خاستگاه ماسک های پزشکی و پارچه ای

قدمت یکی از اولین اشیای ثبت شده با شکلی شبیه ماسک، به قرن ششم قبل از میلاد باز می گردد؛ این نشانه ها که روی درهای مقبره های ایرانی حک شده اند که روی دهان خود را با پارچه ای پوشانیده اند

ماسک ها نوعی از پوشش صورت هستند که دهان و بینی فرد را می پوشانند و امروزه استفاده از آنها به عنوان بخشی از تلاش برای جلوگیری از شیوع کووید – ۱۹ در تمام فضاهای عمومی اجباری است.

ماسک های پزشکی و پارچه ای تقریباً بلافاصله بعد از شیوع بیماری همه گیر فعلی ظاهر شدند: ابتداً در آسیا (جایی که قبلاً هم استفاده از ماسک در آن رایج بود) و بعد در سراسر اروپا و آمریکای شمالی. به احتمال زیاد سال ها بعد، زمانیکه آیندگان تاریخ سال ۲۰۲۰ را مطالعه می کنند؛ تنها چیزی که می بینند همین ماسک ها باشد.

هر چند ماسک های پزشکی، جراحی و پارچه ای در حال تبدیل شدن به نماد دوران ما هستند، اما آنها نمادی ناخوشایند محسوب می شوند؛ چرا که برای برخی نشان دهنده ایمنی و محافظت در برابر بیماری ها و آلودگی ها هستند و برای برخی دیگر نیز نماد خطر و بیماری به حساب می آیند.

اما ماسک ها از طاعون سیاه قرون وسطی گرفته تا همه گیری که امروزه با آن روبرو هستیم، راه زیادی را پیموده اند. در این مطلب قصد داریم به داستان نحوه شکل گیری این تکه پارچه بند دار بپردازیم.

خاستگاه ماسک های پزشکی و پارچه ای

تعیین زمان دقیق شروع استفاده از ماسک ها به عنوان یک ابزار محافظ دشوار است. قدمت یکی از اولین اشیای ثبت شده با شکلی شبیه ماسک، به قرن ششم قبل از میلاد باز می گردد؛ این نشانه ها که روی درهای مقبره های ایرانی حک شده اند؛ به تصاویر افرادی مربوط می شود که روی دهان خود را با پارچه ای پوشانیده اند.

اما چنانچه طول تاریخ را پیموده و به دوران خودمان نزدیک تر شویم، به سلسله یوآن (Yuan Dynasty) در فاصله سال های ۱۲۷۹ تا ۱۳۶۸ می رسیم؛ در این دوران روسری های بافته شده با نخ های ابریشمی و طلایی به عنوان اولین ماسک های صورت در چین به وجود آمدند.

طبق آنچه در سفرنامه های مارکو پولو در قرن سیزدهم آمده است؛ این روسری ها برای پوشاندن دهان و بینی خدمتکاران مورد استفاده قرار می گرفتند و اعتقاد بر این بود که این ماسک ها مانع از تأثیرگذاری تنفس آنها بر روی بو و مزه غذای سرو شده به اپراتور می شوند.

اما یکی از مهمترین کاربردهای اشیای شبیه ماسک به قرن چهاردهم و زمان مرگ سیاه (Black Death) بر می گردد؛ این بیماری مرگبارترین بیماری همه گیر ثبت شده در تاریخ بشر است. مرگ سیاه یا طاعون سیاه همانند یک آتش سوزی از اروپا شروع شد و در فاصله بین سال های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ به اوج خود رسید؛ در نتیجه باعث مرگ ۷۵ تا ۲۰۰ میلیون نفر در اورآسیا و شمال آفریقا گردید.

