هفته مد فاخر پاریس؛ راهنمای جهانی دوختن یک اثر هنری

هر خانه مدی اجازه ندارد تولیداتش را با عبارت مد سطح بالا معرفی کند

هفته مد فاخر پاریس؛ راهنمای جهانی دوختن یک اثر هنری

تنها شرکت‌هایی که نامشان در فهرست کمیسیونی مستقر در وزارت صنعت فرانسه باشد، می‌توانند از لقب اوت کوتور «مد فاخر» استفاده کنند

خانه‌های مد بسیاری در صنعت خوش‌پوشی حضور دارند اما وقتی پای هنر لباس دوختن وسط باشد فقط چند نام هستند که شایستگی داشتن عنوان «مد فاخر» را دارند.

این هفته در پاریس، مجموعه‌های جدید لباس‌هایی که هرکدام یک اثر هنری هستند و بسیاری از آن‌ها پس از نمایش راهی موزه‌های هنر می‌شوند رونمایی شدند.

اوت کوتور کلمه‌ای فرانسوی برای «خیاطی فاخر» یا «لباس‌های دست‌دوز سطح بالا» یا «مد فاخر» و خلق طرح‌های سفارشی و منحصربه‌فرد است که از ابتدا تا انتها به‌تمامی با دست دوخته می‌شوند.

از اواسط قرن نوزدهم، پاریس به مرکز صنعت رو به رشدی تبدیل شد که بر ساخت لباس‌هایی از پارچه‌های باکیفیت، گران‌قیمت و اغلب غیرمعمول تمرکز داشت که با دقت زیاد به جزئیات و توسط مجرب‌ترین و تواناترین دوزنده‌ها، اغلب با استفاده از تکنیک‌های بسیار زمان‌بر و دستی دوخته می‌شدند.

کوتور کلمه‌ای فرانسوی به معنای «خیاطی، دوخت و دوز یا سوزن‌دوزی» است که اغلب به‌عنوان مخفف رایج اصطلاح اوت‌ کوتور استفاده می‌شود و همان معنا را می‌رساند.

اوت هم از زبان فرانسه و به معنای «بالا» است. لباس‌های اوت کوتور برای یک مشتری خاص دوخته شده و به طور ویژه برای اندازه‌ها و وضعیت بدنی کسی که قرار است آن‌ها را بپوشد طراحی می‌شوند.

با در نظر گرفتن مقدار زمان، هزینه و مهارت اختصاص داده شده به هر قطعه، لباس‌های اوت کوتور «مد فاخر» نیز بدون قیمت توصیف می‌شوند: بودجه در اینجا محلی از اعراب ندارد. در فرانسه مدرن اوت کوتور یک نام بسیار محفوظ نگه داشته شده است که نمی‌توان از آن استفاده کرد مگر توسط شرکت‌هایی که استانداردهای مشخصی را رعایت می‌کنند.

اصطلاح اوت کوتور «مد فاخر» در اصل به آثار چارلز فردریک ورث انگلیسی اشاره داشت که در اواسط قرن نوزدهم در پاریس تولید می‌شد.

نشریه داپیفر اشاره می‌کند که ورث به مشتریانش اجازه می‌داد تا قبل از شروع فرآیند طراحی، رنگ‌ها، پارچه‌ها و جزئیات دیگر را انتخاب کنند، چیزی که در آن زمان مرسوم نبود.

در فرانسه اصطلاح اوت کوتور «مد فاخر» توسط قانون حفاظت می‌شود و توسط اتاق بازرگانی و صنعت پاریس تعریف شده است.

اتاق اتحادیه‌های اوت کوتور تعیین می‌کند کدام خانه‌های مد واجد شرایط واقعی برای اینکه خانه‌ مد اوت کوتور نامیده بشوند هستند. قوانین آن‌ها بیان می‌کند که تنها شرکت‌هایی که نامشان در فهرستی که هر سال توسط کمیسیونی مستقر در وزارت صنعت تهیه می‌شود وجود دارد، می‌توانند از لقب اوت کوتور استفاده کنند.

این واژه در کل توصیفی از پوشاک را ارائه می‌دهد که در سطح بالای مد و به صورت سفارشی و دست‌دوز تهیه می‌شوند، چه در پاریس تهیه شده باشند، چه در پایتخت‌های دیگر مد مانند لندن، میلان، نیویورک یا توکیو. در هر صورت این عبارت فقط به لباس‌های خاص اطلاق می‌شود و با پوشاک آماده یا ماشینی (به انگلیسی ready-to-wear یا به فرانسه prêt-à-porter) تفاوت دارد.

در سال ۱۹۴۵ معیارهای سخت‌گیرانه‌تری برای به دست آوردن حق نامیدن خود به‌عنوان اوت کوتور و استفاده از این اصطلاح در تبلیغات وضع شد:

1. لباس‌ها باید به سفارش مشتریان خصوصی طراحی شده باشد و یک یا چند بار قبل از تحویل پرو شوند
2. داشتن یک کارگاه (آتلیه) در پاریس که حداقل پانزده کارمند به صورت تمام وقت استخدام می‌کند.
3. داشتن حداقل ۲۰ نفر نیروی فنی تمام وقت، حداقل در یک کارگاه
4. ارائه‌ی مجموعه‌ای از حداقل ۵۰ طرح دست‌اول در هر فصل مد [دو بار در ژانویه و جولای هر سال] از لباس‌های روز و شب

مارک‌های رسمی اوت کوتور در حال حاضر عبارت‌اند از: آدلین آندره، الکساندر ووتیه، الکسیس مابیله، بالنسیاگا، بالمین، بوچرا جرار، شانل، دیور، دلچه گابانا، فرانک سوربیر، جیامباتیستا والی، ژیوانشی، ژان پل گوتیه، ژولین فورنیه، مزون مارجیلا، ربیع کیروز، مائوریتزیو گالانته، اسکیاپارلی و استفان رولان.

اعضای وابسته این اتاق صنفی (خارجی) عبارت‌اند از: آتلیه ورساچه، عزالدین علیه، الی ساب، فندی کوتور جورجیو آرمانی پریو، آیریس ون هرپن، اولیانا سرگینکو، والنتینو و ویکتور رولف هستند.