برند گوچی؛ به بهانه‌ی ساخت فیلم جدید ریدلی اسکات

برند گوچی یکی از لوکس‌ترین برندهای جهان است؛ برندی که ابتدا با تولید کیف و کفش و اکسسوری‌های چرمی به شهرت رسید و پس از آن به یکی از موفق‌ترین برندها در جهان مد تبدیل شد. به بهانه‌ی ساخت فیلم «خانه‌ی گوچی» به کارگردانی «ریدلی اسکات» که برشی از زندگی پسر او یعنی ماریتزیو گوچی است و حاشیه‌های پیرامون آن، به سراغ گوچی رفته‌ایم. در این مطلب ابتدا مروری بر زندگی «گوچیو گوچی»، بنیان‌گذار برند گوچی خواهیم داشت و پس از آن به روند توسعه‌ی برند لوکس گوچی خواهیم پرداخت،

سال‌های اولیه‌ی زندگی گوچیو گوچی

گوچیو گوچی در سال ۱۹۸۱ میلادی در خانواده‌ای فقیر در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد. پدرش صنعتگر چرم بود و در منطقه‌ی صنعتی ایتالیای مرکزی کار می‌کرد. در سال ۱۹۸۹ گوچیو برای پیدا کردن کار و گذران زندگی ایتالیا را ترک و به پاریس و لندن سفر کرد.

در اواخر نوجوانی گوچیو گوچی به عنوان پادوی باربری در هتل Savoy مشغول به کار شد. او که داشت به تدریج با فرهنگ طبقه‌ی مرفه انگلیسی آشنا می‌شد بسیار تحت تأثیر ظرافت و استایل میهمانان هتل قرار گرفت و کیف‌ها، چمدان‌ها و اکسسوری‌های میهمانان هتل را که بیشتر توسط برندهای لوکس چرمی مستقر در لندن ساخته شده بودند، بسیار او را تحت تأثیر قرار می‌دادند.

پس از مدتی گوچیو به ایتالیا بازگشت و با الهام از چیزهایی که دیده بود به پدرش کمک کرد تا زین و کیف‌های چرمی مسافرتی بسازد. با ظهور اتومبیل و کاهش تقاضا برای زین گوچیو تصمیم گرفت برای ادامه‌ی کسب و کارشان انوع دیگری از اکسسوری‌ها را هم تولید کند.

تأسیس برند گوچی

در سال ۱۹۲۱ «خانه‌ی گوچی» به عنوان یک کسب و کار خانوادگی در فلورانس توسط گوچیو گوچی تأسیس شد. در ابتدا خانه‌ی گوچی از یک واحد تولیدی و یک فروشگاه کوچک اکسسوری‌های چرمی تشکیل می‌شد. گوچی موفق شد ظرافتی را که در تولیدات انگلیسی و فرانسوی دیده بود با صنعت ایتالیایی ترکیب کند و پس از مدتی کوتاه کیف‌های چرمی و اکسسوری‌های متنوع گوچی مورد توجه خریداران قرار گرفت. برند گوچی مدت کوتاهی پس از تأسیس به برندی شناخته شده تبدیل شد که اقلام با کیفیت و طرح‌های خلاقانه ارائه می‌کرد.

گوچی که بسیار به کیفیت تولیداتش اهمیت می‌داد در استخدام کارگرانش بسیار سخت‌گیر بود و بهترین صنعت‌گران چرم را در تولیدیش استخدام می‌کرد. در آن زمان بسیاری از مشتریان گوچی اسب‌سواران اشرافی بودند که برای خرید لوازم اسب سواری به فروشگاه گوچی مراجعه می‌کردند، به همین دلیل گوچی از المان‌های اسب‌سواری مانند رکاب و یراق در طراحی‌های خودش استفاده می‌کرد.

با افزایش شهرت برند گوچی مردم از شهرهای مختلف ایتالیا برای خرید به فروشگاه گوچی در فلورانس می‌آمدند. در سال ۱۹۳۲ گوچی کفش‌های «لوفر» را طراحی کرد که در نوع خود اولین بودند و خیلی زود به یکی از کفش‌های محبوب کژوال مردانه در ایتالیا تبدیل شدند. در سال ۱۹۳۸ گوچی برندش را در رم هم توسعه داد و پسرانش را در کسب و کار خانوادگی‌شان وارد کرد.

در دهه‌ی ۱۹۴۰ میلادی به علت حکمرانی دیکتاوری فاشیسم، ایتالیا با کمبود منابع خارجی مواجه بود. در همین راستا گوچی متریال‌های متنوعی مانند کنف، کتان و کنف هندی را به کار برد تا بهینه‌ترین طرح‌های ممکن را تولید کند. یکی از طرح‌های معروف گوچی در دهه‌ی ۱۹۴۰ کیف‌هایی با بافت ‌حصیری بود که با الهام از شکل پالان اسب ساخته می‌شدند و به اسم کیف بامبو شهرت داشتند. این کیف‌ها که دسته‌ی چوبی جلا داده شده و براق بامبو داشتند با توجه به محدودیت‌های آن زمان بسیار محبوب شدند و تولید‌کنندگان دیگری هم به تولید این کیف‌ها روی آوردند. نوآوری صورت گرفته در این کیف، گرم کردن چوب نیشکر و ساقه‌های بامبو و خم کردن آن‌ها برای ساخت دسته‌ی کیف بود.

