تفاوت لباس‌ هوشمند و تکنولوژی پوشیدنی

تولیدکنندگان امروزی می‌‌دانند که برآوردن نیازهای مشتریان تا چه حد مهم است. در صنایع نساجی و مد، موفق شدن اغلب به معنای ادغام اجزای فناوری پیشرفته به طور مستقیم با پارچه می‌باشد. به این ترتیب، لباس‌ هوشمند وارد بازار می‌ شوند. مردم آن‌‌ها را مثل لباس معمولی می‌‌پوشند، اما این لباس‌ها همانند تکنولوژی پوشیدنی نیستند.

تکنولوژی‌ های پوشیدنی در مقابل لباس‌های هوشمند
بیشتر فناوری‌‌های پوشیدنی مانند ساعت‌های هوشمند، عینک هوشمند یا tracker های تناسب اندام می‌باشند. این ابزارها به طور معمول با اتصال به اینترنت و پوشش برنامه‌های اختصاصی به فرد پوشنده این امکان را می‌دهند تا به محصولات مرتبط بیشتری دست یابند. این پوشیدنی‌ها دارای سنسور و دیگر اجزای الکترونیکی هستند که اغلب داده‌‌ها را به برنامه‌های مربوطه ارسال کرده و به افراد معیارهای قابل ردیابی یا اطلاعات مفید اضافه دیگر، ارائه می‌ دهند.
از طرف دیگر، در لباس‌های هوشمند اجزای الکترونیکی به طور مستقیم به پارچه دوخته شده‌اند. به جای آن که روزانه لباسی عادی بپوشید، صرفا جهت اطمینان از اینکه تنها به یک لباس قابل پوشیدن نیاز دارید، افراد می‌توانند لباس‌های دارای تکنولوژی بالا را انتخاب کنند که دارای قطعاتی فنی در الیاف خود هستند. دقیقاً مانند برچسب مراقبتی که به پشت یک تیشرت دوخته شده است، لباس‌های هوشمند دارای بخش‌هایی هستند که افراد به سختی متوجه آن می‌شوند یا اصلا متوجه نمی‌گردند.
بسیاری از مردم لباس‌هایی دارند که برچسب‌های آن ها به طور مستقیم بر روی پارچه حک شده، به جای اینکه به صورت جداگانه بر روی لباس دوخته شده باشند. یک تیم تحقیقاتی در موسسه علوم و تکنولوژی کره با ساخت یک ترانزیستور که ساختار الیافی دارد، یک روش مشابه اتخاذ کردند.
این تیم آن را با استفاده از الکترودهای پیچانده شده برای تنظیم طول نخ و ضخامت نیمه‌ هادی ایجاد کردند. این هادی به جریانی بیش از ۱۰۰۰ برابر بیشتر از ترانزیستورهای موجود دست می‌ یابد و به پوشنده آسیب نمی‌زند.
با این حال، برخی از لباس‌های هوشمند قطعات مبتکرانه‌ای دارند که باعث راحتی فرد پوشنده می‌شوند و به آن‌ ها احساس مثبتی می‌دهد. هم اکنون تامین کنندگان به فروش یک ژاکت هوشمند مجهز به سه عنصر گرمایش با الیاف کربن می‌ پردازند که تقریبا تا ۱۰ وات گرما را منتقل می‌کنند. این کت همچنین در طول زمان واکنش‌های کاربر را شناسایی و ذخیره می‌کند.

