عصر ویکتوریایی

سبک ویکتوریایی با سلطنت ملکه ویکتوریا در سال 1837 آغاز و پس از مرگ او در سال 1901 پایان یافت.
دوران ویکتوریایی یکی از دقیق ترین جلوه ها ی کلاس،دارایی و زیبایی هم برای زنان و هم برای مردان به شمار میرود.
در این دوران علی رغم موج فمنیستی که به وجود آمده بود شاهد لباس های اغراق آمیز با کرست های تنگ،دامن های غول پیکر
و تزیینات شلوغ بودیم.
پس از سبک رمانتیک در دهه های قبل در عصر ویکتوریایی آستین های بزرگ ژیگو جای خودشون رو به آستین های لاغرتر
دادند که به صورت افتاده روی شانه بود.کرست های تنگ برای باریکتر نشان دادن کمر و دادن فرم ساعت شنی به بدن استفاده میشد.
در این دوران برخلاف دوره های قبل دیگربرای حجم دادن به دامن از بالشتکی دور کمر یا bulk استفاده نمیشد،بلکه با دوخت چین
سوزنی های بسیار دامن رو حجم دار میکردند،در صورتی که باز هم پف بیشتری میخواستند از زیر دامنی فلزی استفاده میکردند.اگرچه اون چیزی که تو نگاه اول از لباس خانومها به چشم ما میاد،یک پیراهن یه سره است،ولی اکثر توقات در واقع به صورت بالاتنه و دامن جدا بودند که با هم پوشیده میشدند.
در قرن 19 کلاه های بدون لبه پوشش سر انتخابی بیشتر افراد بود که در سبک های مختلف ساده تا بسیار شلوغ استفاده میشد.
در دهه 1850 تولید ماشین های خیاطی تحولی عظیم در صنعت پوشاک ایجاد کرد،حالا لباس ها با سرعت خیلی بیشتر و هزینه
کمتری تولید میشد.
به تدریج طبق نظر برخی از بزرگان مد و فشن تزیینات لباس ها کمتر شد و پیراهن هایی تحت عنوان پیراهن های گابریلی وارد صحنه شد که پیراهنی بود یه سره و باریک همراه با یقه سفید و دامن پر که در رنگ های کم رنگ تر استفاده میشد.
در اواخر این دوران شاهد بازگشت bustle-bulk یا همان پد ها که برای پف دادن بیشتر دامن استفده میشد بودیم،با این تفاوت که اینبار به جای اینکه برای پهلو ها استفاده شود قسمت پشت لباس و بالای باسن گذاشته میشدند.