پوشاک زنان در سال های ۱۹۶۰

مد در دهه ۱۹۶۰ به تدریج در هر جنسیت و سنی ساده تر شد. به طور کلی سه دسته بندی  اصلی در لباس زنانه این دهه وجود داشت:

۱- سبک هایی با ظرافت زنانه که از دهه قبل ادامه یافته بودند مانند استایل بانوی اول آمریکا, ژاکلین کندی

۲- سبک های بامزه و جوان پسند که توسط Swinging London (جنبشی در فشن که در اواسط این دهه در لندن رخ داد و از سبک های جدید و مدرن پیروی می کردند)  محبوب شده بودند. 

۳- سبک های هیپی اواخر دهه ۱۹۶۰ که تحت تأثیر شرق بودند. در کنار این سبک های متنوع، تحولی در نحوه خرید زنان نیز بوجود آمد.

در سالهای ابتدایی این دهه، مد دهه ۱۹۵۰ همچنان ادامه یافت. در این دوره تاکید بیشتری بر کُت و دامن و اکسسوری های هماهنگ با آن وجود داشت. بانوی اول آمریکا، ژاکلین کندی در دوران مبارزات انتخاباتی همسرش و در دوره کوتاه ریاست جمهوری اش چهره این سبک بود.

او در سراسر دنیا به خاطر ظاهری یکدست و کت های لوکس بهمراه دستکش سفید، مروارید و کلاه تطبیق داده شده با لباسش شناخته شده بود. این ظاهر توسط افرادی مانند هوبرت دو جیوانچی و کریستوبال بالنسیاگا بوجود آمد، اما با پیشرفت دهه مشخص شد که حرکت در دهه ۱۹۶۰ به سمت نوع جدیدی از طراحان است.

پدیده فرهنگی موسوم به Swinging London از سال ۱۹۵۵ آغاز شد و تا اواسط دهه ۱۹۶۰ به اوج خود رسید. پدیده ای که بر جوانان، موسیقی و فشن تمرکز داشت. این پدیده برای ما گروها موسیقی بیتلز و The Who، خواننده و بازیگر مشهور Twiggy و دامن های کوتاه را به ارمغان آورد. 

طراحی که راه را در این “زلزله جوانان” باز کرد، ماری کوانت بود که در سال ۱۹۵۵ نخستین مغازه خود را خیابان کینگ لندن افتتاح کرد. طرح های ساده و رنگارنگ کوانت مورد علاقه نوجوانان و جوانانی قرار گرفت که درآمد بیشتری نسبت به نسل های قبل خود داشتند. لباس های او متفاوت از ظاهر خسته کننده نسل قدیم بود و مورد توجه خانم های جوانی قرار گرفت که استایل کودکانه کوانت را می پسندیدند.

یکی از انقلابی ترین طراحی های کوانت دامن های کوتاه و پیراهن های کوتاه بود. زنان جوان از دامن های تا زانوی اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ فاصله می گرفتند و دامن های کوتاه تری که در بالای ران قرار می گرفت می پوشیدند. این دامن های کوتاه شوکه کننده بودند. با محبوبیتی که کوانت و هم عصرانش به دست آوردند پیراهن ها و دامن های کوتاه توسط طراحان پاریسی پذیرفته شدند.

به همراه پیراهن های کوتاه ، تمایل به استفاده ی ابتکاری از مواد جدید و تمرکز بر پیشرفت علمی بوجود آمد. در حالی که طراحان از پاپ آرت الهام گرفته بودند مواد تازه ساخته شده مانند اکریلیک، پلی استرها و پی وی سی براق در لباس های زنانه مورد استفاده قرار گرفت. مانند پیراهن کوتاه طراحی شده توسط Pierre Cardin و یا پیراهن صدفی رنگ André Courrèges 

در حالی که پیراهن های کوتاه تا  اواسط دهه ۱۹۶۰ به اوج محبوبیت خود رسیده بودند، در اواخر این دهه، سبک و فرهنگ جدیدی در حال ظهور بود. دامن ها به طول متوسط برگشتند و تا سال ۱۹۶۹، دامن ماکسی تمام قد پدیدار شد.

این امر با حرکت به سمت زیبایی شناسی “هیپی” صورت گرفت. چرم جیر، سربند، پیراهن های آزاد، کت های افغانی، مهره ها و سایر عناصر زینتی غیر غربی پدیدار شدند. خواننده مشهور آمریکایی جانیس جاپلین(Janis Joplin) ، که در تصویر زیر دیده می شود، در اواخر دهه ۱۹۶۰ از این سبک استقبال میکرد.

هر دو جنبش مد، که در یکی  کوانت سهیم بود و دیگری جنبش هیپی در واقع هر دو یک مدل جدید از “سبک خیابان (Street Style)” بودند که در آن فشن از خیابان ها تا طراحان و بالعکس پخش می شود. به طور کلی خط سیر مد در دهه ۱۹۶۰ شاهد سه سبک اساسی و بسیار متنوع بود و همچنین تغییر از اکوسیستم مد با محوریت طراح به مصرف کننده که در مرکز آفرینش مد قرار گرفت.