شورش علیه انقراض، اعتراضی است به بی توجهی دولتها به وضعیت اقلیمی و زیست محیط،جنبش موسوم به شورش علیه انقراض، مخالفت خود را با هفته خوش‌پوشی لندن به روشنی تمام اعلام کرد و با برپا کردن اعتراضاتی، خواهان لغو این رویداد شد.
این جنبش زیست‌محیطی در روز شنبه خیابان‌های منتهی به محل برگزاری این همایش دوسالانه خوش‌پوشی را مسدود کرد.
شرکت‌کنندگان در این تظاهرات سازمان‌یافته،در تقاطع شلوغی منتهی به خیابان استرند در وست‌مینستر واقع در مرکز لندن، جلو عبور و مرور را گرفتند.برای برگزاری این تظاهرات،در فیسبوک نیز راجع به محل و چگونگی پیوستن به آن اطلاع‌رسانی کرده بودند.
در فراخوان فیسبوکی آمده است: «در خیابان‌های محل برگزاری هفته خوش‌پوشی لندن به ما بپیوندید تا اعلام کنیم که در این فصل، اولویت ما باید تداوم حیات روی کره‌زمین باشد.»
در شرح برنامه تظاهرات هم گفته بودند که روز با «تجمع» آغاز می‌شود و «سپس با فعالیت‌های ابتکاری، موسیقی، شعارنویسی، سخن‌رانی و فعالیت‌های جمعی دنبال خواهد شد.»
در این فراخوان آمده است: «بیاید از نیروی خلاقیت استفاده کنیم تا شاهد دنیای بهتری باشیم.»
به گفته این گروه، صنعت پوشاک «عامل هفت درصد گازهای گل‌خانه‌ای منتشره در جهان است و تقریباً در کل آلودگی منتشره در اتحادیه اروپا نیز همین سهم را دارد.»
این گروه اضافه کرد که می‌خواهند «صنعت پوشاک را دچار چالش کنند تا چرخه تولید بیش از حد و مصرف بیش از حد را متوقف کند. زیرا این چرخه آن‌هایی را به خطر می‌اندازد که کم‌ترین دخالت را در آن دارند»، و اعلام کرد که صنعت خوش‌پوشی باید «تمام نیروی خود را به گونه‌ای هدف‌مند و منصفانه در راه مقابله با بحران تغییرات اقلیمی و محیط زیست» به کار گیرد.
در این تظاهرات، معترضان شعارنوشته‌هایی مثل «خوش‌پوشی کاذب نمی‌خواهیم» و «خوش‌پوشی به چه درد سیاره‌ای رو به مرگ می‌خورد» در دست داشتند، و برخی هم لباس‌هایی به تن داشتند که با حلقه‌های زنجیر درست کرده بودند.
سارا آرنولد، از سازمان‌دهندگان این تظاهرات، می‌گوید لندن «کانون طرح‌های پیشرو اخلاق‌مدارانه و مبتنی بر پایداری زیست‌محیطی است»، اما هفته خوش‌پوشی لندن «دچار عقب‌ماندگی» است.
خانم آرنولد می‌گوید: «با آن که برای مداخله فعالانه در سیاست برنامه دارید، تقریباً هیچ اعمال نفوذی در راستای خط‌مشی‌های زیست‌محیطی انجام نداده‌اید. در حالی که بدون چنین خط‌مشی‌هایی، گذر فوری از این وضعیت که به آن نیاز داریم، به هیچ وجه ممکن نیست.»
«همه شکست خورده‌ایم و اکنون به رهبرانی نیاز داریم که ریشه‌ای عمل کنند. شورای خوش‌پوشی بریتانیا (بی اف سی)، مدیریت این صنعت در دست شما است، و ما برای این که قدرت و شهامت آن را داشته باشیم که هر چه زودتر فرایند و پیمانی آینده‌نگرانه را در رأس امور قرار دهیم، به شما نیاز داریم.»
خانم آرنولد گفت، اگر این شورا دوره بعدی هفته خوش‌پوشی لندن در ماه سپتامبر را لغو نکند، جنبش شورش علیه انقراض «فشار خواهد آورد» و اقدامات «بیش‌تری» انجام خواهد داد.
آنجلا دانکن،سخنگوی گروه شورش حیوانات که برای رفاه حیوانات می‌کوشند، در گفت‌وگو با فعالان این تظاهرات گفت که حفاظت از محیط زیست جزو «مسئولیت‌های» خرده‌فروشان پوشاک است.
خانم دانکن گفت: «باید ابتکار و خلاقیت در لباس پوشیدن برای ما مهم باشد؛ هم در سبک پوشاک و هم در تولید آن.»،اینجاست که باید سرمشق بدهیم و درک‌مان را از خوش‌پوشی، تغییر دهیم. مگر هنرمندان همین رؤیا را در سر نمی‌پرورانند؟
اوایل این هفته، جنبش شورش علیه انقراض نامه‌ای خطاب به شورای خوش‌پوشی بریتانیا نوشت و خواستار اعمال نفوذ این نهاد برای تصویب قانون جلوگیری از «بهره‌کشی از زمین، انسان و جانوران» در صنعت خوش‌پوشی شد.