یک پزشک فرانسوی به نام شارل دو لورم = Charles de Lorme (پزشک اصلی لوئی سیزدهم) در قرن شانزدهم یک ماسک منقار مانند اختراع کرد؛ پزشکانی که برای درمان قربانیان طاعون مدام به شهرهای مختلف سفر می کردند از این ماسک کمک می گرفتند. این ماسک های منقاری دارای عینک های شیشه ای بودند که ضمن محافظت از چشم، بینایی فرد را تضمین می کردند.

در ضمن در قسمت منقار ماسک، جایی برای تعبیه مواد خوشبو کننده، ادویه جات و داروها در نظر گرفته شده بود؛ این مواد که کافور و برگ های نعنا هم جزء آنها بودند، برای کشتن و فیلتر عوامل بیماری زا در این ماسک ها جاسازی می شدند. پزشکان بیماران طاعونی، علاوه بر این ماسک ها از لباس «دکتر منقار» هم استفاده می کردند؛ این لباس ها شامل یک کلاه، یک کت پارچه ای مومی و دستکش و کفش بودند.

همچنین عصاهایی با خود داشتند که برای معاینه و راهنمایی بیماران از آنها بهره می بردند؛ از این رو مستقیماً با بیماران در تماس نبودند. نهایتاً این ماسک ها و لباس ها به دلیل گستردگی طاعون، به نمادی وحشتناک از مرگ تبدیل شدند.

لئوناردو داوینچی نیز در این دوران در مورد پوشاندن دهان و بینی اظهار نظر نموده و توصیه کرده که افراد یک پارچه مرطوب را بر روی دهان و بینی خود قرار دهند تا از ورود مواد شیمیایی سمی به سیستم تنفسی آنها جلوگیری شود.

اما در سال ۱۸۴۸ نقطه عطفی در تاریخچه ماسک ها وجود آمد؛ در آن زمان لوئیس هسلی (Lewis Hassley) آمریکایی یک ماسک محافظ برای معدنچیان طراحی کرد تا از آنها در برابر ذرات خطرناک گرد و خاک محافظت کند. هسلی سال بعد درخواستی برای ثبت اختراع این ماسک ها به شماره ۶۵۲۹ ثبت کرد؛ این درخواست هنوز هم در آرشیو ایالات متحده موجود است.

لویی پاستور (Louis Pasteur) که یک میکروبیولوژیست و شیمی دان فرانسوی بود و در سال ۱۸۶۱ به دلیل اختراع روش پاستوریزه کردن شیر به شهرت فراوانی رسید؛ توانست وجود باکتری ها را در هوا ثابت کند. این امر نقش زیادی در توجه بیشتر افراد به طراحی ماسک ها و ظهور ماسک های مدرن ایفا کرد.

براساس مطالعه ای تحت عنوان «تاریخچه ماسک های جراحی: اسطوره ها، ماسک ها و مردان و زنان پشت آنها» نوشته جان ال اسپونر (۱۹۶۷)، ماسک های پارچه ای اولین بار در پایان قرن نوزدهم ظاهر شدند تا به کنترل عفونت خون در هنگام جراحی کمک کنند. اولین بار جراح فرانسوی به نام پل برگر (Paul Berger) در هنگام انجام عمل جراحی در پاریس در سال ۱۸۹۷ از ماسک پارچه ای استفاده کرد.

سایر پزشکان نیز با الگوبرداری از او برای جلوگیری از ورود باکتری های موجود در هوا به داخل زخم باز، لایه هایی از گاز را به عنوان یک وسیله محافظ به کار بردند.

بعدها در سال ۱۸۹۹ ماسکی با استفاده از ۶ لایه گاز ساخته شد؛ این ماسک بر روی یقه جراح دوخته می شد و او به آسانی می توانست با کنار زدن یقه از آن استفاده کند. به تدریج شکل این ماسک تغییر کرد و با بندهای حلقه ای که روی گوش آویزان می شدند، بسته می شد؛ در واقع این آغاز شکل گیری ماسک های مدرن بود.

