از دهه ۱۸۳۰ به بعد، جنبش های اروپایی به وجود آمده در زمینه رفرم لباس، بازتاب پیشرفت های حاصل در زمینه هنر، ادبیات، فلسفه و سیاست بوده است. اعضای انجمن برادری پیشارافائلی گروهی بودند از هنرمندان که از اصالت طبیعت و زیبایی امور و اشیاء دفاع می کردند و ستایش آنان از صنعت گری و نقاشی قرون وسطایی واکنشی بود در برابر تجلیل از تولیدات مدرن “نمایشگاه بین المللی ۱۸۵۱.” در ۱۸۴۸ که این هنرمندان دست به جدل های فلسفی در باب لباس زدند و از طریق نقاشی های خود به ترویج شکلی از لباس پرداختند که بی کرست، نرم و لطیف بود و به این ترتیب از سلامت بیشتر و قیدوبند کمتری برای زنان برخوردار بود.
این سبک، که نسخه ساده شده لباس های سابق زنان و تن پوشی برای اندام طبیعی و بی کرست بود، از دهه ۱۸۵۰ تا ۱۸۷۰ و عمدتا به دست همسران و مدل های انجمن برادری پیشارافائلی و محافلشان رواج یافت. ایده های آنان تا اوایل سده بیستم، از نفوذی فراگیر در جریان غالب مد برخوردار بود.
بازنمایی زنان در آثار هنرمندان پیشارافائلی نظام دانته گابریل روستی، جان اورت میلی و ادوارد برن جونز توانست الهام بخش هم عصران این هنرمندان و نیز گروه های آتی اصلاح طلبان لباس باشد و آنچه را که به «لباس هنری» معروف شد رواج دهد.
لباس هایی که مدلهای نقاشی آنان به تن داشتند، برگرفته از کتاب تاریخی اثر «کامیل بونار» بود که طی سال های ۳۰ -۱۸۲۹ در پاریس انتشار یافته بود.
جامه های دیگری با مؤلفه های تاریخی کمتر، جهت پوشش معمول و روزمره طراحی و دوخته می شد، اما همگی آنها در برخورداری از تن خور گشاد و الگوهای ظاهر ساده در رنگ های هنری و طبیعی ملایمی اشتراک داشتند که بی نیاز از زیر جامه های تنگ و چسبان بودند و بی اعتنا به مد غالب آن زمان که استفاده از کرست های تنگ، پارچه های خش خشی، کرینولین های دست و پاگیر و رنگ های مصنوعی تند و تیره بود.
از آنجا که در عصر ویکتوریا، بی کرستی را با نانجیبی و بی حیایی یکسان می انگاشتند، نپوشیدن کرست سبب می شد مردم آن روزگار استفاده کنندگان «لباس هنری» را اشخاصی بی بندوبار و از این رو، فاسد و ضداخلاق توصیف کنند.
از نقش تجارت نیز در این میان نمی توان چشم پوشید. آرتور لسنبی لیبرتی از ۱۸۷۵ شروع به وارد کردن منسوجات پشمی و ابریشم نرم و لطیف از آسیا کرد، تا آنها را در تشکیلات خود به نام «شرکت هند شرقی»، که هنرمندانی نظیر روستی آن را می ستودند، به حراج بگذارد.
جین موریس
پرتره جین موریس اثر روستی
روستی در بسیاری از محافل و مناسبت های دهه ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ از جین، همسر سوسیالیست و طراح تأثیرگذار ویلیام موریس، در حالی که پیراهن ابریشمی یک تکه گشادی به تن داشت، نقاشی می کرد. لبه یقه و سر آستین ها با ظرافت به قیطان دوزی یا برودری دوزی آراسته اند و آستین های چین دار آن، قدری یادآور لباس رنسانس است.
در خارج از محافل نزدیک پیشرافائلیان نیز، لباس هنری با ستایش تزیینات و قالب فرم کلاسیک و تب و تاب کالاهای وارداتی از ژاپن هم خوانی داشت.
لباس ژاپنی گزینه ای جهت پوشش رایج و باب روز به شمار نمی رفت، اما همانند لباس کلاسیک، از تن خوری گشاد و آزاد، و در نزد هنرمندان، از گیرایی برخوردار بود. این لباس ها بر تن مدل های هنرمندان اواخر دهه ۱۸۷۰ و در آثار نقاشی جیمز أبوت مک نیل ویسلر و لرد فردریک لیتون به تصویر کشیده شده است.
جلوه لباس هایی که در محافل هنری به تن می کردند، اثری ماندگار بر جریان غالب مد داشت و این امر در نوشته های بانو ماری الایزاها آیز در مجله کویین (نشریه ای با نفوذ در زمینه مد که با توزیع گسترده همراه بود) بازتاب یافته است.
به علاوه در کتابی دیگر از او با عنوان هنر لباس (۱۸۷۹)، شرح و تفسیر او بر احیای (پیشارافائلی) لباس قرون وسطایی، که بیست سال پس از آغاز جنبش صورت گرفته بود، به نگارش در آمده است.
نسخه مردانه لباس هنری، که متشکل بود از یک کت مخمل و پاپیونی شل و آویزان بر گردن، چنان که روستی خود آن را به تن می کرد، در جنبش رمانتیک اوایل سده نوزدهم ریشه داشت.
در تصویر بالا رنگ گیسوهای باز و رهای مدل در تصویر با رنگ آبی بنفش تند پیراهنش، که دارای خط کمر طبیعی و آستین های گشاد و لبه توری است، کنتراست دارد. جین الیزابت هیوز، یکی از دوستان واتس و روستی و از مبارزان و فعالین حقوق زنان بود.
این سبک همچنان نیز برای فشن تاثیر دارد و بسیاری از طراحان امروزی نیز در طراحی هایشان از چنین الگوهای ساده و آزادی که حس زنانگی زیادی در آن دیده می شود استفاده میکنند.
هیچ محصولی در سبد خرید نیست. 
Persian 
English