با افتتاح شعبه‌های میلان و نیویورک گوچی برند خود را به عنوان یک برند بین‌المللی توسعه داد، برندی که سمبل زیبایی مدرن شناخته می‌شد. حتی گسترش برند گوچی هم سبب نشد تا گوچیو گوچی این طراح دقیق و سخت‌کوش، ذره‌ای از استانداردهای کیفی که به محصولاتش اعمال می‌کرد بکاهد. در سال ۱۹۵۳ زمانی که گوچیو گوچی در سن ۷۱ سالگی فوت کرد برند گوچی در اوج خود بود.

ادامه‌ی گسترش برند توسط برادران گوچی

پس از مرگ گوچی، پسرانش مدیریت کسب و کار خانوادگی‌شان را به دست گرفتند. «رودولفو گوچی» مدیریت شعبه‌ی میلان را در دست گرفت، «واسکو گوچی» در فلورانس بر روند تولید و فروش نظارت می‌کرد و «آلدو گوچی» برای مدیریت شعبه‌ی خارج از کشور به نیویورک نقل مکان کرد. برادر دیگر آن‌ها یعنی «اوگو» هم در کارخانه مشغول به کار بود. برند گوچی همچنان به شکوفایی خود ادامه داد و سال به سال، حتی پس از مرگ گوچیو گوچی، در مسیر خلاقیت و افزایش کیفیت حرکت کرد.

در دهه‌ی ۱۹۶۰ برند گوچی با اکسسوری‌های لوکس و خلاقانه‌اش در میان سلبریتی‌ها شهرت و محبوبیت خاصی پیدا کرد. جکی کنِدی کیف گوچی را بر شانه می‌انداخت که امروزه با عنوان Jackie O شناخته می‌شود. لیز تیلور، پیتر سلرز و ساموئل بکت با استفاده از کیف‌های منحصربفرد Hobo Bag چهره‌ای جدید برای این برند خلق کردند. روسری ابریشمی گل‌دار که گوچی برای «گریس کلی» شاهزاده‌ی موناکو طراحی کرد، بعدها شهرتی جهانی یافت.

در اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰ لوگوی این برند محبوب با دو حرف G در هم پیچیده خلق شد. در این دهه که می‌توان آن را دهه‌ی موفقیت‌های پرشمار گوچی بشمار آورد، این برند توانست با افتتاح شعباتی در لندن، پالم بیچ، پاریس و بورلی‌هیلز نام خود را با قدرت بیشتری در صحنه‌های جهانی مطرح کند.

در دهه‌ی ۱۹۷۰ گوچی در راستای بسط هر چه بیشتر فعالیت‌های شرکت در عرصه‌های جهانی قدم به شرق دور گذاشت و فروشگاه‌هایی در توکیو و هنگ‌کنگ تأسیس کرد، همچنین اولین مجموعه‌ی لباس‌های خود که شامل پیراهن‌ها و کت‌های خز دکمه‌دار با مارک GG بودند را معرفی کرد. در این دهه برند گوچی بیش از هر چیز با ویژگی‌هایی همچون نوآوری و سبک افسانه‌ای ایتالیایی شناخته می‌شد. در این سال‌ها همچنین آرم‌های این برند در رنگ‌ها و شکل‌های مختلف طراحی شدند. در سال ۱۹۹۷ گالری خصوصی گوچی به فروشگاه بسیار موفق بورلی هیلز افزوده شد جایی که مشتریان خاصی همچون ریتا هیورث و یا مایکل کین می‌توانستند محصولات گرانقیمتی شامل کیف‌های ده هزار دلاری با زنجیرهای طلا و الماس جدا شدنی خریداری کنند.

یکی از بزرگترین بحران‌های برند گوچی در دهه‌ی ۱۹۸۰ رخ داد و آن‌ها را تا مرز ورشکستگی پیش برد. ماریتزیو گوچی پسر رودولفو پس از مرگ پدر در سال ۱۹۸۳ مدیریت برند را در دست گرفته و عمویش آلدو را اخراج کرد. آلدو در سال‌های بعد به اتهام فرار مالیاتی چند سالی را در زندان گذراند. در ادامه ماریتزیو در مدیریت گوچی موفق نبود و در نهایت به اجبار سهام خود در برند را در سال ۱۹۸۸ به شرکت بحرینی Investcorp فروخت.

تام فورد در سال ۱۹۹۴ طراح خلاق این برند شد و کیفیت لوکس این برند را با نوعی جسارت و خلاقیت بی نظیر ادغام کرد که نتیجه‌ی آن به سرعت در دنیای پرطرفدار مد طنین‌انداز شد. در سال۲۰۰۴، شبی که چارلیز ترون برای دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین هنرپیشه‌ی زن برای فیلم هیولا به روی سن رفت لباس طراحی شده توسط تام فورد را بر تن داشت. نام تام فورد و برند گوچی با طراحی لباس‌های شب خیره‌کننده برای سلبریتی‌ها و هنرمندان به سرعت پرآوازه شد.