ماسک های مدرن پزشکی و پارچه ای

ماسک های ضد اپیدمی که ما امروزه می شناسیم، تقریباً یک قرن قدمت دارند. مقامات چینی در اواخر سلسله چینگ = Qing Dynasty (1644 تا ۱۹۱۱) و در سال ۱۹۱۰، ماسک ها را برای کمک به جلوگیری از گسترش طاعون ذات الریه منچوری پیشنهاد کردند؛ این اتفاق بعد از آن رخ داد که وو لین ته (Wu Lien-teh) دانشمند و پزشک چینی اعلام کرد که این طاعون توسط موش ها منتقل نمی شود (که قبلاً چنین تصور می شد) و توسط هوا منتقل می گردد.

او یک ماسک ساده را معرفی کرد که از یک نمد پنبه ای محصور شده با دو لایه گاز ساخته شده بود؛ بلافاصله این ماسک توسط پزشکان چینی، پرستاران و کارکنان بخش های مراقبت های بهداشتی و بیماران و افراد نزدیک به آنها مورد استفاده قرار گرفت.

با شیوع همه گیری آنفلوانزا (که به آنفولانزای اسپانیایی معروف است)، استفاده از ماسک در بین کارکنان بخش های مراقبت های بهداشتی در سراسر جهان به سرعت افزایش پیدا کرد. آنفلوانزای اسپانیایی از فوریه ۱۹۱۸ تا آوریل ۱۹۲۰ در قالب چهار موج متوالی، حدود ۵۰۰ میلیون نفر، یعنی یک سوم جمعیت جهان در آن زمان را آلوده کرد. هر چند در برآورد تعداد افراد آلوده، اختلاف نظر زیادی وجود دارد؛ اما در حال حاضر تعداد قربانیان بین ۱۷ تا ۵۰ میلیون نفر تخمین زده می شود؛ از این رو آن را می توان مرگبارترین بیماری همه گیر در تاریخ بشریت نامید.

اما زمانیکه همه گیری آنفلوانزای اسپانیایی به پایان رسید؛ استفاده عموم مردم از ماسک کاهش یافت. با این وجود تولید انبوه روکش های صورت فیلتردار در سال ۱۹۵۶ آغاز شد و در دهه ۱۹۶۰ ماسک های پارچه ای چند بار مصرف نقشی حیاتی را بازی کردند. البته در تمام این دوره ها استفاده از ماسک های جراحی همچنان رایج بوده و همیشه رابطه ای نزدیک با کارکنان مراقبت های بهداشتی و متخصصان پزشکی داشته است.

شرکت ۳M (که قبلاً به شرکت تولیدی و معدنی مینه سوتا معروف بود) در سال ۱۹۶۷ شروع به تولید ماسک هایی کرد که می توانستند ذرات ریز را فیلتر کنند. ماسک های یک بار مصرف ۳M نیز مانند ماسک های لوئیس هسلی و وو لین ته می توانستند از بینی و ریه کارگران در محیط های سخت مانند معادن و کوره های ذوب محافظت نمایند.

بیایید چند دهه دیگر در تاریخ جلو برویم و به اپیدمی سارس برسیم. این اپیدمی در سال ۲۰۰۲ در چین، هنگ کنگ و قسمت اعظم شرق و جنوب شرق آسیا شیوع پیدا کرد؛ از این رو در آن مناطق استفاده از ماسک های پارچه ای رایج شد. اما وقتی این اپیدمی به پایان رسید؛ ماسک ها در آن منطقه و به ویژه در چین همچنان محبوبیت خود را حفظ کردند و به نمادی از مراقبت از جامعه و آگاهی مدنی تبدیل شدند.

استفاده از ماسک در چین تا سال ۲۰۱۲ به دلیل مه غلیظ این کشور، روز به روز بیشتر شد. در آن سال اصطلاح «PM2.5» (یک نوع آلاینده هوا) وارد آگاهی عمومی شد و ماسک های N95 و KN90 (تولید شده توسط شرکت ۳M) به دلیل اینکه می توانستند این ذرات را فیلتر کنند، بسیار محبوب شدند.

