برگزاری دو هفته مُد در آسیا

یکی از نمایشهای لباسی که بسیاری در هفته مُد پکن مشتاقانه انتظارش را می کشیدند مربوط به هو شگوانگ، طراح چینی مستقر در آمستردام بود. کفشهای عجیب با پاشنه های بلند از نشانه های کار او هستند. این بار نیز پاشنه های بلند در مجموعه او حضور دارند اما این هنرمند اهل منطقه مغولستان داخلی چین در این مجموعه به اصالت خودش هم توجه کرده است. او از کتهای سنتی و زمستانی چینی و طرحهایی که زمانی در شمال شرق چین محبوب بوده اند الهام گرفته است.

هو شگوانگ می گوید که بسیاری از طراحان چینی به دنبال استفاده از فرهنگشان در طراحی های مُد خود هستند.

هو شگوانگ می گوید: «همه در جستجوی ماهرانه ترین راه برای رساندن مُد چین به بالاترین سطح هستند. اینکه چگونه کارهایی را با نشانه های خاص چین انجام دهیم. فکر کنم که در دو سال اخیر همه به دنبال جستجوی چنین چیزی بودند و اینک چین تعداد بیشتری از نسل جدید هفته های مُد دارد. در هفته های مُد ما طراحان آینده نگر و نوگرا با ایده های خودشان را مشاهده می کنیم. فکر می کنم که همه چیز در جهت خوبی پیش می رود.»

غولهای طراحی مد همچون لویی ویتون و پرادا به خاطر آسان شناخته شدن مارکهایشان مورد علاقه ثروتمندان جدید چین هستند. اما کسانی که فرهنگ والای چینی را دنبال می کنند معتقدند که توجه افراطی به این مارکها به تدریج کم شده است.

سو مانگ، سردبیر مجله «هارپرز بازار» می گوید: «اگر به فروش در بازار چین نگاه کنید می بینید که قبلا فقط همیشه تولیدات با مارک بودند که خوب فروش می کردند. حالا اما این شکل از هزینه کردن رو به کاهش است و همه از یک طراحی واقعی لباس و یک مُد پر جنب و جوش تر طرفداری می کنند و این امر مارکها را کمرنگ کرده است.»

طراحان لباس در چین اما همچنان راه درازی در ساختن مارکهایی قوی بین المللی همچون شانل، پرادا، گوچی و لویی ویتون دارند.

در کراچی و در چهارچوب هفته مُد پاکستان آخرین مجموعه کارهای یوسف بشیر قریشی، طراح پاکستانی به نمایش درآمد. قریشی در سال ۱۹۹۷ به لوس آنجلس رفت و طراحی لباس را آغاز کرد. او در سال ۲۰۰۲ به پاکستان بازگشت جایی که مارک خودش را راه اندازی کرد. مجموعه جدید او از سه فیلسوف و شاعر اهل تصوف الهام گرفته است.

یوسف بشیر قریشی می گوید: «از سه صوفی اهل سِند شاه عبدللطیف، ساشال سرمست و عثمان مروندی الهام گرفته شده است. مشخصا ما از این سه مرد بزرگ الهام می گیریم، آنها تعیین کننده بودند، هستند و خواهند بود. می دانید که این یک طراحی رنگ تیره بر روی رنگ روشن بود، رنگ قرمز نشانه خشم، رنگ سفید نشانه صلح و رنگ سیاه نشانه غم و اندوه بود.»