هولدینگ فرانسوی «پینو-پرینتمپس-ردوت» که امروز با نام کرینگ شناخته می‌شود، در سال ۲۰۰۳، ۶۰ درصد از سهام گوچی را خریداری کرد و تام فورد و دسوله نیز در سال ۲۰۰۴ و با پایان قراردادهایشان این شرکت را ترک کردند. آخرین کالکشن طراحی شده توسط فورد و با مدیریت د‌سوله در بهار سال ۲۰۰۴ عرضه شد و موفقیتی حیاتی برای برند گوچی به ارمغان آورد. پس از آن خبرنگاران و طرفدران برند نگران میراث فورد بودند که شرکت اعلام کرد گروهی از طراحان جوان ارتقا یافته از میان کارمندان کنونی، جایگزین فورد خواهند شد. «جان ری» و «الساندرا فاچینتی» دو نفر از مشهورترین وارثان فورد در گوچی بودند.

مارکو بیزاری از سال ۲۰۱۵ مدیرعامل برند گوچی است و بسیاری کارشناسان، سیاست‌های او را دلیل شهرت این روزهای این برند ایتالیایی می‌دانند. الساندرو میشل نیز در همان سال به‌عنوان مدیر طراحی برند گوچی انتخاب شد. مدیریت میشل، طراحی‌های گوچی را بار دیگر به ترکیبی از سنت و مدرنیته رسانده است. این روزها جوانان بسیاری با وجود انقلاب‌های صورت گرفته در صنعت مد طرفدار برند لوکس گوچی شده‌اند. آن‌ها طراحی‌های کلاسیک و گران‌قیمت این برند را در شهرهای بزرگ دنیا از جمله لندن و میلان پوشیده و به آن افتخار می‌کنند. شهرت برند در میان جوانان نسل جدید حتی موجب اختراع کلماتی مانند Guccify در زبان عامیانه‌ی آن‌ها شده است.

حقایقی جالب درباره‌ی برند گوچی

• ماریتزیو گوچی در سال ۱۹۹۵ به دست یک قاتل استخدامی به قتل رسید. این قتل در شهر میلان و با شلیک چهار گلوله به ماریتزیو اتفاق افتاد. همسر قبلی ماریتزیو یعنی پاتریزیا رجیانی پس از چند سال تحقیقات به استخدام این قاتل محکوم شد. بر اساس همین داستان فیلمی تحت عنوان «خانه‌ی گوچی» به کارگردانی «ریدلی اسکات» و بازی «لیدی گاگا» در نقش پاتریزیا رجیانی در حال ساخت است.
• در سال ۱۹۹۸ کتاب رکوردها‌ی تاریخی گینس، نام برند گوچی را به‌خاطر گران‌ترین شلوار جین تاریخ در لیست خود وارد کرد. این شلوار که با قیمت ۳۱۳۴ دلار در میلان عرضه شده بود، طراحی پاره و نامنظم همراه با دانه‌های تزئینی آفریقایی داشت. لازم به ذکر است این رکورد در سال ۲۰۰۵ توسط برند Levi و با یک شلوار عتیقه‌ی ۱۱۵ ساله به ارزش ۶۰ هزار دلار شکسته شد.
• برند گوچی در محتوای دیجیتال خود توجه زیادی به تصاویر و محتوای بصری می‌کند. آن‌ها سرمایه‌گذاری زیادی روی بخش تجارت الکترونیک داشته و تجربه‌ی کاربران در ارتباط با شناخت محصولات از طریق وبسایت را نیز به‌ مقدار زیادی بهبود داده‌اند. انواع تصاویر و ویدیوهای باکیفیت از محصول و فرآیند پشت صحنه‌ی طراحی و ساخت آن، حضور دیجیتالی این برند را پررنگ‌تر از رقبا کرده است.
• گوچی، پرفروش‌ترین برند ایتالیایی است. در سال ۲۰۱۴، این برند در حدود ۱۲٫۴ میلیون دلار فروش کرد که در سال ۲۰۱۳، فروشی به اندازه ۴٫۷ میلیون دلار در امریکا داشتند.
• گوچی از سال ۲۰۰۵ با سازمان یونیسف همکاری می‌کند. این همکاری در قالب تأمین بخشی از هزینه‌های حمایت از کودکان در سراسر جهان توسط یونیسف است. همچنین هر سال گوچی در پروژه‌هایی همانند حفاظت از محیط‌ زیست، آب و گسترش آموزش با یونیسف همکاری می‌کند.

سخن آخر

برند گوچی توانسته با تلفیق موفقیت‌آمیز سنت و مدرنیته چهره‌ای قدرتمند از خود در دنیای بین‌المللی مد به نمایش بگذارد. بی شک موفقیت این برند مرهون خلاقیت و سختگیری‌های گوچیو گوچی است، مردی که با پشتکار و استعدادش توانست یکی از موفق‌ترین برندهای جهانی را تأسیس کند و نام خود را برای همیشه در تاریخ مد جهان ثبت کند.

برند گوچی یکی از برندهای پرحاشیه صنعت مد به شمار می‌رود. از دشمنی‌های خانوادگی و جدال بر سر تصاحب مالکیت برند گرفته تا ورشکستگی، فروش عمومی سهام شرکت و حتی قتل که الهام‌بخش فیلم «خانه گوچی» ریدلی اسکات با بازی لیدی گاگا شد، این برند فرازونشیب‌های زیادی را از سر گذرانده است. در این مطلب می‌خواهیم درباره برند گوچی صحبت کنیم.

