صنعت فشن و سیاست

امروزه مد و ترند در زندگی ما جایگاه ویژه ای دارد به طوری که تاثیر آن را می توان در بخش های مختلفی مانند سیاست، جنسیت، قراردادها و هویت اجتماعی به وضوح مشاهده کرد.
سیاست و مذهب کنار هم و در تمام ادوار، اثرات بسیار به سزایی در دنیای مد و فشن داشته و دارند. می‌توان گفت که لباس، به ویژه برای افرادی که در مرکز توجه هستند، وسیله‌ای است برای نشان دادن عقاید سیاسی، مذهبی، قدرت، کمال زیبایی خود و رساندن پیام خود به عموم جامعه.

پوشش سیاستمداران نیز روشی برای نشان دادن اقتدار، اعتبار، ذکاوت و باورهای آنها می باشد. تحقیقات حاکی از این مساله است که رای دهندگان از نوع پوشش نمایندگان به تفاسیر و حکم های متفاوتی می رسند و تصمیمات به خصوصی اتخاذ می کنند. همچنین بررسی ها نشان می دهد که می توان به الگوهای مشابهی در میان سیاستمداران رسید، برای مثال زنان حزب محافظه کار عموما کفش های پاشنه بلند و حزب لیبرال پاشنه ی کوتاه و کتانی انتخاب می کنند. مردان نیز در تمام جناح‌های سیاسی، متمایل به کفشهای رسمی هستند. سیاستمداران، اغلب در زمان انتخابات از سبک پوشش خود، به منظور اثرگذاری بر افکار عمومی استفاده می‌کنند تا نشان دهند تا چه میزان جسور، خلاق، آزادی خواه و یا محافظه کار و پایبند به اصول هستند. این مفاهیم با توجه به پیام خاصی که قصد القای آن را به طور ضمنی به طرفداران دارند، در رنگ ها، برش ها، تضاد و یا هارمونی اجزای مختلف لباس اتفاق می افتد.

همه ما عادت داریم در برخورد اول، یک شخص را بر اساس لباسی که می پوشد قضاوت کنیم، زیرا این اولین چیزی است، که با دیدن او متوجه می شویم. مد این قدرت را دارد که تأثیر بصری ایجاد کند و پیام را بدون گفتن هیچ کلمه ای ارائه دهد.

همانطور که میوچیا پرادا می‌گوید: «آنچه می‌پوشید، این است که چگونه خود را به دنیا نشان می‌دهید. به‌ویژه امروز که تماس‌های انسانی بسیار سریع است، مد زبان آنی است.»
این نقل قول توسط میوچیا پرادا به وضوح بیش از آن چیزی است که ما می توانیم در دنیای سیاسی در سراسر جهان تصور کنیم. مردم لباس های خاصی می پوشند تا از چیزی دفاع کنند یا در مورد آن اظهار نظر کنند. راه های مختلفی وجود دارد که در آن قدرت، از طریق یک تکه لباس نشان داده می شود. فرم یک لباس، دارای زبان سیاسی است. علاوه بر این، تحولات اجتماعی و سیاسی ای را برجسته می کند، که نمی توان آن را از طریق ساختار کلامی یا نوشتاری مشاهده کرد.

در دوران استعمار، قدرت‌های استعماری از لباس برای تسلط خود استفاده می‌کردند. با این حال، جوامع مختلف استعماری، برای نشان دادن فرهنگ جامعه استعماری و شورش علیه استعمارگران، از سیاست پوشاک استفاده کردند. در 22 سپتامبر 1921، مهاتما گاندی تصمیم گرفت لباسی برای لوینکلات یا دوتی بپوشد، نه به عنوان یک شورش، بلکه برای شناسایی خود با توده های فقیر، و نمادی از فروتنی. یا در الجزایر، انتخاب لباس، نقش کلیدی در موفقیت جنگ مقاومت الجزایر در برابر تهاجم فرهنگی فرانسه داشت.

هند
در هند، رهبران زیادی وجود دارند که سبک استایل خاص خود را دارند.
عمر عبدالله: او سبکی جسورانه دارد و رنگ های محلی و سنتی را در لباس خود حفظ می کند. او ترسی از پوشیدن پران کشمیری(Kashmiri Pheran) ندارد. از سوییت پاتان (Pathan Suit) روی یک ژیله، تا یک ترنچ کت (Trench Coat) پوشیده شده بر روی لباس نیروی دریایی، شروانی (Sherwanis) و باندگالاس (Bandhgalas).

