کفش‎های پاشنه بلند اگر چه امروزه برای جذاب‎تر کردن به بازار ارائه می‎شوند، اما در واقع اول مردان بودند که از این نوع کفش‌ها استفاده کردند.

کفش‎های پاشنه بلند اگر چه امروزه برای جذاب‎تر کردن به بازار ارائه می‎شوند، اما در واقع اول مردان بودند که از این نوع کفش‌ها استفاده کردند.

سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش‎های پاشنه بلند می‎پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد.

در این مطلب ۹ نکته را در باره این پای‌‌افزار محبوب که شاید برای‌تان جالب باشد می‌آوریم.

۱.اولین پاشنه‌ها ۴۰۰ سال پیش پیدا شدند

باور کردنش سخت است اما اولین کفش‌های پاشنه‌بلند در واقع نوعی پای‌افزار نظامی بودند. اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی‌های غرب آسیا اسب‌سواران قهاری بودند که در تمام نبر‌د‌هاشان بر زین اسب‌هاشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر‌انداختن نیاز به کفش‌هایی با پاشنه‌های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب‌ها نگه دارد.

وقتی شاه‌عباس اول، پادشاه ‌ایران دریافت که نبرد با نیرو‌های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو‌های غربی فرستادگان پاشنه‌بلندش را به اروپا روانه کرد و از همان‌جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.

۲. در ابتدا، کفش‌های پاشنه‌بلند مخصوص مردان بوده است، اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو‌های مردانه اطرافش عقب نماند، در اولین فرصت یک جفت کفش پاشنه‌بلند برای خودش فراهم کرد.

شاید این نقل‌قول معروف را شنیده باشید “من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم اما قلب و دل شاهانه‌ای دارم” اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش‌های مردانه شاهانه را هم به پا داشته است. این کفش‌های پاشنه‌دار نمادی از جاه‌ و جلال او بود و به معنای واقعی به او “بلند‌مرتبگی” می‌بخشیدند.

۳. لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه، محبوبیت کفش پاشنه بلند را به اوج رساند

بزنگاه تاریخی کفش‌ پاشنه بلند زمانی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش‌هایی بپوشد.

لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می‌کرد (مدی که سال‌ها بعد در قرن بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتین، طراح کفش‌های زنانه شد).

لویی چهاردهم تأثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند و چند سانتی‌متری به قد خودشان اضافه می‌کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه‌ قامت نبود.

۴٫ آقای دارسی هم کفش پاشنه بلند می‌پوشیده، اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار‌های تنگ می‌پوشیدند، شبیه جین‌های تنگی که تا مچ پا بودند وحلقه‌ای که کف پا قرار می‌گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش‌ پاشنه داشته باشد.

۵. از حدود سال ۱۸۶۰ کفش پاشنه بلند کم‌کم جذاب و پرطرفدار شد از شکل توصیفی و نوشتاری یا تصاویر و نقاشی‌های ابتدایی و سر‌دستی به عکس‌های واقعی از آدم‌های واقعی رسید.

۶. پاشنه‌ها، در قدیم چوبی بودند  و تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه‌ها بیشتر از چوب ساخته می‌شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می‌کرد.

این چوب باید بسیار محکم و در عین‌حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود.

در سال ۱۹۵۷، صنعت کفش‌سازی به دنبال یافتن جانشین پلاستیکی ممکن به جای استفاده از چوب برای ساخت پاشنه، به پلی‌استرن به عنوان بهترین انتخاب دست یافت. (البته نوع فشرده پلی‌استرن، نه آن توپ‌های کوچولویی که در بسته‌بندی‌ها می‌بینید).امروزه درساخت پاشنه‌ها از میله فولادی با نوک فلزی برای استحکام استفاده می‌شود.

۷. استیلتو، نام لاتین کفش‌های زنانه با پاشنه نوک‌تیز و بلند، به معنای “دشنه” است، استیلتو  واژه‌ی ایتالیایی است که از حدود ۱۶۰۰ میلادی برای نوعی تیغه‌ چاقو یا خنجر استفاده می‌شده است.

در سال ۱۹۵۳، طراح ایتالیایی، کفشی طراحی کرد که پاشنه‌‌ خیلی نازکی داشت و این پاشنه‌ به نظر او شبیه تیغه چاقو یا خنجر بود

و در پی آن در سال ۲۰۱۴، زنی در آمریکا متهم به قتل شوهرش با پاشنه استیلتو پانزده سانتی‌متری کفشش شد و به حبس ابد محکوم شد.

۸. در دوران رنسانس در ایتالیا، پاشنه‌ها نیم‌متری بود، در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفش‌هایی با پاشنه‌های خیلی بلند و غیر‌کاربردی به نام “چوپینز” رواج داشت که نشانه ثروتمندی افراد بود. هرچه پاشنه بلند‌تر بود، لباس بلند‌تر و تزئین‌شده‌تری لازم بود که آنها را بپوشاند، و خدمتکاران بیشتری برای کمک به راه رفتن لازم داشتند.

بلندترین “چوپینز” که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم‌متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا سرنگون نشود.

۹. مدت زمان متوسط تحمل پوشیدن کفش پاشنه بلند، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است، پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری‌های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد شده ،تحقیقات نشان می‌دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری‌های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می‌شود.

منبع: بی بی سی فارسی