در همان زمان آگاهی جوامع انسانی نسبت به تخریب محیط زیست و آلودگی و کیفیت هوا به صورت فزاینده ای افزایش یافت؛ به همین دلیل ماسک ها به عنوان فیلترهای هوای آلوده در شهرهای بزرگ و آلوده مورد استفاده قرار گرفتند. از این رو ماسک ها در شهرهایی مانند بمبئی، پکن، توکیو و مکزیکوسیتی و اخیراً در آتش سوزی جنگل های استرالیا، بیش از هر زمان دیگری به چشم می خوردند.

ماسک ها پوششی برای مد

استفاده از ماسک های پارچه ای چند بار مصرف قبل از شیوع کووید – ۱۹ همچنان در دنیای مد و فرهنگ رایج بوده اند. مجموعه لباس های ورزشی Qiaodan Yin Peng در هفته مد چین در سال ۲۰۱۴ توسط مانکن هایی معرفی شدند که ماسک بر چهره داشتند؛ در ضمن طراحی چینی به نام ماشا ما (Masha Ma) در شوی بهاره ۲۰۱۵ برای معرفی محصولات جدید برند سواروفسکی (Swarovski) از مانکن هایی با پوشش ماسک استفاده کرد.

به علاوه برندهای معروفی مثل Bathing Ape و Off-White طی چند سال گذشته، ماسک های طراحی شده توسط طراحان را به فروش می رساندند؛ در ضمن برندهایی مانند شنل (Chanel) و فندی (Fendi) قبل از شیوع ویروس کرونا و در هنگام برگزاری نمایشگاه ها، ماسک هایی که مزین به لوگوی برند آنها بودند را به عنوان یادبود به شرکت کنندگان اهدا می نمودند.

برند گوچی (Gucci) نیز در این مورد دستی بر آتش دارد. زمانیکه بیلی آیلیش (Billie Eilish) در مراسم اهدای جوایز گرمی در لس آنجلس شرکت کرد (مدت کوتاهی قبل از شیوع ویروس کرونا)، سرتا پا لباس های گوچی را به تن کرده و یک ماسک سفارشی گوچی را نیز مکمل استایل خود نموده بود.

البته آیلیش تنها موسیقیدانی نیست که از چنین استایلی استفاده کرده است. در واقع ماسک ها به نشان اختصاصی رپرهایی مانند آیلیو و ماتئو بوولز (Mateo Bowles) تبدیل شده اند؛ این در حالی است که فیوچر (Future) و دخترش در مراسم اهدای جوایز سال ۲۰۱۷ BET با یک ظاهر شیک و پر زرق و برق، نمایش Mask Off را به عنوان یک نمایش تبلیغاتی روی صحنه بردند. حتی کانیه وست (Kanye West) نیز در تور رپرهای Yeezus در سال ۲۰۱۳ از ماسک های اسکی Maison Martin Margiela استفاده کرد.

اخیراً ماسک ها در مراسم MTV VMA مورد توجه قرار گرفتند؛ زیرا هنرمندان متعددی با ماسک روی سن ظاهر شدند. البته فراموش نکنیم که لیدی گاگا در یک نمایش مد در دوران همه گیری همه را غافلگیر کرد؛ چرا که از مجموعه متنوعی از ماسک ها در طول اجرای شو استفاده کرد. در ضمن او از بینندگان خواست که ماسک زدن را فراموش نکنند.

انوع ماسک های صورت محافظتی و نحوه اثربخشی هر کدام

در حال حاضر از ماسک های مختلفی بهره می برند که ماسک های دستمال سر، دست دوز و ماسک های یکبار مصرف پزشکی تنها بخشی از آنها هستند. انتخاب ماسک در بسیاری از موارد به در دسترس بودن آن بستگی دارد. اما حال این سوال پیش می آید که هر کدام از این ماسک ها تا چه اندازه موثر می باشند.

