چرا لباس زنان سیاست مدار همیشه مورد انتقاد است؟

از زمانی که زنان به دنیای سیاست وارد شده اند همواره بخاطر پوششان محکوم شده اند. بیش از حد زنانه بودن، بیش از حد رسمی بودن و بیش از حد رنگارنگ بودن تنها برخی از نظرات و انتقادات منفی ای است که علی رغم تکامل ما به عنوان یک جامعه به  زنان قدرتمند وارد می شود.

در حالی که اخیرا این انتقادات رو به کاهش بوده است همان طور که تاریخ ثابت کرده است جسارت اظهارنظر به وسیله مُد اغلب با برخورد بد مطبوعات مواجه می شود. وقتی وارد دوره ی از بازنمایانه بی سابقه ای همچون الان می شویم، مبادا فراموش کنیم که تأکید رسانه ها بر مُد سیاسی زنان از روی تحسین شکل نگرفته است.

مدتهاست که زنان به دلیل آنچه در صحنه سیاسی می پوشند، محکوم شده اند. شواهد این بررسی به سال ۱۹۱۷ برمی گردد زمانی که ژانت رانکین، اولین زن عضو کنگره آمریکا روی کار آمد. یک روزنامه ملی شناخته شده، این کارمند دولت را “کاملاً زنانه” توصیف کرد و به علاقه او به کفش با پاشنه های فرانسوی اشاره کرد.

اگرچه توصیفی به ظاهر بی ضرر بود ، اما مشخصه ای است از انتقادی که از آن به بعد در طول زمان به زنان سیاستمدار وارد شده است، تجزیه و تحلیل لباس به جای مشارکت های بامعنا. تمرکز مطبوعاتی بر روی لباس زنان سیاستمدار را چه نوعی تملق در نظر بگیریم و  چه ارزیابی ای رک و بی پرده، اغلب وسیله ای برای بی اعتبار کردن زنان در موقعیت های قدرتمند بوده است.

زنان سیاستمدار در دهه گذشته، به لطف رواج شبکه های اجتماعی و اخبار بدون وقفه، با گرفتاری مشابهی روبرو شده اند. این سوال در مورد کاملا هریس، معاون اول ریاست جمهوری آمریکا که تا کنون به نظر می رسد از انتقادات مطبوعات و مردم در زمینه مُد عبور کرده است مطرح می شود که آیا او هم مورد قضاوتی که قبل از او بوده است قرار می گیرد؟

گذشته از ورود تاریخی او به عرصه سیاست به عنوان اولین زن و اولین سیاهپوست و اولین آسیایی تبار برای معاونت اول ریاست جمهوری با یک کت و شلوار سفید از برند Carolina Herrera و بلوزی با یقه پاپیونی سفید (رنگ سفید نماد حمایت از حق رای زنان است) انتخاب شوکه آوری نبود و به طور عمومی به خاطر استایلش مورد ستایش قرار گرفت. بیشتر لباس های مبارزات انتخاباتی او شامل کت و شلوارهای ساده و بی تکلف بود ،اقدامی که شاید در زمان نمایندگی او به کمال رسیده باشد.

علاقه ی هریس به کفش های کژوآل مانند All Star Chuck Taylors نیز نشان می دهد که با وجود موقعیت قدرتمندش او فردی متواضع و خاکی است. اما از آنجایی که سیاستمداران و قهرمان در کانون توجهات قرار دارند بدون شک ستایشگران و مخالفنی را به همراه خواهد داشت.

در میان بسیاری از چهره های زن سیاسی که مسئولیت خود را از طریق حمایت بی دریغ و سبکشان تعریف می کنند، انتخاب های بانوی اول سابق آمریکا میشل اوباما هم ستایش می شد و هم مورد انتقاد قرار می گرفت.

انتخاب لباس او برای اولین عکس رسمی اش لباس مشکی بدون آستینی بود که برخی آن را بی احترامی دانستند چرا که این لباس غیر رسمی و خارج از فصل بود. اوباما حتی پس از تمام شدن مسئولیتش، به دلیل علاقه زیادش به مد لوکس با واکنش شدید مواجه شد. در سال ۲۰۱۸، او در تور کتابش با عنوان “Becoming” یک جفت چکمه پر زرق و برق از برند Balenciaga پوشیده بود، اقدامی که به دلیل قیمت بالای این کفش و ظاهر پر زرق و برقش، بحث برانگیز شد.

با این وجود او به انتقادات مردم در مورد عادات خریدش توجهی نکرد و گفت:

“من اکنون آزادم که هر کاری که میخوام انجام دهم.”

لباس هایی که این چهره های سیاسی می پوشند بسیار بیشتر از قیمت بالای آنها و شیک بودنشان است. یک جز قابل توجه از لباس زنان سیاسی رنگ آن است. رنگ حرکات را تعریف می کند، به رأی دهندگان علامت می دهد و به مفاهیم تاریخی احترام می گذارد.

برای مثال رنگ صورتی Baby pink نماد موج چهارم جنبش فمینیسم در سال ۲۰۱۶ است و یا رنگ سفید ادای احترام و طرفداری از حق رای و انتخاب زنان است. زنان مدتهاست که از طریق مُد با فشارهای مردسالارانه مبارزه می کنند و از آن به عنوان ابزاری برای تقویت دعوتشان برای برابری و فعالیت استفاده می کنند.