گوچیو گوچی؛ بنیانگذار برند گوچی

گوچیو گوچی در ۲۶ مارس ۱۸۸۱ در فلورانس، منطقه صنعتی شمال ایتالیا، به دنیا آمد. او فرزند یک تاجر ایتالیایی بود. در سال ۱۸۹۸، گوچیو که فقط ۱۷ سال داشت، فلورانس را ترک کرد تا به کشورهای دیگر سفر کند و با فرهنگ، پیچیدگی‌ و اصول زیبایی‌شناسی جهانی آشنا شود. او به‌دنبال ماجراجویی بود و بیشترین هیجان را در شهر لندن یافت.

در لندن اولین شغلش را در هتل ساووی به دست آورد. در مدتی که در این هتل بود، به‌عنوان ظرف‌شو، پیش‌خدمت، پادو و دربان کار کرد و بالاترین سمتی که به او دادند مسئول آسانسور بود. شاید تعجب کنید؛ اما ساووی اولین هتل در جهان بود که آسانسور راه‌اندازی کرد. این هتل لوکس‌ترین هتل اروپا در اوایل قرن بیستم بود. همه افراد مشهور و سیاستمدارانی که به لندن می‌آمدند این هتل را به هر هتل دیگری ترجیح می‌دادند. بنابراین گوچی افتخار این را داشت که افرادی مانند کلود مونه، مریلین مونرو، فرانک سیناترا و وینستون چرچیل را وقتی سوار آسانسور می‌شدند مشایعت کند. برخورد مداوم با افراد مشهور به گوچیو کمک کرد مهارت زیادی در برقراری ارتباط پیدا کند. او در این زمان به یک نتورکر تبدیل شده بود و چیزهای زیادی درباره انواع سبک، لباس، اکسسوری، جواهرات، آداب و عادات افراد مشهور آموخت.

گوچی در سال ۱۹۰۱ با آیدا کالولی (Aida Calvelli)، دختری ۲۴ ساله که هم خودش و هم پدرش خیاط بودند، ازدواج کرد. یک سال بعد دخترشان گریمالدا به دنیا آمد. گوچیو و آیدا چهار فرزند دیگر هم به دنیا آوردند: انزو در سال ۱۹۰۴ که در کودکی درگذشت، آلدو متولد ۱۹۰۵، واسکو متولد ۱۹۰۷ و رودولفو متولد ۱۹۱۲.

شروع کسب‌وکار و راه‌اندازی فروشگاه

گوچی تمام پس‌اندازی را که از سال‌های کار در هتل‌داری جمع کرد برای کسب‌وکارش گذاشت. او به فلورانس بازگشت و متوجه شد که دیگر تجارت پدرش مانند قبل خسته‌کننده به نظر نمی‌رسد. در سال ۱۹۲۱، گوچی فروشگاهش را در فلورانس بازگشایی کرد.

او قصد داشت با فروش چمدان‌های وارداتی از آلمان و انگلستان و همچنین محصولات ساخت خودش مشتریانی منحصربه‌فرد جذب کند. با رشد کسب‌وکار، گوچی توانست کارگاه کوچکی را که پشت فروشگاهش ساخته بود گسترش دهد و صنعت‌گران ماهرتری را برای تولید کیف‌های سفارشی استخدام کند. ازآنجاکه گوچی جمعیت ثروتمند فلورانس را هدف قرار داده بود، کارگاهش به‌سرعت به جایی برای تولید کیف زین و وسایل مربوط به ورزش‌های با اسب تبدیل شد. در آن زمان ورزش‌هایی که با اسب انجام می‌شد، مختص اشراف بود و لوازم چرمی مربوط به این ورزش‌ها به‌شدت تقاضا داشت. به این ترتیب ثروتمندان جامعه به‌سرعت متوجه گوچی شدند و او توانست کارگاهش را به سطح بالاتری ارتقا دهد. البته رقیب زیادی هم در این حوزه نداشت.

تحریم ایتالیا و کمبود عرضه چرم

در سال ۱۹۳۳، آلدو گوچی که برای پدرش کار می‌کرد و شخصیتی جاه‌طلب داشت، اولین طرح لوگوی نمادین گوچی را با الهام از حروف اول نام پدرش طراحی کرد. در سال ۱۹۳۵ موسولینی، دیکتاتور ایتالیایی، دستور حمله به اتیوپی را صادر کرد و باعث شد جامعه بین‌الملل ایتالیا را ازنظر تجاری تحریم کند. به همین دلیل چرم به‌سختی پیدا می‌شد و گوچی مجبور شد برای تولید اقلام چرمی ازجمله کفش، کیف پول و کمربند راه دیگری پیدا کند.

