پوشاک آقایان در سال های ۱۹۵۰

اگرچه لباس زنانه در دهه ۱۹۵۰ افتخارآمیز و رسمی بود، اما لباس مردانه به سمت راحتر تر و غیررسمی تر بودن پیش رفت که تا آن زمان دیده نشده بود. اگرچه زنان جوان ژاکت های تنگ می پوشیدند و به دنبال لباس های متناسب با سنشان بودند، اما این مردان جوان بودند که به اصطلاح “فرهنگ جوانان” دهه ۱۹۵۰ را در مد آغاز کردند.

از زمان ظهور کت و شلوار در قرن هجدهم، لباس مردان تا زمان ظهور “پسران تدی” در انگلیس و جوانان ساختارشکن که در دهه پنجاه به مارلون براندو و جیمز دین ستاره های هالیوود نگاه می کردند، تغییر چشمگیری نداشته است. نکته قابل توجه این است که هر دو این سبک ها به جای اینکه از افراد خاص الهام گرفته شوند، توسط مردان طبقه کارگر پذیرفته شده یا از آنها الهام گرفته شده است.

Teddy Boys

در سالهای پس از جنگ جهانی دوم، خیاطان Savile Row در لندن کت و شلوارهایی با برش باریک و یقه مخملی را معرفی کردند که از آن به عنوان New Edwardian یاد می شد. در حالی که در ابتدا مردان طبقه بالا بودند که این کت ها را بهمراه شلوارهای باریک می پوشیدند، در اوایل دهه ۱۹۵۰، مردان جوان طبقه کارگر شروع به پذیرفتن و اقتباس از این سبک برای اهداف خود کردند.

این مردان جوان،  با نام مستعار “پسران تدی” که در شکل زیر دیده می شود ، شلوارهای بسیار باریک، کت های یقه مخملی می پوشیدند و موهای خود را به حالت براق در می آوردند. در حالی که این سبک محبوب و نشانگر نوع خاصی از مرد جوان عصیانگر طبقه کارگر بود، اما همچنین بیانگر امکان ایجاد تغییر در مصرف توسط جوانان طبقه کارگر نیز بود.

ساختارشکنی جوانان آمریکایی

همانطور که مردان جوان در انگلیس به دنبال خیاطی Savile Row بودند، جوانان در آمریکا – و همچنین در اروپا – به دنبال ستاره ها و خوانندگان ساختارشکن هالیوود بودند. با الهام از مارلون براندو در A Streetcar Named Desire و محبوبیت بخشیدن به ژاکت چرمی در ۱۹۵۵ در The Wild One توسط جیمز دین و الویس پریسلی در فیلم Jailhouse Rock در سال ۱۹۵۷ مردان جوان در ایالات متحده شروع به پذیرش ظاهری از طبقه کارگر یعنی شلوار جین، یک تی شرت سفید و کت چرمی کردند.

مردان آمریکایی مانند همتایان انگلیسی خود مدل موی چرب که به سمت عقب شانه می شد را انتخاب کردند تا با ظاهر روزمره و راحتشان هماهنگ شوند. این سبک به منزله ایجاد تفاوت بین نسل جوان و نسل والدین آنها تلقی می شد، که باعث شهرت آنها به عنوان جوانان سرکش شد، دقیقاً مانند پسران تدی در انگلیس.

لباس هایی که آنها بر خلاف لباس های زیبای همتایان بریتانیایی خود به تن کردند، سبکی مرتبط با طبقه کارگر بود. شلوار جین تا آن زمان فقط برای کشاورزان و سایر کارگران فضای باز قابل قبول بود نه به عنوان لباس روزمره.

ظهور رنگ در لباس های رسمی

حتی در حالی که مردان جوان در اروپا و ایالات متحده شروع به اتخاذ سبک های جدید کردند، لباس رسمی شب برای مردان به همان شکل ادامه یافت. کت و شلوارهای گشادی که از دهه چهل آغاز شده بود همچنان باقی ماندند، در حالی که کراوات های باریک مانند آنچه در شکل زیر می بینید محبوب شدند. همانطور که در تبلیغ پیراهن زرد رنگ نشان داده شده است، بزرگترین تغییر در لباس رسمی مردان ظهور رنگ بود.