این نامه را سایر فعالان مبارزه با نتایج تغییرات اقلیمی، از جمله لیویا فرث از گروه عصر طبیعت، سافیا مینی از گروه ام‌بی‌ای، و سیمون سیپریانی از طرح ابتکاری خوش‌پوشی اخلاق‌مدارانه، امضا کردند.گروه شورش علیه انقراض،علاوه بر برگزار کردن تظاهرات در هفته خوش‌پوشی لندن، امروز در فرودگاه گتویک نیز علیه آلودگی طبیعت گردهمایی اعتراضی برگزار می‌کند.گروهی از کنشگران، برای خوشامدگویی به مسافران وارد این فرودگاه شدند و شعارنوشته‌ها و نشان‌هایی در دست داشتند و پیراهن‌هایی با پیام‌های محیط زیستی به تن داشتند.معترضان، برگه‌هایی به مسافران می‌دادند که در آن‌ها ضمن عذرخواهی بابت مزاحمت، نوشته بود: «نیازمند یاری‌تان هستیم.»
هفته مد لندن روز ۱۸ فوریه پایان یافت که آن را می‌توان تعلق خاطر هر ساله در برابر بدترین شکل زیاده روی این صنعت ویران‌ساز محیط زیست دانست. در اتحادیه اروپا نیز سالی نزدیک به شش میلیون تُن پوشاک نو خریداری می‌شود؛ یعنی هر نفر به طور متوسط حدود ۱۳ کیلوگرم. بریتانیایی‌ها در خرید لباس گوی سبقت را از همگان ربوده‌اند و سالی یک میلیون تُن لباس هم دور می‌ریزند. ناگفته پیداست که تولید، ساخت و دور ریختن این همه لباس، اثر مخربی بر محیط زیست می‌گذارد.
مخالفت زیرپوستی با صنعت موسوم به خوش‌پوشی شتابان نیز در جریان است که اقبال مجدد جوانان به هنر بافندگی و شکل‌گیری گروه‌های «گفت و دوخت» در اتحادیه‌های دانشجویی، جلوه‌هایی از آن است. در دهه‌های طلایی سرمایه‌داری مصرف‌گرا، نسل برخاسته از انفجار جمعیت پس از جنگ جهانی دوم به چنین مهارت‌هایی پشت کرد، چون از نظر آن‌ها مهارت‌هایی منسوخ و زاید بودند. اما اکنون چنین مهارت‌هایی از نو زنده شده‌اند و نسل پسا فروپاشی هزاره حاضر، دوباره به سوی اجداد خود بازمی‌گردند که هم مقتصد بودند، هم خودشان برای انجام کارها آستین بالا می‌زدند، و هم اهل تعمیر و مرمت بودند.
از هر لحاظ که بنگریم کنش انفرادی نمی‌تواند به تنهایی دلواپسی‌های زیست‌بومی و اقلیمی را برطرف کند. مانند استخراج سوخت فسیلی، دامداری کارخانه‌ای و سایر محرک‌های مهم بحران تغییرات اقلیمی، صنعت موسوم به خوش‌پوشی شتابان نیز نشانگان دیگری از اقتصاد بیماری است که تشنه رشد ابدی است. باید محدودیت‌های کره زمین را جدی گرفت. به جای این کارها باید به سراغ روش‌هایی از تولید برویم که حالت چرخه‌ای‌تری دارند و ارزش بیش‌تری برای داشته‌ها‌مان قائل باشیم تا فرهنگ بازمصرف، مرمت و بازآرایی تقویت شود.
صنعتی که ۱۰ درصد کل کربن جهان را منتشر می‌کند، بی‌شک به تغییری سراسری نیاز دارد، اما با نخ و سوزن هم می‌توان حرکتی کوچک را آغاز کرد. به هر حال، ضرب‌المثلی قدیمی (تقریباً ) می‌گوید جلو ضرر را از هرجا بدوزی در ۲۰ هزار لیتر آب صرفه‌جویی کرده‌ای! یاد گرفتن دوختن دگمه یدک، شاید کنشی انقلابی نباشد، اما ایستادگی کوچکی در برابر تباه‌سازی محیط زیست به دست سرمایه‌داری متأخر است. پس دگمه پیراهن را بدوزیم و از تولیدکنندگان هم بخواهیم آستین بالا بزنند.
به امید دنیایی عاری از تغییرات اقلیمی اگر حافظ محیط زیست خود نباشیم فرزندانمان وارث دنیایی منقرض شده خواهند بود.
هیچ محصولی در سبد خرید نیست. 
Persian 
English