گوچی تصمیم گرفت از پارچه کاناپای توسکانی (کنف) کیف‌هایش را تهیه کند. این کیف‌ها سبک بودند و رنگ قهوه‌ای مایل به زرد داشتند که در حاشیه‌های آنها مغزی چرمی دوخته شده بود. نشان GG هم روی آنها خودنمایی می‌کرد. تا به امروز کیف کاناپای گوچی با چاپ الماس‌های کوچک متصل به همِ قهوه‌ای تیره روی پس‌زمینه قهوه‌ای مایل به زرد، یکی از محبوب‌ترین محصولات گوچی به شمار می‌رود. در سال ۱۹۳۸ آلدو پدرش را متقاعد کرد که یک فروشگاه دیگر در رم باز کند. آنها فضایی را در ویا کاندوتی (Via Condotti) نزدیک به بولگاری و انریکو کوچی که پیراهن‌های انحصاری عرضه می‌کرد پیدا کردند. به این ترتیب محصولاتشان فروش بیشتری پیدا کرد.

در سال ۱۹۴۵ با پایان جنگ جهانی دوم، کیف‌های سویتر (Suiter) تاشو که همان کاناپا بود ولی در داخل آویز لباس داشت، در میان افسران ارتش بریتانیا که رم را اشغال کردند محبوب شد.

دو سال بعد، گوچی اولین کیف دسته‌داری را که در آن زمان 0633 نامیده می‌شد و دسته آن از بامبو ساخته شده بود به بازار عرضه کرد. دسته خمیده این کیف از زین اسب الهام گرفته شده بود. از آن زمان بامبو به یکی از محصولات نمادین گوچی تبدیل شد:

مسئولیت‌های بیشتر آلدو با افزایش سن پدر

همچنان که سن‌وسال گوچی بیشتر می‌شد، آلدو مسئولیت‌های بیشتری بر عهده می‌گرفت. این آلدو بود که از پوست خوک در محصولات این برند استفاده کرد. هنگامی که آلدو به یک نمایشگاه تجاری در لندن سفر کرده بود، با یک دباغ اسکاتلندی آشنا شد و از او خواست تأمین‌کننده اصلی پوست خوک برای گوچی باشد.

تولد مائوریتزیو گوچی؛ پسر رودولفو

در سال ۱۹۴۸، رودولفو و همسرس الساندرا صاحب پسری شدند و نام او را مائوریتزیو گذاشتند. مائوریتزیو همان نوه مقتول گوچی است که کمی بعد درباره آن صحبت خواهیم کرد.

آشنایی با آمریکایی‌ها؛ اتفاقی که به‌نفع گوچی بود

در سال ۱۹۵۱، جیووان باتیستی جورجینی که یک اشراف‌زاده فلورانسی بود و با صنعت خرده‌فروشی آمریکا ارتباطاتی داشت، از گوچی دعوت کرد تا مجموعه‌اش را در یک نمایشگاه کوچک برای خریداران آمریکایی و روزنامه‌نگاران در اروپا برای نمایشگاه‌های مد پاریس ارائه دهد. همین رویداد گوچی را برای اولین بار به مخاطبان آمریکایی شناساند و درنهایت به هفته مد فلورانس تبدیل شد. در این زمان خانواده گوچی اولین فروشگاهشان را در میلان افتتاح کردند. طرح سبز- قرمز- سبز معروف گوچی هم در همین سال به امضای این برند تبدیل شد.

بازگشایی اولین فروشگاه در آمریکا

در سال ۱۹۵۲ آلدو به همراه برادرانش رودولفو و واسکو به نیویورک سفر کرد. آنها با کمک یک وکیل آمریکایی به‌نام فرانک دوگان (Frank Dugan) شرکت گوچی شاپس (Gucci Shops Inc.) را راه‌اندازی کردند که صاحب حقوق علامت تجاری گوچی در آمریکا بود. همچنین اولین فروشگاه آمریکایی خود را در خیابان پنجاه و هشتم شرقی در نبش خیابان پنجم افتتاح کردند. در فلورانس هم پائولو گوچی کوچک‌ترین پسر آلدو، به‌عنوان طراح زیر نظر عمویش واسکو شروع به کار کرده بود و به این ترتیب این تجارت خانوادگی روزبه‌روز بیشتر گسترش می‌یافت.

درگذشت گوچیو بعد از افتتاح بوتیک در آمریکا

در ۲ ژانویه ۱۹۵۳، گوچیو که حالا ۷۲ سال داشت، در خانه‌اش در فلورانس درگذشت. فوت او درست دو هفته بعد از اینکه آلدو بوتیک گوچی را در نیویورک افتتاح کرد اتفاق افتاد.

در همین سال گوچی لوفر معروفش را با تزئین فلزی طلایی روی آن که شبیه رکاب زین اسب است به بازار عرضه کرد. این کفش آن‌قدر محبوب است که در سال ۱۹۸۵ آن را در موزه هنر متروپولیتن نیویورک به نمایش گذاشتند و حالا بخشی از مجموعه دائمی آن است. تصویر آن را در زیر می‌بینید:

بعد از مرگ بنیانگذار، شرکت میان پسران ارشد به سه بخش تقسیم شد: آلدو همچنان بر توسعه گوچی در خارج از کشور و همچنین تمام تصمیمات اصلی تجارت گوچی نظارت می‌کرد، رودولفو مدیریت فروشگاه میلان را بر عهده گرفت و واسکو کارخانه جدیدی را که به‌تازگی در منطقه اولترارنو (Oltrarno) در فلورانس افتتاح کرده بودند اداره می‌کرد. آنها در سال ۱۹۶۱ فروشگاه‌هایی را در لندن و پالم بیچ افتتاح کردند.