خانواده گاندی: این خانواده نه تنها در سیاست، بلکه در بخش مد نیز میراث دار است. از ژاکت نهرو نمادین نهرو جی (Nehru Ji) و کلاه خادی که پیشانی را می پوشاند. تا راجیو گاندی (Rajiv Gandhi) که رنگ های تیره، کفش‌های کتانی و ژاکت‌های پشمی بدون آستین با پیژامه‌های خادی را معرفی می‌کند. در حالی که ایندیرا گاندی (Indira Gandhi) با ساری صورتی رز، ساری های نفیس باناراسی و دستبافت، وارد شد. سونیا گاندی (Sonia Gandhi) علاوه بر این، از الگوی قابل مقایسه ساری دست‌بافت ساده خادی پیروی می‌کند. می‌توان گفت که پریانکا گاندی(Priyanka Gandhi) در مورد استایل خود کاملاً تجربی است. او بهترین های هر دو جهان را به نمایش می گذارد. از ساری گرفته تا شلوار و تاپ راحتی.

دنیا
این یک واقعیت است که سیاستمداران بین المللی افرادی را استخدام کرده اند تا از طریق آنها، استایل خود را بسازند. هدف این کار، ایجاد ارتباط با مردم است.
رهبران بین‌المللی جهان، با دقت تصویری را ساخته‌اند که اقتدار، ظرافت و آراستگی را نشان می‌دهد. رهبران چپ (بنیتو موسولینی)، لباس خاکی را انتخاب می کنند. در حالی که دیکتاتورها (آدولف هیتلر)، لباس نظامی را برای اعمال قدرت و اقتدار انتخاب کرده اند.

وقتی صحبت از سیاست جهانی می شود، چگونه می توانیم ملکه الیزابت را فراموش کنیم. او برجسته ترین رهبر جهان از نظر نشان دادن استایل و انتقال پیام خود است. استایل او مملو از رنگ‌های پر جنب و جوش، گاهی ملایم و همیشه آماده و استراتژیک است. انتخاب های استایل ملکه به همان اندازه که نوعی دیپلماسی است، بیانگر هویت او است.

رهبران سیاسی در آمریکا مانند کاملا هریس، هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ، به طور غیرمستقیم شخصیت خود را از طریق استایل خود توسعه داده اند. در بسیاری از موارد، کاملا هریس را می‌توان با یک کفش خانگی مقرون‌به‌صرفه آمریکایی به نام Converse و کت شلوارش دید. این پیام سادگی، مقرون به صرفه بودن و راحتی را در چشم مردم آمریکا منتقل می کند.

یوستن مد و سیاست
لباس کیتی پری (2012): این ستاره پاپ در جریان تظاهرات دموکرات ها، یک لباس لاتکس آبی پوشید که روی آن نوشته شده بود “به جلو (Forward)”. زمانی که در میلواکی اجرا می کرد و حمایت خود را از اوباما نشان می داد.

ادای احترام بازیکن (NBA 2014): کشتن بی دلیل سیاه پوستان، توسط افسران پلیس، یک پدیده قدیمی در ایالات متحده است. چنین حادثه ای در سال 2014 هم افتاد. وقتی مردی از استاتن آیلند (Staten Island)، به نام اریک گارنر (Eric Garner)، توسط افسر پلیس کشته شد و شنیده شد که در آن لحظه می گفت “نمی توانم نفس بکشم”. چند روز پس از آن، دریک رز، بازیکن دفاع تیم بسکتبال شیکاگو بولز (Chicago Bulls)، تی شرت «نمی‌توانم نفس بکشم(I can’t breathe) » را در طول یک بازی تدارکاتی به تن کرد.

حماسه ی سیاه در گلدن گلوب (2018): آزار و اذیت جنسی در سرتاسر جهان و در تمام حوزه ها، از مدت‌ها قبل رواج داشته. با این حال، با هشتگ #Timesup در سال 2017 بود که بازماندگان، در مورد آزار جنسی در هالیوود صحبت کردند، که باعث ایجاد جنبش جهانی #Metoo شد. برای نشان دادن حمایت و همبستگی خود با تمام زنان بازمانده، از عیسی رائه (Issa Rae) گرفته تا عزیز انصاری (Aziz Ansari)، اپرا (Opra) و بسیاری دیگر در جریان جوایز گلدن گلوب 2018، لباس سیاه پوشیدند.

در پایان می توان گفت مد (Fashion)، به خصوص برای افراد قدرتمند، فرصت هایی برای ابراز وجود می دهد. در طول سال ها، زمانی که کلمات شکست خورده اند، به کمک آمده است. می توان نتیجه گیری کرد که افرادی که در موقعیت های قدرت قرار دارند، بر روی افراد اطراف خود تأثیر می گذارند و سبک استایل آنها همیشه مورد توجه است.