انواع اندام و لباس های متناسب با آن

به طور کلی می توان هر اندامی را در سه قسمت مورد بررسی قرار داد. قسمت های بالایی اندام که نواحی سر، شانه، کارور و سینه هستند و قسمت میانی اندام شامل کمر و باسن و قسمت تحتانی اندام که از باسن تا مچ پا می باشد. هرگونه تزیین و برشی در این نواحی بسیار چشمگیر است. بنابراین یک طراح لباس با شناخت ویژگی های خطوط و استفاده ی مناسب از آنها روی اندام، در به جلوه درآوردن زیبایی های و پوشاندن معایب اندام می کوشد.

تقسیم بندی شکل اندام و راهکارهای اصلاح آن به صورت ذیل است:

اندام بلند و متناسب:

این گونه افراد در انتخاب رنگ و فرم لباس آزادند. کاربرد تفاوت رنگی در بالاتنه و پایین تنه، جیب های روکار و منحنی برای این دسته از افراد توصیه می گردد.

اندام بلند و چاق:

استفاده از پارچه های تیره و ریزش دار، کاربرد خطوط ساده در لباس و چین های کمتر در لباس برای این دسته از افراد مناسب است.

اندام کوتاه و متناسب:

در صورت استفاده از خطوط عمودی در لباس، بر بلند نمایی اندام می افزاید.

اندام کوتاه و درشت:

کاربرد خطوط افقی در لباس و پارچه های نقش دار که بزرگ نمایی ایجاد کنند و پارچه های ریزش دار برای این افراد مناسب است و همچنین تضادهای رنگی در لباس و پارچه های پرزدار و بافت دار توصیه نمی گردد. 

اندام با بالاتنه بلند:

کاربرد برش ها در زیر سینه، خطوط افقی در بالاتنه،کفش پاشنه بلند، بستن کمربند در بالاتر از خط کمر، استفاده از بلوز روی دامن یا شلوار و عدم کاربرد شلوار با فاق کوتاه برای این فرم و اندام مناسب است.

اندام با بالاتنه کوتاه:

کاربرد برش های عمودی در بالاتنه، دامن های حاشیه دار، کمربند باریک و عدم استفاده از کفش پاشنه بلند برای این افراد توصیه می گردد.

اندام با شانه افتاده:

کاربرد اپُل در بالاتنه لباس، کاربرد یقه های افقی و آستین هایی با چین های کم در بالای سرشانه مناسب است.

اندام با پشت خمیده:

استفاده از اپُل به نحوی که خمیدگی را کمتر بنماید.

اندام با شکم بزرگ و برجسته:

کاربرد دامن راسته و بالاتنه با بلندای پایین از خط کمر توصیه می گردد و کاربرد کمربند و شال کمر برای این افراد مناسب نیست.

اندام با گردن کوتاه:

استفاده از یقه های خوابیده و بدون پایه، استفاده از یقه های هفت و U شکل مناسب این افراد است.

اندام با گردن بلند:

استفاده از یقه های فرنچی، اسکی، برگرددار و دستمال گردن به این دسته از افراد توصیه می گردد.

اندام با سر کوچک:

کاربرد گونه ای از آرایش مو به نحوی که سر را متناسب جلوه دهد و لباس هایی که حجم اندام را کمتر بنمایانند.

اندام با سر بزرگ:

عدم آرایش موی حجیم و کاربرد انواع چین، اپُل، دراپه در اطراف شانه ها، اندام را متعادل تر می نمایاند.

اندام با شانه پهن:

عدم استفاده از آستین های کیمونو و خطوط افقی در بالا خط سینه و عدم کاربرد اپُل در لباس توصیه می گردد.

اندام با دست بلند:

استفاده از آستین کیمونو و چین های افقی در آستین یا در امتداد آن در بالاتنه توصیه می شود.

اندام با بازوی بزرگ:

استفاده از انواع آستین های دو تکه(کتی) و کاربرد خطوط عمودی در آستین مناسب است. بهتر است این افراد از پوشیدن لباس بدون آستین یا آستین کوتاه تا اطراف خط بازو خودداری کنند.

اندام را به شکل های دیگر نیز تقسیم بندی می کنند: اندام مثلثی با قاعده پایین، اندام ستونی(با طول و عرض های متفاوت)، اندام مثلثی با قاعده بالا و اندام ساعت شنی. لازم به ذکر است که اندام می تواند دارای اشکال متفاوتی باشد. اما هریک از این شکل ها در لباس برای نمایش اندام به همان شکل (سیلوئت)، نیز می تواند صورت گیرد. بدین ترتیب می توان شکل های دیگری را هم به این مجموعه اضافه کرد. 

شکل پیله ای (تخم مرغی) که باعث حجیم کردن بالاتنه و باسن می شود. شکل T که باعث حجیم شدن بالاتنه و کوچک تر نمایاندن پاها می شود و شکل امپایر(Empire) که برگرفته از لباس همسر ناپلیون بناپارت (ژورفین) است که در زیر سینه برش دارد و از آنجا اندام را برجسته تر می نمایاند و همچنین شکل پری دریایی که لباس تنگی است که از زیر زانو به حجمش اضافه می شود.

برگرفته از: سواد بصری در پوشاک، دکتر مریم مونسی سرخه، سارا حسین زاده قشلاقی، انتشارات آبان