موفقیت‌های بیشتر با محصولات متنوع‌تر

در اوایل دهه ۱۹۶۰، گوچی نام کیفی را که موردعلاقه بانوی اول آمریکا، ژاکلین کندی، بود به جکی تغییر داد. این کیف در رنگ‌ها و طرح‌های متنوعی به بازار عرضه شد و تا سال‌ها بعد همچنان پرفروش بود. در سال ۱۹۹۹ این کیف و نیز کیف دیگری به‌نام ایت (it) بازار را قبضه کردند.

در سال ۱۹۶۶ بود که گوچی روسری فلورا را برای پرنسس گریس کلی، شاهزاده موناکو طراحی کرد. الگوی این روسری به نمادی تبدیل شد که بعد از آن مدیران خلاق خانه گوچی ازجمله فریدا جیانینی و الساندرو میکله در مجموعه آریا دوباره از آن استفاده کردند:

در سال ۱۹۷۲، گوچی فروشگاهی را در توکیو باز کرد. در همین زمان پسر رودولفو، مائوریتزیو، را به نیویورک فرستادند تا زیر نظر عمویش آلدو کار کند. او ده‌سال با عمویش ماند.

اولین عطرهای برند گوچی

گوچی اولین عطرش را در سال ۱۹۷۵ عرضه کرد. این عطر گوچی نامبروان نام داشت و محبوبیت زیادی به دست آورد. بعد از آن عطرهای گوچی گیلتی، فلورا، گوچی بای گوچی و گوچی بلوم از پرفروش‌ترین عطرهای گوچی هستند.

احیای برند بعد از افول

در سال ۱۹۸۱ گوچی برای اولین بار لباس‌های آماده برای پوشیدن را در سالا بیانکا در فلورانس به نمایش گذاشت که موفقیت زیادی به دست آورد.

این آغاز دوره‌ای بود که گوچی دیگر آن برند درخشان و فوق‌العاده نبود؛ زیرا به‌دلیل شرایط اقتصادی به تولید محصولات ارزان‌تر و غیرانحصاری روی آورده بود. در سال ۱۹۸۲ مدیریت شرکت را به رودولفو و یک سال بعد به پسرش مائوریتزیو سپردند. مائوریتزیو رویای بازگرداندن مجدد برند به روزهای درخشانش را داشت و خیلی تلاش کرد ورق را برگرداند.

در سال ۱۹۸۹، مائوریتزیو با بانک سرمایه‌گذاری مستقر در بحرین و شرکت مدیریت دارایی اینوست‌کرپ (Investcorp) شروع به همکاری کرد. این شرکت ۵۰ درصد از سهام گوچی را از این خانواده خرید. آلدو آخرین نفری بود که با فروش سهام موافقت کرد.

در گام بعدی، مائوریتزیو پیشنهاد کرد با داون ملو، رئیس برگدورف گودمن، تماس بگیرند تا در احیای برند به آنها کمک کند. بنابراین ریچارد لمبرتسون را که مدیر بخش اکسسوری برگدورف بود به‌عنوان مدیر طراحی گوچی استخدام کرد و سپس در سال ۱۹۹۰ تام فورد، طراح آمریکایی را هم به برند دعوت کرد تا بر بخش لباس‌های آماده برای پوشیدن نظارت کند.

در سال ۱۹۹۳، مائوریتزیو سهام خود را به شرکت اینوست‌کرپ منتقل کرد و به این ترتیب به مشارکت خانواده در این شرکت پایان داد.

تام فورد برای احیای گوچی تلاش بسزایی انجام داد و به‌نوعی ناجی این برند شد. در سال ۱۹۹۴ او را به‌عنوان مدیر خلاق برند منصوب کردند. اولین مجموعه او برای پاییز ۱۹۹۵ موفقیتی بزرگ رقم زد و هرچند سبک تام فورد طوری بود که انتقادهای زیادی را برمی‌انگیخت، باز هم شرکت از نابودی نجات یافت و بار دیگر به روزهای اوجش در صنعت مد بازگشت:

قتل مائوریتزیو گوچی

در ۲۷ مارس ۱۹۹۵، مائوریتزیو گوچی را در مقابل دفتر کارش در میلان به ضرب گلوله کشتند.

درحدود ۲ سال هویت قاتل مائوریتزیو در هاله‌ای از ابهام باقی ماند، تا اینکه مشخص شد همسر سابق او، پاتریسیا رجیانی با کمک مشاورش یک قاتل را برای کشتن مائوریتزیو اجیر کرده است. قرار شد رجیانی ۲۶ سال را در زندان بگذراند؛ اما بعد از ۱۷ سال آزاد شد. او آشکارا اعتراف کرد که از شوهر سابقش متنفر بوده است، اما همیشه انکار کرد که می‌خواسته او را بکشد.

در همان سال سهام گوچی در بورس نیویورک و آمستردام عرضه شد. در این زمان تام فورد، مدیرعامل شرکت بود و همراه با دومینیکو دی سول، کاملا برند را احیا کرده بودند. دی سول با مدیریت مجوزها، امتیازها و خطوطی ثانویه کاری کرد تا گوچی که به‌مدت یک دهه به برندی معمولی تبدیل شده بود، دوباره به اوج برگردد.

