بانوی اول سابق آمریکا را بیش از همه با کت و دامن صورتیش می‌شناسند. 

ژاکلین کندی بانوی اول سابق آمریکا را بیش از همه با کت و دامن صورتیش می‌شناسند. او این لباس را در ۲۲ نوامبر سال ۱۹۶۳ در دالاس پوشیده بود، یعنی همان روزی که همسرش رئیس جمهور آمریکا مورد سوء قصد قرار گرفت. جکی لباس آغشته به خون خود را ساعت‌ها پس از مرگ جان.اف کندی به تن داشت که تصویری از غم و اندوه بانوی اول و احساسات عمیق او را در ذهن آمریکایی‌ها به جای گذاشت.

خود لباس بافته شده از پشم صورتی بود که توسط کوکو شنل طراحی و در مجموعه‌ی پاییز و زمستان ۱۹۶۱ ارائه شد. در آن زمان، این لباسِ شیک، نمادی از زن خود ساخته و مدرن بود. ژاکلین کندی این لباس را کمی قبل از شوی دالاس برای عکاسی به تن کرده بود. کت و دامن مزبور از پارچه‌ای توییدی بنام بوکل (boucle) دوخته شده بود که رنگ صورتیِ تمشکی، یقه‌ی سُرمه‌ای حوله‌ای، دکمه‌های طلایی و چهار عدد جیب مربعی شکل داشت. با اینکه طراحی لباس توسط کوکو شنل صورت گرفت؛ خود لباس توسط بوتیک رده بالای شز نینون در منهتن برای بانوی اول در نیویورک اندازه گیری و دوخته شد. پارچه‌ها، دکمه‌ها و تزئینات لباس توسط آتلیه‌ی شنل در پاریس برای این بوتیک فرستاده شد. این‌ اقدامات بخاطر موقعیت سیاسی کندی در آن زمان بود زیرا لباس بانوان اول آمریکا باید توسط طراحان و خیاطان آمریکایی دوخته شود.

در آن روزِ شوم در تگزاس، کندی کت و دامن خود را با یک کلاه پیل‌باکس (pillbox) و یک جفت دستکش سفید ست کرده بود. از آنجایی که این لباس مورد تحسین خود رئیس جمهور بود، جان.اف کندی خودش از ژاکلین درخواست کرده بودند تا در آن روز در دالاس آن لباس را برتن کند. بانوی اول و همسرش که سوار بر کروکی روباز بودند و همه چشم‌ها به ژاکلین خیره شده بود، اولین کسی بود که بدن بی جان همسرش را پس از شلیک در آغوش گرفت.

پس از شلیک گلوله‌، خون بدن جی.اف کندی بر لباس توییدی ژاکلین پاشید. در زمان رژه، معاون رئیس جمهور لیندون بی.جانسون و همسرش لیدی برد در ماشین دیگری نشسته بودند و بعدها لیدی برد گفته بود که دیده بود چگونه در ماشین رئیس جمهور یک شی صورتی مثل دسته‌های شکوفه‌ روی صندلی عقب ماشین دراز کشیده بود، و درواقع آن ژاکلین کندی بود که بر روی جسد بی جان همسرش افتاده بود.

در ادامه ی آن روز کندی از عوض کردن لباس خونین خود در بیمارستان خودداری کرد و با همان لباس سوار هواپیما شد و به واشنگتن بازگشت. همچنین در مراسم تحلیف معاون رئیس جمهور لیندون بی.جانسون بعنوان سی و ششمین رئیس جمهور آمریکا با همان کت و دامن خونین ظاهر شد. آن لباس به نمادی از سوگواری تبدیل شد و ژاکلین اظهار داشت که می‌خواهد قاتلان رئیس جمهور “ببینند چه عملی مرتکب شده اند”. بانوی اول در ادامه گفت تنها از اینکه قبل از رفتن جلوی دوربین خون صورت خود را پاک نکرده پشیمان است و در نهایت صبح روز بعد بود که لباس آغشته به خون را از تن درآورد.

امروزه رنگ تمشکیِ روشن لباس یادآور ترور است ولی تا قبل از ۲۹ نوامبر ۱۹۶۳ که مجله‌ی زندگی عکس‌های رنگی از مراسم یادبود جی اف کی منتشر کرد، رنگ این کت و دامن برای همه شناخته نبود. تا آن روز تنها در فیلم‌های ویدئویی مراسم تحلیف لیندون بی. کندی لباس ایشان با لکه های قهوه‌ای خون مشخص بود.

اطلاعاتی از اینکه کلاه پیل باکس و دستکش‌های ژاکلین در حال حاضر کجا هستند در دسترس نیست، ولی خود لباس بهمراه جوراب‌، کفش و کیف دستی که در آن روز به تن داشت در آرشیو ملی نگهداری می‌شود. در حالی که این موارد در موزه‌ی آمریکا در معرض دید عموم قرار دارند ولی کت و دامن به نمایش گذاشته نشده و قرار است تقریبا یک قرن به همین صورت پنهان بماند.

ژاکلین کندی بر حفظ و مراقبت از لباس بسیار تاکید داشت و بنابراین با اینکه در اصل لباس متعلق به خانواده‌ی کندی بود ولی آن را به آرشیو ملی منتقل کرد. در سال ۲۰۰۳ دختر ژاکلین کندی، کارولاین کندی بطور رسمی جوراب‌ها، کیف دستی و کفش‌ها را به آرشیو اهدا کرد ولی می‌خواست لباس مادرش تا ۱۰۰ سال مخفی بماند. اگر قرار باشد لباس روزی به نمایش گذاشته شود آن روز زودتر از سال ۲۱۰۳ نخواهد بود. در حکم اهدای کارولین ذکر شده که به خواست ایشان کت و دامن بانوی اول باید به مدت ۱۰۰ سال از انظار عمومی دور نگه داشته شود تا از هرگونه ” استفاده‌ی غیراصولی و یا احساسی از لباس مانند (نمایش عمومی) یا هر گونه قصد و استفاده دیگری که منجر به بی احترامی به یادبود رئیس جمهور یا ناراحتی و رنج بی مورد اعضای خانواده‌ی ایشان می‌شود جلوگیری کند”. تا آن زمان لباس و اکسسوری‌های آن در آرشیو تحت تدابیر امنیتی نگه داری خواهد شد.

کت و دامن بوکل نمادی از شخصیت خود ژاکلین کندی است. زنی خودساخته، شیک پوش و محبوب که در میان یک فاجعه ایستاد و درد خود را پنهان نکرد. این لباس از اهمیت عاطفی بسزایی برخوردار است ونه تنها به عنوان نمادی از غم و سوگواری ژاکلین کندی بود، بلکه اعلامیه‌ای قوی و عمومی بود که دنبال شد.