مردان پاشنه بلند را مد کردند!

کفش های پاشنه بلند ابتدا توسط اقایان استفاده می شد و بعد از مدت ها به خانم ها انتقال داده شد.

هر کسی علاوه بر داشتن یک جفت کتانی معمولی یک کفش های دیگری نیز نیاز دارد. صندل های راحتی ،بوت،کفش مجلسی و … .نزدیک به 5000 هزار سال پیش مصری ها چیز هایی شبیه کفش ساخته بودند که بهتر است به جای کفش به آن پوشینه پا بگوییم.از این کفش های میتوان طبقه اجتماعی و طرز زندگی آن ها را متوجه شد.
کفش پاشنه بلند کفشی است که پاشنه ای بلند تر از دیگر کفش ها دارد و به دلیل زیبایی اینگونه کفش ها در مهمانی استفاده می شود.کمپانی گوچی پاشنه در حدود ۶ سانتی‌متر را پاشنه کوتاه و پاشنه ۸٫۵ سانتی‌متر را پاشنه متوسط بیش از این را پاشنه بلند تعیین کردند.
گرچه کفش پاشنه بلند امروزه فقط توسط زنان و دختران استفاده می‌شود اما در قرن های گذشته مردان از طبقات مختلف اجتماع، از کفش‌ها و چکمه‌هایی با پاشنه بلند استفاده می‌کردند.
قدمت استفاده از کفش های زینتی پاشنه بلند به قرن های پیش برمیگرد که در شهر های ونیز ، فلورانس و رنسانس استفاده می شد.ارتفاع این کفش ها گاهی به 75 سانتی متر نیز می رسید.جالب است که کلیسای وقت ، موافق به پوشیدن این کفش ها بود زیرا رقصیدن و ارتکاب گناه را برای زنان ناممکن می ساخت.
این کفش ها برای راه رفتن طولانی مناسب نمی باشند زیرا موجب درد شدید پا خواهد شد. توصیه می شود وقتی کفش پاشنه بلند می پوشید قدم های بلند برندارید و سعی کنید قدم های کوتاه بردارید تا پاهایتان آسیب نبیند.به روی سطوح لغزنده ، چمن و سنگ فرش راه نروید.
مردان ایرانی هم در همان زمان قدیم از این پوشینه ها استفاده میکردند در واقع منظور از مردان ایرانی سربازان و سواره‌نظام ها هستند که از این پوشینه ها می پوشیدند.
این کفش ها را سربازان درست می کردند به این شکل که یک تکه چوب به انتهای کفش میخ می کردند تا هنگام تیراندازی روی اسب وقتی روی زین می ایستادند پاشنه کفش را به رکاب زین قفل کنند.
بعدها در سال 1599 میلادی شاه عباس صفوی هیئتی سفیران خود را به اروپا فرستاد و اروپاییان از فرهنگ و لباس ایرانی استقبال کردند به خصوص کفش های پاشنه دارشان.آن ها تقلید کردند و از پاشنه در کفش هایشان استفاده کردند و بعد ها توسط طبقه متوسط و فقیر جامعه نیز مورد استفاده قرار گرفت و به همین دلیل اشراف پاشنه های خود را بلندتر می کردند تا هم بلند تر دیده شوند و کلاس اجتماعی بالای خود را نشان دهند.  

اینکه چگونه پوشیدن کفش پاشنه بلند به زنان انتقال داده شد ، ویلیام کرمر در مجله خبری می گوید: از سال 1630 میلادی زن ها سعی سعی می کردند تا مانند مردان لباس بپوشند و آرایش کنند. آن ها موهای خود را کوتاه می کردند ، اُپل های بزرگ روی سرشانه هایشان میگذاشتند و کم کم شروع به پیپ کشیدن نیز کردند . پوشیدن کفش های پاشنه بلند هم از عادت های اصلی مردانه بود که زنان در پی تلاششان برای داشتن ظاهر مردانه می پوشیدند.
در نهایت پوشیدن کفش پاشنه دار تبدیل به کاری شد که برایش قانون تصویب کردند که مردان از کفش های با پاشنه پهن و زنان از پاشنه نازک استفاده می کردند.
کم کم با شروع عصر روشنگری اختلاف بین کلاس اجتماعی کم شد و زنان به عنوان عضو حساس جامعه که کار نمی کردند محسوب می شدند و کفش پاشنه دار مناسب آن ها بود.تا آنکه در سال 1740  مردان به طور کامل پوشیدن کفش‌های پاشنه‌بلند را کنار گذاشتند.

کفش پاشنه بلند قرن هفدهم از جنس چرم اسب

لویی چهاردهم با قد ۱ متر و ۶۳ سانتی‌اش به شدت عاشق پاشنه‌های قرمز ۱۰ سانتی کفش هایش بود.