جنگ بر سر میراث گوچی

چند سال بعد از پیشرفتی که تام فورد برای گوچی به ارمغان آورد، برند پرادا تصمیم گرفت سهام این شرکت را بخرد. او ۹.۵ درصد از سهام گوچی را به دست آورد. بین ژوئن ۱۹۹۸ و فوریه ۱۹۹۹، رئیس گروه ال و ام هاش، برنارد آرنو، شروع به جمع‌آوری سهام گوچی کرد و در نهایت ۳۴.۴ درصد از سهام آن را به چنگ آورد؛ چیزی که دی سول و تام فورد به‌شدت با آن مخالف بودند. آنها یکی از دراماتیک‌ترین جنگ‌وجدال‌های تاریخ صنعت مد در قرن بیستم را رقم زدند و آرنو را که سهام پرادا را هم بلعیده بود، متهم کردند که می‌خواهد بدون ارائه پیشنهادی کامل و منصفانه به سهام‌داران، کنترل این شرکت را به دست بگیرد. این حرکت در دادگاه هلند کاملا قانونی به حساب می‌آمد.

فرانسوا پینو که رقیب فرانسوی آرنو بود به کمک گوچی آمد. او شرکت را زیرمجموعه شرکت خودش PPR (کرینگ امروزی) کرد. این دو رقیب تا مدت‌ها در دادگاه‌های هلند و در مطبوعات بین‌المللی با هم جنگیدند.

پس از اینکه PPR گوچی را خرید، همچنان به پیگیری قضایی ادامه داد تا اینکه در نهایت ال و ام هاش را مجبور کرد در ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۱ به رأی دادگاه تن دهد و در نهایت این PPR بود که کنترل کامل گوچی را به دست آورد.

در سال‌های بعد، دی سول و فورد با فکر آزادتر به گسترش گوچی کمک کردند. ابتدا گوچی را به گروه گوچی تبدیل کردند و با هم تصمیم گرفتند که ۲.۹ میلیارد دلار از قرارداد PPR را خرج کنند. به این ترتیب در کمتر از سه سال، شرکت‌های ایو سن لوران، بالنسیاگا، بوتگا ونتا، الکساندر مک کویین، استلا مک کارتنی، بوچران و بدات را خریدند.

اختلاف بین مدیر جدید با فورد و دی سول

با گذشت زمان تنش‌هایی بین مدیریت جدید با فورد و دی سول اتفاق افتاد. درنهایت در سال ۲۰۰۴ هر دو نفر با اینکه تلاش زیادی برای دستیابی به توافق برای استقلال مالی، مدیریتی و خلاقیت انجام دادند موفق نشدند و هر دو شرکت را ترک کردند.

دو سال قبل از آن، فریدا جیانینی، طراح کیف‌دستی‌های فندی، به بخش اکسسوری‌های این برند پیوسته بود و به‌عنوان بخشی از تیم طراحی تام فورد مشغول به کار بود. وقتی تام فورد گوچی را ترک کرد، جیانینی مدیر خلاق بخش اکسسوری شد، جان ری طراحی بخش مردانه را به عهده گرفت و الساندرا فاچینتی مسئولیت نظارت بخش زنان را پذیرفت. رابرت پولت، رئیس شرکت غذای منجمد یونیلور، به‌عنوان مدیرعامل جدید گروه گوچی انتخاب شد و مارک لی، مدیرعامل ایو سن لوران، به‌عنوان مدیرعامل گوچی انتخاب شد.

در سال ۲۰۰۵، جیانینی مدیر خلاق لباس‌های زنانه آمادهٔ پوشیدن شد و یک‌سال بعد به سمت مدیر خلاق پوشاک مردانه منصوب شد.

مارک لی در سال ۲۰۰۹ این شرکت را ترک کرد و پاتریزیو دی مارکو، مدیر بوتگا ونتا، جانشین او شد. یک‌سال بعد از ورود دی مارکو به شرکت، گوچی فروشگاهی در سنگاپور بازگشایی کرد. او و جیانینی با هم ازدواج کردند و تصمیم گرفتند بر جنبه‌های ایتالیایی این برند، استفاده از عناصر نمادین آرشیو آن و سبک زندگی مرفه تأکید کنند.

استعفای دی مارکو و جیانینی و درخشش میکله

در دسامبر ۲۰۱۴ به‌دنبال کاهش فروش گوچی، دی مارکو و یک ماه بعد از او جیانینی این شرکت را ترک کردند. در ژانویه ۲۰۱۵، مارکو بیزاری، مدیرعامل سابق بوتگا ونتا و رئیس سابق بخش لباس‌های لوکس و کالاهای چرمی کرینگ، جانشین دی مارکو شد. او در همان ماه اول ورودش الساندرو میکله را که معاون جیانینی و طراح اکسسوری‌ها مو بود به‌عنوان مدیر خلاق منصوب کرد.

