیخته می شوند.

یکی از نام های کهن تری که برای این جامه وجود داشته است، “وُهو مَنو وَسترَ” Vohu manu vastra
می باشد به چیم پوشش یا جامۀ وُهومنی/ نیک اندیشی. نقش بنیادین و نمادین وهومن، پیوند دادن گونه گونی و حتا همیستاری ها (تضادها) در یکرنگی و هماهنگی میباشد بگونه ای که خود دیده نمی شود و در یکرنگی و بیرنگی آمیخته می شود.

در پیش و پسِ سدره، در بخش های سینه و گردنِ، دو کیسۀ کوچک می باشد که آنکه در پیش است، “گریبان” و یا “کیسۀ کرفه” (کار نیک) نامیده می شود و یادآور آن است که همۀ کردارهای نیک انسان روی هم انباشته شده و او را به شادی و خوشبختی میرساند. کیسه ای که در بخش گردن وجود دارد “گُردِه” نامیده می شود که نشانگر خویشکاری یک بهدین در کار و تلاش برای نو کردن همیشگی جهان و پیشبرد نیکی در گیتی است…