۱- دستمال سر

در اصل یک پارچه مثلثی یا مربعی است که معمولاً برای پوشاندن سر و گردن مورد استفاده قرار می گیرد. بستن دستمال سر بر روی دهان و بینی، یکی از روش های قدیمی برای جلوگیری از ورود گرد و غبار و سایر ذرات به سیستم تنفسی است. (به همین دلیل است که کابوی ها در هنگام جمع آوری حیوانات از آنها استفاده می کنند).

باندانا تا اندازه ای در برابر قطرات تنفسی ناشی از سرفه یا عطسه از فرد محافظت می کند. براساس تحقیقاتی که در دانشگاه آتلانتیک فلوریدا صورت گرفته، معلوم شده که چنانچه دهان فرد با هیچگونه چیزی پوشیده نشده باشد، می تواند قطرات تنفسی را تا ۸ فوت پرت کند؛ در حالیکه با وجود دستمال سر این فاصله به ۴ فوت کاهش می یابد.

۲- ماسک پارچه ای خانگی (Homemade cloth mask)

مقاله ای که در مجله Family Practice منتشر شده، اعلام کرده که ماسک های تک لایه تنها می توانند ۱% ذرات را فیلتر کنند. ماسک پنبه ای دو لایه می تواند حدود ۳۵% از ذرات ریز را فیلتر نماید؛ بنابراین تا حدی از شخص محافظت می کند. ماسک های پنبه ای می توانند برد قطرات تنفسی را از ۸ فوت به ۲ و یک دوم اینچ کاهش دهند؛ از این رو می توانند تا حد زیادی میزان ذرات تنفسی حاوی ویروس ناشی از صحبت کردن یا عطسه و سرفه فرد را در هوا پایین آورند.

اثربخشی ماسک های پارچه ای خانگی تا حد زیادی به نحوه ساخت آنها بستگی دارد. به گفته دانشکده پزشکی جان هاپکینز؛ پارچه های نخی متراکم بافته شده، بهترین نوع پارچه برای ساخت ماسک های پارچه ای هستند. کارآیی ماسک های یک لایه کمتر از ماسک های دو لایه است و احتمالاً کارآیی این ماسک ها هم کمتر از ماسک های سه لایه باشد.

۳- ماسک تی شرتی

در فیلم های آموزشی آنلاین متعددی، نحوه ساخت ماسک با استفاده از یک تی شرت کهنه نشان داده شده است. هر چند ماسک های تی شرتی آسان ساخته می شوند و مقرون به صرفه هستند؛ اما موثرترین نوع محسوب نمی شوند،اثربخشی ماسک های تی شرتی حدود یک سوم ماسک های جراحی یک بار مصرف است.

یکی از جنبه های مثبت ماسک های تی شرتی، راحت بودن آنهاست؛ زیرا از آنجاییکه آنها از تی شرت ساخته می شوند و تی شرت ها مقداری کش می آیند، لذا به خوبی با شکل صورت فرد مطابقت پیدا می کنند. در ضمن با افزایش تعداد لایه های ماسک می توان تاثیر ماسک تی شرتی را افزایش داد.

۴- ماسک پارچه ای آماده

اثربخشی ماسک های پارچه ای آماده به نحوه ساخت آنها بستگی دارد. براساس توصیه های دانشگاه جان هاپکینز باید به دنبال ماسکی با حداقل سه لایه پارچه ای باشید؛ در حالت ایده آل باید ماسکی را انتخاب کنید که از پارچه ۱۰۰% پنبه ای با بافت متراکم ساخته شده باشد.

