تاریخچه لباس سفید تنیس

در این مقاله نگاهی به تاریخ غنی و فرهنگی در استفاده از لباسهای سفید در ورزش تنیس خواهیم داشت. ورزشی که در طول تاریخ به اشرافی بودن و استایلش شناخته شده است.

در اصل، تنیس در ابتدا بسیار متفاوت از شکل مدرنی بود که امروزه می شناسیم. در قرن ۱۲، راهبان با استفاده از دستان خود توپها را به عقب و جلو می زدند. این سرگرمی به یک نسخه نوپای تنیس به نام jeu de paume تبدیل شد که در قرون ۱۵ و ۱۶ در میان اشراف فرانسوی و انگلیسی شکل گرفت. پادشاه هنری هشتم چنان از این بازی لذت برد که زمین های تنیس را در محوطه یکی از کاخ های خود سفارش داد. در آن زمان در حین بازی، او و درباریانش جوراب شلواری پوشیدند ، لباسی که فقط کمی با لباس روز متفاوت بود.

در اوج دوران ویکتوریا در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، این بازی به تنیس مدرن تبدیل شد و از اقیانوس اطلس به ایالات متحده نیز رسید. در آنجا ثروتمندان آمریکایی با لباسهای روز خود که شامل، کلاه و دستکش و شلوارک و دامن برای زنان بود، بازی می کردند. ماهیت محدود کننده این لباس ها باعث نگرانی شد زیرا بازیکنان زن به دنبال تحرک و انعطاف پذیری بهتر بودند.

در دهه ۱۸۷۰، لباس سفید همه جا در لباس تنیس زنان ظاهر شد که با  تور و گلدوزی تزئین می شدند. از آنجا که چمن تنیس یکی از معدود مکان هایی بود که زن و مرد می توانستند آزادانه با یکدیگر تعامل داشته باشند ، زنان به طور مداوم و به ویژه از طریق مد در معرض نمایش قرار می گرفتند.

به زودی کد لباس در تنیس حرفه ای جای گرفت. اولین ویمبلدون در سال ۱۸۷۷ در خارج از لندن توسط باشگاه تنیس All England Croquet و Lawn برگزار شد، که قانونی را برای سفید پوشیدن برای همه بازیکنان صادر کرد. این رویداد تک نفره تنها برای مردان بود دسته‌های زنان و دسته های دونفره در سال ۱۸۸۴ اضافه شدند. پس از آن، قرن بیستم شاهد افزایش مسابقات تنیس بود ، زیرا مسابقات از تلویزیون پخش شد و محبوبیت آن گسترش یافت.

تنیس رقابتی و تفریحی نمایانگر نخبه گرایی اجتماعی در آمریکا و انگلیس بود، جایی که رنگ سفید به نمادی از طبقه‌ی اجتماعی و اوقات فراغت تبدیل شد. امروزه رنگ سفید یک انتخاب منطقی برای ورزشکاران تبدیل شده زیرا شناخته شده است که کل طیف نور را منعکس می کند و در نتیجه گرمای کمتری را جذب می کند و پوشنده آن را در برابر اشعه خورشید خنک‌تر نگه می‌دارد.

البته پوشش‌های اجرایی هم شامل این می‌شدند اما هنگامی که بازیکنان در اوایل قرن ۲۰ لباس رسمی و فنی نداشتند ، سفید انتخاب می شد زیرا عرق را به طور موثری کم و پنهان می کرد ،چرا که آن زمان عرق بدن امری ناپاک و از طبقه پایین شناخته می شد.

لباس سفید همچنین ثروت یک نفر را نشان می داد  چرا که  به راحتی کثیف می شد. بنابراین ، پوشیدن رنگ سفید طبقه‌ی اجتماعی را نشان می داد و با مشاغل ثروتمند (و به اصطلاح یقه سفید) در ارتباط قرار گرفت نیازی به ذکر نیست که در آن دوره هزینه های بالایی برای عضویت در باشگاه های چمن و تنیس پرداخت می کردند.

قوانین لباس ترنمنت برای چندین دهه انقلابی عظیم در میان طرفداران تنیس به ویژه زنان ایجاد کرده بود. در سال ۱۹۲۹، سوزان لنگلن ، تنیسور فرانسوی در ویمبلدون به دلیل پوشیدن دامن ابریشمی سه ربع، آستین کوتاه و کلاه فلاپی ، مجازات شد. با اینکه او به قانون لباس سفید پایبند بود اما دست‌ها و پاهای او کار را به مشکل انداخته بود. او علیرغم مواجهه با مخالفت ، به مقام قهرمانی مسابقات (و هشت عنوان قهرمانی گرند اسلم) ادامه داد و حتی ظاهر خود را با نام “بانداژ لنگلن” ایجاد کرد ، که شامل یک سربند توری بود که با یک سنجاق الماس پوشانده شده بود.

هنگامی که بازیکن آمریکایی گرترود “گوسی” موران در سال ۱۹۴۹ وارد زمین ش ، او با پرسیدن اینکه آیا می تواند با لباس رنگی رقابت کند، سنت قدیمی خود را رها کرد. جای تعجب نیست که مقامات ویمبلدون موضع خود را حفظ کردند، اما او نیز همین کار را کرد.