ازآنجاکه جیانینی ناگهان شرکت را ترک کرده بود، شرکت مجبور شد در عرض چند روز مجموعه مردانه پاییز ۲۰۱۵ را حاضر کند. این فرصتی بود تا میکله خودش را نشان دهد. او با استفاده از عناصر زیبایی‌شناختی جدید، سبک عجیب‌وغریب و آندروژنی‌اش، لباس‌هایی خاص ارائه کرد که نام گوچی را بار دیگر بر زبان‌ها انداخت. حالا گوچی برای مشتریان جوان‌تر لباس تهیه می‌کرد و افزایش ۳۵ درصدی فروش آن برای پنج فصل متوالی تا سه ماهه اول سال ۲۰۱۸، بیزاری را بر آن داشت تا در ژوئن همان سال، هدف درآمد ۱۰ میلیارد یورویی را برای برند تعیین کند.

دستاوردهای میکله برای گوچی

میکله بار دیگر لوگوی نمادین GG گوچی را بازسازی و کیف‌های برزنتی و کفش‌های راحتی را به‌روز کرد. گلدوزی کیف‌ها با طرح گل‌ها و رنگ‌آمیزی آنها که همگی با دست انجام می‌شد و طراحی دمپایی‌های خزدار، باعث شد فروش اکسسوری‌ها در گوچی دوچندان شود.

میکله پنج سال بعد از اولین حضورش در گوچی، در بحبوحه کووید- ۱۹، آیین قدیمی و فرسوده نمایش‌های فصلی مد را کنار گذاشت و با کمک گاس ون سنت (Gus Van Sant) مجموعه‌ای هفت‌قسمتی را برای کالکشن «پیش‌نوای چیزی که هرگز پایان نمی‌پذیرد» در نوامبر ۲۰۲۰ کارگردانی کرد و از بازیگرانی همچون بیلی آیلیش، هری استایلز و فلورانس ولش بهره برد.

در آوریل ۲۰۲۱ به‌مناسبت صدمین سالگرد این برند، میکله مجموعه آریا را ارائه کرد و تعدادی از طرح‌های بسیار محبوب گوچی از کیف بامبو گرفته تا موتیف فلورا را دوباره به کار گرفت و یک مجموعه نوآورانه با بالنسیاگا معرفی کرد.

هنوز بیزاری به‌عنوان مدیرعامل گوچی و میکله به‌عنوان مدیر نوآوری این شرکت، تلاش می‌کنند نام برند را زنده نگه دارند و تا به امروز موفق عمل کرده‌اند.

حقایقی جالب درباره برند گوچی

• گوچیو ۴۰ ساله بود که این شرکت را تأسیس کرد.
• کیف‌دستی زنانه و سامسونت‌های آن محبوب‌ترین محصولات گوچی هستند.
• تو چینز (2 Chainz)، رپر مشهور، طرفدار دوآتشه این برند است؛ جمله معروف او این است: «وقتی مردم، مرا در فروشگاه گوچی دفن کنید».
• در زمان موسولینی که چرم پیدا نمی‌شد، گوچی از ابریشم و کنف محصولاتش را تهیه می‌کرد.
• در دهه ۱۹۸۰، گوچی بعد از انتشار داستان‌های مربوط به رسوایی خانواده گوچی در مطبوعات تقریبا ورشکسته شد.
• تام فورد فروش شرکت را در عرض ۵ سال بیش از ۹۰ درصد افزایش داد و خانه گوچی را به ارزش ۴ میلیارد دلار رساند. او در دوره‌ای از حضورش بزرگ‌ترین سهام‌دار گوچی بود.
• شلوار جین Genius به‌عنوان گران‌ترین شلوار جین دنیا در کتاب رکورد گینس ثبت شده است. در سال ۱۹۹۸ قیمت این شلوار ۳۱۳۴ دلار بود!
• در سال ۲۰۰۵ گوچی با یونیسف همکاری کرد. درصدی از تمام سودهای این شرکت به این سازمان اهدا می‌شود و برای کودکان تحصیلات بهتر و آب پاک فراهم می‌کند.
• اولین نمایش مد گوچی ۶۰ سال بعد از تأسیس آن بود.
• پروژه Chime for Change گوچی با هدف کمک به توانمندسازی دختران و زنان جوان راه‌اندازی شده است و تاکنون بیش از ۲۰۰ پروژه مختلف را تأمین مالی کرده است.

پایان داستان

به پایان داستان صدویک‌ساله برند گوچی رسیدیم. این برند واقعا گذشته پرفرازونشیبی داشت و با اکران فیلم «خانه گوچی» که در ایتالیا فیلم‌برداری شد، توجه بیشتری را هم به خود معطوف کرد. در این فیلم لیدی گاگا در نقش پاتریسیا رجیانی، آدام درایور در نقش مائوریتزیو گوچی و آل پاچینو در نقش آلدو گوچی ظاهر شده‌اند. در هر صورت، یک کارگر ساده هتل توانست برندی راه‌اندازی کند که با وجود تندباد حوادث، تا به امروز زنده مانده و در سراسر جهان شناخته شده است. از این موفقیت درس‌های زیادی می‌توان آموخت.

اگر این مطلب را تا انتها مطالعه کردید، لطفا دیدگاه‌هایتان را درباره این برند و درس‌هایی که از آن آموختید برایمان بنویسید.