استفن ایکنبری  که محقق پسا دکتری دانشگاه ایالتی آریزونا است و درباره اثربخشی ماسک ها مطالعه کرده، می گوید یک ماسک معمولی پارچه ای «حداقل ۵۰%» خاصیت محافظ دارد؛ در عوض ماسک های با کیفیت بالا حاوی ۸۰ تا ۹۵% خاصیت حفاظتی هستند ولی ماسک های بی کیفیت ساخته شده از مواد بسیار نازک تنها ۱۰ تا ۲۰% خاصیت محافظ برای افراد ایجاد می کنند.

۵- ماسک پارچه ای فیلتردار

برخی از ماسک های پارچه ای آماده دارای شکافی برای تعبیه فیلتر هستند؛ در اصل شما می توانید ماسک های پارچه ای که شکاف مختص فیلتر دارند را تهیه کنید. ضمناً می توانید از دستمال کاغذی های تا شده به عنوان فیلتر استفاده کنید؛ توجه داشته باشید که فیلتر این ماسک ها را باید هر روزه عوض نمایید.

می چو ، اپیدمیولوژیست دانشکده بهداشت عمومی کلرادو در گزاشی که از NPR پخش شده، توصیه می کند از فیلترهای ساخته شده از مواد پلی ‌پروپیلنی استفاده کنید؛ آنها معمولاً پارچه های مصنوعی بادوامی هستند که برای ساخت اثاثیه منزل مورد استفاده قرار می گیرند و می توانند بارهای الکتریکی را نگهدارند (این ویژگی باعث به دام انداختن ذرات کوچک می شود). افزودن یک فیلتر پلی ‌پروپیلنی به یک ماسک پارچه ای دو لایه، راندمان فیلتراسیون آن را از ۳۵ تا ۷۰% افزایش می دهد.

اخطار در مورد ماسک های منفذدار: ماسک هایی که دارای دریچه های بازدم یا دریچه های هوا هستند، نباید مورد استفاده قرار بگیرند؛ زیرا چنانچه فرد ناقل کووید – ۱۹ باشد، این ماسک ها نمی توانند مانع خروج هوای آلوده و ابتلای سایرین به این بیماری شوند. در واقع این دریچه ها باعث می شوند تا هوای بدون فیلتر از ماسک خارج گردد.

۶- پوشش های گردن و کلاه های نقابی

علاقه مندان به طبیعت گردی معمولاً دارای پوشش های گردنی هستند (این پوشش ها در اصل پارچه های لوله ای شکلی هستند که دور گردن فرد را می پوشانند و در صورت نیاز به محافظت از صورت و گردن می توان آنها را بالا کشید) و یا اینکه دارای کلاه های نقابی (پوشش های تنگی که سر و گردن فرد را می پوشانند) می باشند. هر کدام از این ابزارها می توانند به عنوان پوشش دهان و بینی مورد استفاده قرار بگیرند؛ به همین دلیل ممکن است تا حدی از شیوع کرونا جلوگیری کنند.

نکته: بسیاری از پوشش های گردن از پارچه های مصنوعی ساخته می شوند و پارچه های مصنوعی به اندازه پارچه های الیاف طبیعی در جلوگیری از گسترش ذرات کوچک موثر نیستند. به علاوه اخیراً یک مطالعه نشان داده که دستمال گردن های ساخته شده از پشم مصنوعی بیش از آنکه مفید باشند ضرر دارند؛ زیرا قطرات تنفسی فرد را اسپری می کنند.

۷- ماسک جراحی یکبار مصرف

این ماسک های مسطح، نازک و کاغذ مانند معمولاً دارای رنگ های سفید و آبی روشن هستند. مطالعه ای که در سال ۲۰۱۳ در مجله Aerosol Science and Technology منتشر شده، عنوان نموده که ماسک های جراحی می توانند ۶۰% ذرات کوچک و استنشاق شده را فیلتر کنند. در اصل هدف از استفاده از آنها مسدود کردن قطرات و ترشحات تنفسی پاششی است.

