هالیوودیسم در فشن

هالیوود عامل اصلی تاثیرگذار بر پوشاک دهه ۱۹۳۰ به شمار می رفت. لباس ها محور موفقیت فیلم ها را تشکیل می دادند و مبالغ هنگفتی صرف تهیه رخت و لباس ستاره های زن می شد. سبک هالیوود، پلورالیستی بود و علاوه بر آنکه از طریق مدل اسپرت و بیشتر غیر رسمی کاترین هپبرن به نمایش درآمده بود، درست به همان خوبی نیز در سبک واقعیت گریزانه، فریبنده و جذاب گرتا گاربو و جین هارلو نمود یافته بود.

هالیوود تاثیر بسزایی بر انواع مد، مدل مو و آرایش دهه ۱۹۳۰ از خود به جا گذاشت. البسه به محور موفقیت فیلم ها بدل شدند و زنان در درجه اول برای تماشای تصاویر و ستارگان فیلم و دوم برای تماشای آخرین مد روز به سینما می رفتند.

سینما در آغاز به دستورالعمل های خیاطی در پاریس متکی بود، اما این امر به پدیدآمدن وضعیت غامضی انجامیده بود زیرا تغییر و تحولات عرصه مد سبب شده بود فیلم ها تاریخ انقضا پیدا کنند و بلافاصله اعتبار خود را از دست بدهند. پس از آنکه در اواخر دهه ۱۹۲۰ یکباره حاشیه لباس ها تا روی زمین پایین آمد، اقداماتی پیشگیرانه به منظور حصول اطمینان از عدم غافلگیری مجدد هالیوود انجام گرفت.

اگرچه برخی طراحان مد و لباس پاریس (و از همه برجسته تر السا شیاپارلی) روابط نزدیکی با استودیوهای فیلمسازی برقرار کردند، اما هالیوود در پی محکم کردن جای پای خود در عرصه مد بود.

هالیوود به پرورش، ترغیب و حمایت از طراحان خودش پرداخت که هرکدام به نوبه خود به پیشگامان عرصه مد بدل شدند. تراویس بنتون و ایدیت هِد در پارامونت اری کِلی در برادران وارنر و آدریان اِم.جی.اِم در زمره موفق ترین این افراد به شمار می آمدند.

رابطه بین هالیوود و صنعت مد هم چنان با آزادی اقتصادی فاصله داشت و در نتیجه، چهارچوب تجاری تازه ای به سرعت و با هدف کسب سرمایه از طریق جاذبه و فریبندگی سودآورستاره ها بنا شد. مدِ “محصول فیلم ها” که استودیوهای فیلمسازی به وسیله الگوهای کاغذی یا کپی های حاضر-آماده البسه پر طرفدار به تبلیغ آنها می پرداختند، متداول شد.

قابل ارجاع ترین لباس آن دوران پیراهن لتی لینتون است که جوآن کرافورد در ۱۹۳۲ در فیلمی به همین نام بر تن داشت. این پیراهن که آدریان عهده دار طراحی اش بود، پیراهن سفید نخی با آستین های فوق العاده پف دار و از جنس پارچه ارگاندی بود که به شکل گیری گرایشی تازه به کاربرد اِپُل های سرشانه انجامید.

تاثیر این پیراهن به گونه ای بود که نیم میلیون کپی از آن در فروشگاه زنجیره ای میسی در نیویورک به فروش رسید. نفوذ پوشاک و خیاطی هالیوود تنها محدود به زنان نبود. مردان نیز به سبک لباس هایی که ستاره های نقش اول مرد به تن داشتند، توجه می کردند.

برای آن دسته افرادی که قادر به خرید یا دوخت چنین البسه ای نبودند، آرایش مو و صورت راهی آسان و ارزان قیمت جهت تقلید از ستاره محبوبشان به شمار می رفت. از موهای کوتاه مصری و ابروهای کمانی به طور گسترده ای الگوبرداری شد و موهای نقره فام به تب خرید اکسیدان دامن زد.

ماکس فاکتور، کلاه گیس ساز و متخصص زیبایی از سوی استودیوهای فیلمسازی به کار گماشته شد و با راه اندازی خط تولید محصولات آرایشی خود، از طریق این صنعت نوپا و رو به رشد سود کلانی به دست آورد.

سلطه تاثیر سینما در عرصه بازاریابی طراحی و مد تا به امروز تداوم یافته است. لباس هایی که داین کیتون در فیلم آنی هال به تن کرده بود و رالف لورن طراحی آن ها را به عهده داشت و قرمز آلبالویی رنگ لاک ناخن مشکی قرمزِ شنل که در فیلم پالپ فیکشن بر دستان یوما ترمن به چشم می خورد جملگی به چشم و هم چشمی شایعی در عرصه مد انجامیده بود.