طراح ژاپنی: ری کاواکوبو و خلاقیت هیجان انگیز (2023)

چند ماه قبل از نمایشگاه انفرادی خود در موزه مت در نیویورک، ری کاواکوبو مجموعه ای از لباس های زنانه سورئال را ارائه کرد که منعکس کننده فضای سیاسی متشنج امروزی و بحران هویت مد بود.

www.nytimes.com/2017/04/28/t-magazine/fashion/rei-kawakubo-comme-des-garcons-themes.html

طراح ژاپنی Rei Kawakubo به تازگی یک نمایش حماسی دیگر را در پاریس برگزار کرد. مغز متفکر پشت برند مد نمادین Comme des Garcons اولین طراح زنده از سال 1983 است که یک نمایش گذشته نگر انفرادی را در مؤسسه لباس در موزه هنر متروپولیتن نیویورک به نمایش می گذارد. نمایش، Rei Kawakubo/Comme des Garçons: Art of the In-Between (از 4 می تا 4 سپتامبر 2017)، همچنین او را به عنوان اولین طراح مد زن زنده که نمایشگاه انفرادی در موزه برگزار می کند، نشان می دهد. دادن
کیوریتور اندرو بولتون توضیح می‌دهد که کاواکوبو، که به طور گسترده به عنوان یکی از مرتبط‌ترین و آینده‌نگرترین طراحان زن از زمان اولین کارش در پاریس در اوایل دهه 80 در نظر گرفته می‌شود، اعتراف می‌کند که هرگز کار خود را به عنوان یک بیان خلاقانه متمرکز بر روند ندیده است. فکر نمی کردم در واقع، به نظر می رسد که برداشت مرزی او از مد به طور طبیعی و تقریباً غریزی می آید

چیزی که همیشه به آن علاقه داشتم لباس هایی است که تا به حال دیده نشده اند، کاملا جدید هستند و چگونه می توان آنها را بیان کرد. به این میگن مد؟ من جواب را نمی دانم.» او به بولتون گفت

نمایش پاییز/زمستان 2017-2018 طراح، گواه دیگری بود بر این که کار کاواکوبو از تعریف مد فراتر می رود، آن گونه که ما می شناسیم، خطوط بین هنر معاصر و لباس های آماده را محو می کند تا مفاهیم هویت و معنویت را منعکس کند. ، زیبایی و اندام و در نهایت طرح سوالات وجودی در مورد مد

این که آیا این سؤالات مورد نظر بوده یا نتیجه تفسیرهای خود بینندگان ممکن است حتی مرتبط نباشد. آنچه که بیش از همه اهمیت دارد، بازی‌های ذهنی است که کاواکوبو (ناخودآگاه) با فرستادن طیف وسیعی از لباس‌های حجیم و با شکل خیره‌کننده به سمت باند فرودگاه به سمت یک موسیقی متن‌فریبنده تداعی می‌کند: کوتور کمتر و مجسمه‌سازی هنرمندانه‌تر.

این بار آثار او از مواد غیرعادی مانند پاپیه ماشه، عایق و پارچه تشک، علاوه بر مقادیر زیادی نمد، توری و چرم ساخته شده است. مدل‌ها – از جمله آنا کلیولند، که اجرای لذت‌بخشی ارائه کرد – کاملاً لباس‌های سنگین و مجسمه‌سازی شده پوشیده بودند – حداقل سورئال.

مدل‌ها در حالی که به آرامی در جهات مختلف روی باند راه می‌رفتند، سرگردان به نظر می‌رسیدند، گاهی اوقات در گوشه‌ای توقف می‌کردند یا می‌چرخیدند، قبل از اینکه از پشت صحنه خارج شوند تا به تماشاگران خیره شوند.

این اجرای کت واک به نوعی یادآور حسی است که ممکن است در حین تماشای فیلم The Scream اثر ادوارد مونک یا یکی از دایه های خمیده نیکی دو سنت فال داشته باشیم. این انعکاس نشان می‌دهد که چگونه هویت ما، جسم و روح ما، درک ما از خودمان در شرایطی که تحت فشار دنیای بیرون هستیم، تغییر شکل می‌یابد یا به شدت تغییر می‌کند.