مطالعات نشان داده اند که استفاده مداوم از ماسک های جراحی در فضای عمومی، گسترش عفونت های تنفسی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهند. در اصل ماسک های جراحی به گونه ای طراحی نشده اند که بیش از یک بار مورد استفاده قرار بگیرند. در حالت ایده آل ماسک های جراحی را باید بعد از استفاده دور انداخت.

۸- ماسک مخروطی

ماسک هایی که به صورت مخروطی ساخته می شوند؛ در اصل ماسک های قالب گیری شده ای هستند که روی دهان و بینی فرد را می پوشانند. معمولاً در قسمت فوقانی این ماسک ها یک نوار فلزی تعبیه شده است؛ از این رو فرد می تواند با استفاده از آن، ماسک را روی بینی خود محکم کند. براساس مطالعه محققان دانشگاه ایالتی آریزونا، ماسک های مخروطی در مقایسه با ماسک های پارچه ای ساخته شده از پارچه پنبه ای لحافی، کمتر می توانند قطرات تنفسی را نگهداری کنند. اما ماسک های مخروطی موثرتر از دستمال سرها هستند.

۹- ماسک N95، KN95 و سایر ماسک های تنفسی

ماسک های N95 بیشترین محافظت را در برابر ویروس کرونای جدید و سایر بیماری های تنفسی ارائه می دهند. ماسک های N95 به خوبی از فرد محافظت می کنند؛ زیرا می توانند ۹۵% ذرات هوای تنفس شده را فیلتر کنند. هر کدام از ماسک هایی که در این لیست به آنها پرداختیم از شما و اطرافیانتان در برابر قطرات و ترشحات تنفسی محافظت می کنند؛ اما CDC اعلام کرده که ماسک های پارچه ای و یک بار مصرف می توانند ذرات را با نسبت های مختلفی فیلتر کنند، از این رو در واقع آنها یک نوع محافظت شخصی هم ارائه می دهند.

باید توجه داشت که تولید ماسک های N95 زیاد نیست و باید فقط پرسنل بخش های مراقبت های بهداشتی از آنها استفاده کنند.  CDC استفاده از ماسک های N95 را به عموم مردم توصیه نمی کند. در اصل بهتر است که اگر ماسک تنفسی N95 دارید؛ آن را به بیمارستان محلی خود اهدا کنید تا کسانیکه در خط مقدم مبارزه با کرونا هستند، از آنها استفاده نمایند.

تفاوت ماسک KN95 و ماسک N95

ماسک های KN95 براساس مشخصات و استانداردهای چین و ماسک های N95 براساس استانداردهای طراحی ایالات متحده ساخته می شوند. هر دوی این ماسک ها قادرند تا ۹۵% ذرات بسیار ریز را فیلتر کنند. از این رو باید توجه داشته باشید ماسک های KN95 که خریداری می کنید؛ مطابق با معیارهای موسسه ملی ایمنی و بهداشت شغلی (NIOSH) باشند. به گفته CDC حدود ۶۰% از ماسک های KN95 تولید شده در ایالات متحده جعلی بوده و الزامات NIOSH را برآورده نمی کنند.

برخی از انواع ماسک ها حتی از ماسک های N95 هم موثرترند، این ماسک ها عبارتند از: ماسک های N99 (با ۹۹% خاصیت فیلتراسیون)، ماسک های N100 (با ۹۹٫۹۷% خاصیت فیلتراسیون)، ماسک های R95 (با ۹۵% خاصیت فیلتراسیون و مقاومت در برابر مواد روغنی) و ماسک های P95، P99 و P100 (به ترتیب با ۹۵%، ۹۹% و ۹۹٫۹۷% خاصیت فیلتراسیون و مقاومت زیاد در برابر مواد روغنی). برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ماسک های تنفسی، بهتر است به وب سایت CDC مراجعه نمایید.