تولیدکنندگان چگونه لباس‌های هوشمند و این گونه منسوجات را خلق می‌کنند؟
لباس‌های هوشمند نسبتا جدید هستند و تولیدکنندگان یک روش منحصر به فرد جهت ایجاد آن‌ها با قطعات الکترونیک برای جاسازی‌ در لباس ندارند. با این حال، آن‌ها می‌دانند که مصرف‌کنندگان لباس‌های سنگین و حجیم نمی‌خواهند. پس یکی از اولویت‌ها، ایجاد قطعات الکترونیکی ظریفی است که مزاحم کاربر لباس نگردد.
یک راه‌ حل که دانشمندان چینی بر روی آن کار می‌‌کنند این است که از یک چاپگر سه‌ بعدی جهت بافتن کامل رشته‌‌های الکترونیکی به پوشاک، استفاده شود. آن‌ها سوزن هم محور (coaxial) را بر روی چاپگر سه‌ بعدی نصب کرده و الگوها را با نخ تولید می‌کنند. این پارچه حاوی لوازم الکترونیکی انعطاف‌ پذیر است که به آن امکان می‌دهد با حرکت‌های فرد، الکتریسیته جمع آوری و ذخیره شود. سایر تکنیک‌های تولیدکنندگان، نیاز به دوخت دستی الکترونیک به داخل الیاف دارد، اما چاپ سه‌ بعدی کار را آسان تر کرده و کارآمدتر می‌باشد.
در جای دیگر، شرکت تولیدی مستقر در انگلستان، Pireta، از یک تکنولوژی پنج مرحله‌ای براساس شیمی آبی برای انتقال فلز به لباس، برای رسانا کردن آن استفاده می‌کند. فاز سوم این فرآیند شامل استفاده از یک چاپگر مبتنی بر جت، برای کاربرد فرم آزاد فلز در بخش‌های مشخص پوشاک است. الگوهای فلزی تکمیل‌ شده، رسانایی الیاف را برای حداقل ۱۰۰ دوره شستشو حفظ می‌کنند.
این تکنولوژی‌ها امیدوار کننده به نظر می‌رسند. اما رساندن آنها به نقطه توسعه و تولید گسترده مستلزم این است که چگونه تولید را افزایش داده و خواسته‌های مشتریان را برآورده کنند. متخصصان مدیریت فهرست کالاها، به طور منظم امکانات خود را با برچسب‌گذاری از طریق عکس‌ها و همچنین موجودی انبار و به روز رسانی چیدمان انبارها به طور سالانه، بهینه‌تر می‌کنند.
همچنین کارایی به تامین کنندگان بستگی دارد زیرا که آنها در مورد آنچه می‌توانند ارائه دهند باید صادق باشند و زمان مشخصی برای تولید اعلام کنند. با محبوبیت لباس‌های هوشمند، این امر برای شرکت‌ها ضروری خواهد بود که منابع و شیوه‌های تولید خود را جهت تولیدات انبوه ارزیابی کنند.

ایجاد کشش و انعطاف بیشتر در لباس‌های هوشمند
تولیدکنندگان علاوه بر کاهش حجم از لباس هوشمند، در تلاشند تا لباس‌های خود را به شدت کششی و منعطف بسازند. بنابراین، کاربر از پوشیدن اینگونه لباس‌ها لذت می‌ برد و به طور خاص برای کاربردهایی با حرکت بالا مانند ورزش‌های تیم مناسب می‌باشند. انجام پروسه با حالت کششی و انعطاف‌پذیری معمولا به معنی دستیابی به سطحی از ترکیب‌ بندی در نساجی است.
در دانشگاه بوفالو، محققان از یک نوع اوریگامی به نام کایریگامی استفاده کردند تا برای چیزهای کوچک و قابل انعطاف، که می‌گویند برای پارچه‌های هوشمند خوب عمل می‌کنند، الهام بگیرند. کایریگامی شامل بریدن کاغذ تا شده می‌باشد. دانشمندان یک نوع خاص از پلیمر مشهور به PthTFB را با نانوسیم‌ها برای ایجاد رشته‌های الکترونیک، ترکیب کردند. به لطف اصول کایریگامی، PthTFB می‌تواند تا ۲۰۰۰ % کشش داشته باشد و رسانایی آن را با سه برابر افزایش دهد.

چه زمانی لباس‌ های هوشمند وارد جریان اصلی بازار می‌ شوند؟
احتمالا چند سال طول می‌ کشد تا لباس‌ های هوشمند به قدری در دسترس باشند که مردم بتوانند آن‌ ها را در بسیاری از مکان‌ هایی که معمولا در آنجا خرید می‌کنند، تهیه نمایند. علت آن این است که بیشتر تکنولوژی‌ های نساجی ذکر شده در اینجا هنوز تنها در آزمایشگاه ها وجود دارند. چالش‌ های پیش بینی نشده ممکن است زمانی ایجاد شوند که تولید کنندگان سعی کنند سطح تولید خود را افزایش دهند. بنابراین، ممکن است حفظ سرعت یا سطح کیفیت، دشوار تر از حد انتظار باشد.
با این حال، بازار لباس هوشمند در حال افزایش است. براساس گزارشی از شرکت داده‌ های بین‌ المللی، واحد های البسه هوشمند در سال ۲۰۱۷ به میزان ۳.۳ میلیون رسید. تحلیلگران پیش‌ بینی می‌ کنند که تا سال ۲۰۲۱ تعداد این رقم تا ۲۱.۶ میلیون افزایش خواهد یافت.
بسیاری از این برند ها در حال حاضر در این صنعت دارای تخصص بوده و در حال تولید لباس هایی هستند که علائم حیاتی یا حرکات بدن را شناسایی و ردیابی می‌ کنند. به این ترتیب، مردم ممکن است به لباس‌ های هوشمند که برای سلامتی و ورزش در مقایسه با لباس هایی که روزانه استفاده می‌ شوند، بیشتر توجه کنند. چالش‌ های تولید منحصر به فرد و روش‌ های هوشمند که ویژگی های ابتکاری را به طور مستقیم در پوشاک ارائه می دهد، این پوشاک را از پوشیدنی های الکترونیکی جدا می‌ کند. با این حال، هم پوشیدنی های الکترونیکی و هم لباس‌ های هوشمند، توجه مشتریان را به خود جلب می‌ کنند.