موران با پوشیدن لباس کوتاه برای جلب توجه، که از پارچه های توری ژولیده و سبُک شده توسط تد تینلینگ، مجری ویمبلدون و طراح مد، مورد تحسین قرار گرفت.

در میان بازیکنان مرد، آندره آگاسی، طرفدار تنیس آمریکایی، در واکنش به کد لباس کاملا سفید، ویمبلدون را به مدت ۳ سال، از ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ محدود کرد. آگاسی به دلیل پوشیدن لباس ورزشی با طرح نئون در زمین شناخته شده بود و برای مدتی حاضر به انطباق با سنت گرایی مسابقات نشد.

در سال ۲۰۱۳، راجر فدرر، ستاره تنیس سوئیس انتقاداتی را به دلیل پوشیدن کفش های کتانی کف نارنجی در ویمبلدون دریافت کرد و علیه این قوانین صحبت کرد و گفت: “از نظر شخصی فکر می کنم که این قوانین خیلی سختگیرانه است.”

امروزه این لباس در مسابقات لندن در حال استفاده است. در سال ۲۰۱۹، در کتاب راهنمای ویمبلدون آمده بود: “لباس بازیکنان در زمین ، از جمله کفش ، برای همه مسابقات و تمرینات در زمین های قهرمانی باید تقریباً کاملاً سفید باشد” ، و تقریباً کلمات کلیدی آنچه در سال ۱۸۷۷ صادر شده است را تکرار می کند.

اگرچه سه مسابقه تنیس گرند اسلم دیگر (مسابقات اوپن ایالات متحده ، فرانسه و استرالیا) فضا را برای آزمایش مد رنگارنگ در میان ستارگانی مانند خواهران سرنا و ونوس ویلیامز فراهم کرده است، ویمبلدون طرفدار سنت مانده است.

سرنا در سالهای اخیر به عنوان یک متفکر پیشرو مد در محفل ها تغییراتی ایجاد کرده است. در مسابقات سال گذشته ویمبلدون ، ویلیامز به همکاری خود با نایک ادامه داد و یک لباس بافتنی سفید پوشید – یک لباس سفارشی با مارک Swoosh ، با حداقل ۳۴ کریستال سواروسکی. تزئینات کوچک اما قدرتمند راهی برای جلو زدن این ستاره از همه‌ی لباس های کاملاً سفی شد و به این وسیله جلوه شخصی قدرتمندی پیدا کرد.

خارج از محدوده ویمبلدون ، تنیس بیش از هر ورزش دیگر به مد راه یافته است. یک لباس مترادف با تنیس ، لباس چوگان است: پیراهن آستین کوتاه و پنبه ای بافتنی که در دهه ۱۹۲۰ توسط بازیکن رده جهانی ژان رنه لاکوست اختراع شد. در سال ۱۹۳ ، لاکوست مارک معروف خود را تأسیس کرد و شروع به فروش پیراهن های پولوی خود کرد که توسط نشان برجسته تمساح شناخته شده بود، زیرا لاکوست در محفل‌ها به عنوان “تمساح” شناخته می شد. آنها از آن زمان به عنوان یکی از بازی های مهم در کلوپ های کشور آمریکا شناخته شده اند و به عنوان یک عنصر اصلی ورزشی در فرهنگ پاپ ظاهرشدند. 

به تازگی ، مدیر طراحی لاکوست، لوئیز تروتر، با یک پیچ و تاب مدرن ، مارک تجاری خود را دوباره تقویت کرده است بخصوص در اولین مجموعه خود در پاییز و زمستان ۲۰۱۹ برند خود را دوباره تعریف کرد.

لاکوست تنها برندی نیست که محافل را به شوها دعوت می کند. مجموعه‌ی جین پاول گالتیر، برای بهار و تابستانِ هرمس در سال ۲۰۱۰ لباس‌های ورزشی را با ظاهری کاراملی، سرمه‌ای و قرمز تیره ترکیب کرده بود. 

امروزه چرم و تور برای لباسهای تنیس از میان برداشته شده اما الکساندر وانگ فشن شوی بهار و تابستان ۲۰۱۵ را به یک عرصه ورزشی تبدیل کرد و از کفش ورزشی به عنوان یک تم مکرر برای نشان دادن جنبه مهم لباس ورزشی از طریق مینی بند با پلیسه های ریز و لباس های تنیس چرمی با بند استفاده کرد. 

آلساندرو میشل نیز با تزئین یک ژاکت با راکت های متقاطع، روح تازه ای به آرم گوچی برای پیش از پاییز ۲۰۱۹ دمید. لباس سفید رنگ تنیس چه در محدودیت، چه در کلاس و چه در سبک سنتی، در زمین های چمن دار ویمبلدون و خاک رس قرمز باشگاه های خصوصی دیده می شوند، آن ها در یک تاریخ آشکار فرو رفته اند.کد لباس ورزشی با فاصله‌ی اجتماعی در طول سال ها بدون مخالفت نبوده است اما همچنان به تعریف سطح اجتماعی نخبگان ورزش می‌پردازد.