باروک نامی است که به سبک مسلط مُد و هنرهای تزیینی سراسر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم اطلاق می شود. باروک که به واسطه تزیینات تجملی و افراطی، طرح های منحنی شکل، شکوه و حالت خشک و رسمی اش متمایز از بقیه سبک هاست، به طور تنگاتنگی با دوران پادشاهی لویی چهاردهم فرانسه گره خورده است. با مرگ او در سال ۱۷۱۵، نمایش پر زرق و برق و تشریفات باروک جای خود را به دوره روکوکو داد که از نشاط و تفنن بیشتری برخوردار بود.
اساس الگوی لباس زنانه در طی دوره باروک با دگرگونی چشمگیری مواجه نشد اما زیورآلات سبُکی و درخشندگی سابق خود را از دست دادند و حالت رسمی تری پیدا کردند و این جریان بازتاب سلیقه پادشاه آن دوران یعنی لویی چهاردهم بود.
با نزدیک شدن به پایان سده هفدهم، زنان در مناسبت های رسمی مانتو به تن می کردند. هرچند الگوی آن رفته رفته تغییر شکل داد و به لباس شب رسمی سه تکه دربار تبدیل شد. تزیینات و زیورآلات رواج یافتند و سرپوش های بلند فونتاژ که با روبان و نوارهای آهاردار طراحی شده بود محبوب شدند.
داستان فونتاژ
فونتاژ یک سرپوش بلند و نوک تیز بود متشکل از ردیف های سیمی و نوار آهاردار و سیخ گونه که مو را در اطراف آن آرایش می کردند. روزی ماری آنژلیک دوسکواری دوروسی، دوشس فونتاژ و معشوقه محبوب لویی چهاردهم هنگام اسب سواری کلاهش را گم می کند و شتابان موهای خود را با روبانی در بالای سر جمع می کند و بدین ترتیب سبکی پا به عرصه می گذارد که به سرپوش تشریفاتی زنان در سال های ۱۶۸۰ تا ۱۷۱۵ تبدیل می شود و نام دوشس فونتاژ را بر آن می گذارند.
در سرتاسر این دوره، لباس مردان دستخوش دگرگونی های نسبتا بیشتری شد. روبان های دانتل پرزرق و برق و پارچه های چین داری که مشخصه جامه های مردانه اوایل و میانه باروک بود جای خود را به سبکی بسیار خشک و رسمی و با رویه دوزی های بیشتر(مانند پارچه رومبلی) داد. گویی مردان قسمتی از مبلمانی بودند که روی آن می نشستند. گذشته از چنین جلوه ای، کلاه گیس ها روز به روز زرق و برق بیشتر و ابعاد کمابیش دست و پاگیرتری می یافتند.
در تصویر زیر کت نقره دوز سِر توماس کیرکپاتریک را می بینیم. این لباس را در مناسبت های رسمی به تن می کردند. کت بدون یقه که قالب کمر بود و به صورت آزاد تا روی زانو قرار می گرفت را به همراه جلیقه و شلوار سه ربع تا سر زانو که از سبکی ایرانی اقتباس شده و پیش در آمدی بر کت و شلوار و جلیقه امروزی بود، می پوشیدند.